Mannelijke leerkracht katholiek onderwijs wordt vrouw
 

Een deeltijds vastbenoemde mannelijke leerkracht in het katholiek onderwijs heeft aan zijn schoolbestuur gemeld dat hij verandert van geslacht. Vanaf 1 september gaat hij als een zij door het leven. Om wie het gaat en in welke school de persoon lesgeeft, is niet duidelijk. Het katholiek onderwijs benadrukt vandaag dat het als onderwijsgemeenschap begrip wil opbrengen voor zijn persoonlijke situatie.

"Betrokkene is een geëngageerde en deskundige leerkracht en collega", zegt het katholiek onderwijs, dat er aan toevoegt dat deze situatie nieuw is voor hen. "Het is geen evidentie. Tijd zal nodig zijn om dit te begrijpen en te plaatsen. Maar al de betrokkenen zullen proberen om met deze nieuwe situatie op een eerlijke en correcte manier om te gaan. Zijn begeleidingsteam van het Universitair Ziekenhuis van Gent zal de school begeleiden."

Infosessie
De school heeft de personeelsleden, de betrokken leerlingen en de ouders ingelicht. De onderwijsinstelling organiseert een informatieavond rond de problematiek van geslachtsverandering/transgender voor ouders en personeel. Op die vergadering kunnen ze vragen stellen aan het begeleidingsteam van het UZ Gent en aan de school.

Discretie gevraagd
Het schoolbestuur en de directie zullen alles in het werk stellen om de sereniteit en de nodige discretie te bewaren en de continuïteit in de werking van de schoolgemeenschap te garanderen. Het is ook de uitdrukkelijke wens van het betrokken personeelslid, luidt het voorts. "In het belang van het betrokken personeelslid en de betrokken schoolgemeenschap vragen wij aan de media om hier ook kies en discreet te willen mee omgaan."

Bron:
http://www.demorgen.be/dm/nl/1344/O...rdt-vrouw.dhtml

Eigen mening:
Dit is iets dat niet veel gezien is, niet dat de leerkracht een geslachtsverandering laat doen maar dat hiervoor begrip opgebracht gaat worden. Het zal volgens mij heel lastig worden voor de leerkracht omdat zijn leerlingen hiervan zullen horen en toch zeker wel met vragen zullen zitten en deze zeker zullen stellen aan de persoon zelf. Ook is het knap dat de onderwijsgemeenschap vraagt aan de media om dit niet op te blazen en de persoon rustig laat doen ( ookal is met dit artikel misschien wel het eerste dominoblokje omver gestoten...)

Persoonlijk vind ik het nogal een heisa voor iets dat eigenlijk van zelfsprekend hoort te zijn. Mensen moeten zich gemakkelijk kunnen voelen als wie ze zijn. Indien dit niet zo is lijkt het me enkel normaal dat ze zichzelf mogen aanpassen tot het geslacht waar ze zichzelf wel beter bij voelen. Er is niets marginaals aan een geslachtsverandering en ik vind niet dat het artikel dit bepaald verbeterde door het te behandelen alsof dit mogelijk wel zo is.
Scholen hebben een voorbeeld functie dus is het des te belangrijker dat de school toont dat er niets verkeerd is aan de keuze van de leerkracht. De leraar is althans wel het goede voorbeeld aan het geven door trouw te blijven aan zichzelf en zijn wens door te drijven.

Ik denk dat we moeten opletten om langst de zijlijn alles maar vanzelfsprekend te vinden. Wat als je eigen vader plotseling liever ‘vrouw’ wil zijn ?
Voor diegene die het nog niet weten, mijn petekindje, zoon van mijn zus ,22j heeft 2 maanden geleden zichzelf van het leven ontnomen. Zijn vader heeft 2 kinderen op de wereld gezet, genoot optimaal van het ‘man’ zijn. Tot die op een dag (onder invloed) tot het besef kwam dat hij ongelukkig was met ‘zijn lichaam’. Op 8 jarige leeftijd kreeg mijn petekindje (en zijn jonger zusje) er een mama bij. Kost wat kost wilde hij dat zijn situatie aanvaard werd door de maatschappij. Of wilde hij eens proeven van de andere kant, hij begon opnieuw een relatie met een vrouw. En is inmiddels nog steeds ongelukkig. Spijt ?
Strijd tussen oma’s, mama’s en ex-papa’s of dit ook kon aan de schoolpoort. Gevolg, Matthias is vanaf zijn 12 jaar zelf weggebleven van de school. Helemaal afgesloten van de buitenwereld en plotseling in zichzelf gekeerd. (tegenwoordig noemen ze dat autisme). Zijn pubertijd heeft hij eenzaam doorworsteld met vragen die onmogelijk te beantwoorden waren. Als het aanvaard wordt door de maatschappij, was het misschien gemakkelijker geweest voor hem ? Elk kind wil tussen zijn 6 – 18 bij een ‘peergroep’ horen, uniek zijn maar ook ‘gewoon’ zijn en erbij horen! Hij heeft de strijd verloren.
Het wordt tijd dat we terug leren dat we moeten aanvaarden dat we zijn wie we zijn. Kindjes met het syndroom van down, mensen die zich uiterlijk slecht in hun vel voelen, wat doen we daar mee ? Zijn vader bereikt misschien eindelijk zijn doel, sociale aanvaardbaarheid, maar ten koste van zijn zoon, al zag hij die al jaren niet meer, waar was zijn ‘moedergevoel’ ?