Buitenlands vastgoed: de fiscus kijkt (soms) mee
 

Buitenlands vastgoed: de fiscus kijkt mee


Belgische rijksinwoners zijn verplicht om al hun onroerende goederen aan te geven op hun belastingaangifte, dus ook de eigendommen die buiten onze landsgrenzen liggen. In de praktijk blijken heel wat buitenlandse vastgoedbezitters dat echter te 'vergeten'. Soms omdat ze liever geen pottenkijkers willen, maar vaak ook écht uit onwetendheid.


'Wij merken dat vele van onze klanten gewoon niet op de hoogte zijn van die aangifteverplichting', aldus Anton van Zantbeek, advocaat bij Greenille, een advocatenkantoor gespecialiseerd in vermogensplanning. 'Al moet gezegd dat hier de jongste jaren verandering in komt. Sinds SP.A-kamerlid Dirk Van Der Maelen in 2005 de strijd aanbond tegen de bezitters van zogenaamde 'zwarte' villa's in het buitenland, blijken steeds meer eigenaren hun verplichtingen spontaan na te komen.'

Belgen die hun buitenlands vastgoed niet aangeven op hun belastingaangifte, lopen almaar meer risico om hiervoor door de fiscus zélf op de vingers te worden getikt. Via samenwerkingsakkoorden met Italië, Nederland, Frankrijk en Oekraïne beschikt de Belgische fiscus namelijk over lijsten van alle Belgen die daar een buitenverblijf bezitten.

'Op welke manier deze informatie wordt gebruikt en verwerkt door onze belastingdiensten blijft onduidelijk. Op parlementaire vragen hierover werd in het verleden steevast ontwijkend geantwoord', merkt Van Zantbeek op. 'In eerste instantie wordt deze informatie doorgespeeld naar de regionale controlekantoren, maar wat er verder nog mee gebeurt hangt af van het kantoor in kwestie. Sommige controleurs confronteren hun belastingplichtigen met deze informatie, maar andere kantoren zijn zodanig onderbemand dat ze er niets mee aanvangen. Wat dat betreft is de gelijkheid van de belastingplichtigen absoluut niet gewaarborgd. Een degelijk geautomatiseerd systeem om deze informatie te verwerken, lijkt nog niet te bestaan. Maar op termijn komt dat er zeker, dat is enkel een kwestie van tijd,' waarschuwt Van Zantbeek.

Naast de vier landen waarmee een samenwerkingsovereenkomst werd afgesloten, werd ook aan een aantal andere staten een soortgelijke overeenkomst voorgelegd ter ondertekening. Dat zijn landen als Spanje, Duitsland, Canada, de Verenigde Staten, Griekenland, Marokko, Polen, Portugal, Rusland, Tunesië en Turkije. Ook hier zal verstoppertje spelen in de toekomst moeilijker worden.

Wie zijn aankoop niet met zwart geld heeft gefinancierd, hoeft echter niet te vrezen voor deze fiscale aangifteverplichting. In de meeste gevallen is op het aangegeven onroerend inkomen nauwelijks belasting verschuldigd in ons land. Volgens de meeste internationale dubbelbelastingverdragen komt het recht om belasting te heffen toe aan de liggingsstaat van de woning.

Ons land heeft zo'n verdrag afgesloten met een hele reeks van landen, waaronder bijvoorbeeld Bulgarije, Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Ierland, Italië, Kroatië, Luxemburg, Malta, Marokko, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Portugal, Spanje, Tsjechië, Tunesië, Turkije, Engeland, Zuid-Afrika, Zweden en Zwitserland. Alle populaire vakantiebestemmingen zitten daartussen.

Ondanks deze verdragen zijn de bezitters van een tweede verblijf in het buitenland, zoals gezegd, echter wél verplicht om hun buitenlands onroerend inkomen elk jaar aan te geven. Voor een verhuurd buitenverblijf is de werkelijke huuropbrengst bepalend voor het aan te geven bedrag. Voor een niet-verhuurd tweede verblijf is dat de brutohuurwaarde. Dat begrip is vergelijkbaar met ons kadastraal inkomen, maar bij gebrek aan een kadastraal inkomen moet vaak zelf een schatting worden gemaakt. Van de huuropbrengst of de (geschatte) brutohuurwaarde mogen vervolgens de inkomstenbelastingen afgetrokken worden die in het buitenland op het onroerend goed werden betaald.

Zestig procent van dat bedrag wordt mee opgenomen bij de belastbare basis (of 90 procent als het om een grond gaat) en wordt dus ook mee onderworpen aan belasting. Maar vermits de Belgische staat niet heffingsbevoegd is als er een dubbelbelastingverdrag is, wordt de verschuldigde belasting op het buitenlands onroerend inkomen aan het einde van de berekening terug afgetrokken van het eindtotaal.

Toch is een buitenlandse woning fiscaal meestal niet helemaal neutraal. Door de buitenlandse inkomsten kan je in een hogere belastingschaal terechtkomen waardoor het toepasselijke belastingtarief verhoogt. Dit zogenaamde 'progressievoorbehoud' maakt dat het buitenverblijf meestal een minimale belastingverhoging meebrengt.


Blog DS, 20-08-2007