Is onze samenleving meer verdeeld na 22 maart?
 

Is onze samenleving meer verdeeld na 22 maart?

Zijn we, moslims en niet-moslims, na de aanslagen van 22 maart naar elkaar toegegroeid, of nam de polarisatie toe? De Standaard vroeg het aan een twintigtal mensen die de dagelijkse realiteit kennen en beleven. Hier kan u al twee getuigenissen lezen.

‘Ik denk dat er toenadering is geweest op het niveau van de mensen zelf. Alle gemeenschappen zijn getroffen door de aanslagen, hun pijn is dezelfde. De boodschap, dat dit nooit meer mag gebeuren, hoor je overal: in moskeeën, in culturele centra, op straat.’


‘Maar het wantrouwen is ook toegenomen. Er zijn mensen die de zonen van hun buren als potentiële terroristen zijn gaan bekijken. Ik denk dat de politiek daarvoor deels verantwoordelijk is. Hier in Molenbeek zijn maatregelen getroffen om de veiligheid te bevorderen. Er zijn huiszoekingen, er zijn meer identiteitscontroles. Uiteraard, zou ik zeggen. Maar de politiek heeft intussen nagelaten om de mensen ervan te overtuigen dat dit voor de veiligheid van de burger is, uit welke gemeenschap die ook komt. Ik maak mij ook zorgen over het wetsvoorstel om mensen hun nationaliteit af te nemen. Ik begrijp niet hoe zoiets meer veiligheid zal brengen. Je zou je soms afvragen of het wel daarom te doen is.’

‘Ik heb ook gehoord hoe de *Molenbeekse radicaliseringsambtenaar in de parlementaire commissie kwam vertellen dat de aantrekkingskracht van radicalisten op jongeren is toegenomen. Ik weet niet of hij dat ook met cijfers kan bewijzen. Ik merk alvast dat sommige jongeren meer dan ooit de neiging hebben om zich op zichzelf terug te plooien. Hoe dat komt, vind ik een interessante vraag. Ik denk niet dat het uitsluitend aan die jongeren ligt. De rest van de maatschappij moet ook een oprechte inspanning leveren om hen te betrekken.’

Bart Somers - Burgemeester van Mechelen

Is onze samenleving meer verdeeld na 22 maart?
‘22 maart maakte het debat over “samen leven” plots een stuk minder vrijblijvend. Iedereen draagt een vorm van verantwoordelijkheid. Niemand kan zijn kop nog in het zand steken. En alleen wijzen naar de andere, en wat die allemaal verkeerd doet, zal niet echt helpen.’

‘Wat wel helpt? Elkaar opzoeken. Zelf inspanningen leveren. Het samenleven op alle mogelijke manieren versterken. In het onderwijs. In de jeugdbeweging. In de sportclub. Dat project probeer ik als burgemeester van Mechelen elke dag waar te maken. Met vallen en opstaan.’

‘Ik begrijp dat moslimjongeren soms het gevoel krijgen dat de Vlaamse en de federale overheid niet altijd aan hun kant staan, en dat die te hard focussen op veiligheid en preventief beleid. De nadruk op de open samenleving ontbreekt inderdaad soms. Het zou goed zijn als Vlaanderen en België op dat vlak wat meer op Mechelen lijken.’

bron: DS
Eigen mening:
Aan de ene kant begrijp ik dat mensen voorzichtiger zijn geworden. Dit wil uiteraard niet zeggen dat we iedere allochtoon moeten bekijken als een terrorist. We kunnen er niet onder uit dat we banger zijn. Ik was in het begin zelf heel bang en wist soms niet hoe ik me moest gedragen op het openbaar vervoer. Dit is nu juist wat de terroristen willen, ze willen dat we in angst leven. Daarom heb ik nagedacht en voor mezelf uitgemaakt dat ik dit niet mag tonen. Het haalt niets uit. Een paar weken geleden hebben de IS een videofragment opgestuurd dat ze nog steeds aanwezig zijn. Ik realiseer me dat ze altijd al aanwezig geweest zijn en zullen dat ook blijven.
Aan de andere kant begrijp ik het standpunt van de moslims die niets te maken hebben met deze aanslagen ook. We mogen niet elke allochtoon in hetzelfde schuitje steken. Er zijn mensen die gewoon hun geloof willen volgen en er zijn extremisten.
Het is voor mij moeilijk om hier altijd bewust van te zijn. Ik wil me meer openstellen voor allochtonen en ook naar hun verhaal luisteren. Als toekomstige leerkracht vind ik het belangrijk om hier mee om te kunnen gaan. We zien steeds meer allochtonen in de klas, dus ik denk dat het tijd is om me nog meer in te leven in hun situaties.