Mensen in armoede kennen steunmaatregelen te weinig
 

Mensen in armoede kennen steunmaatregelen te weinig

Mensen die in armoede leven kennen te weinig hun rechten. Omdat ze niet goed op de hoogte zijn, maken ze ook te weinig gebruik van de middelen die hen ter ondersteuning worden aangeboden. Wanneer ze dat wel doen, staan ze vaak voor gesloten deuren. Dat zegt Hendrik van Hootegem van Steunpunt Armoede op Radio 1.

Ongeveer tien procent van de Belgen leeft in armoede. Uit buitenlandse studies blijkt dat ongeveer 40 tot 60 procent van de mensen onder de armoedegrens niet voldoende gebruik maakt van de middelen die hen ter beschikking staan. "Onder meer werkloosheidsuitkering, ziekteverzekering en leefloon, worden door die mensen onvoldoende benut", zegt Van Hootegem.

Informatie
De reden hiervoor is vaak een gebrek aan informatie. "Ofwel komt de informatie niet tot bij hen, ofwel begrijpen ze de informatie niet." De zogenaamde 'elektronische kloof' speelt hierbij een grote rol: voor veel mensen onder de armoedegrens is internet geen beschikbaar medium.

Een tweede oorzaak voor het gebrek aan kennis, is de angst die er bij mensen leeft om hulp te vragen en om bij bepaalde instanties aan te kloppen. "Mensen zullen bijvoorbeeld geen woonsubsisie vragen om hun huisvesting te verbeteren, uit pure angst dat wanneer hun woning onder de loep genomen wordt, die onbewoonbaar verklaard zal worden", legt Van Hootegem uit.

Niet thuis
Wanneer mensen toch de stap naar overkoepelende organisaties zetten, blijken deze vaak niet thuis te geven. "Dat heeft vaak dan weer te maken met de privacy-instellingen van de organisaties: vaak is het zo dat mensen hun situatie moeten voorleggen in het bijzijn van toehoorders. Die slechte privacy-toestanden weerhouden mensen ervan effectief om hulp te komen vragen."

Daarnaast zijn ook praktische zaken als openingsuren en bereikbaarheid van belang. Om het problematiek te bespreken organiseert Steunpunt Armoede vandaag een colloquium in de Senaat. "Tot nu toe zijn we vooral aangewezen op studies uit het buitenland voor cijfers en een kaderende context. Armoede is een groot probleem, dat vaak onderschat wordt, maar waar we dringend meer inzicht in moeten krijgen", aldus Steunpunt Armoede.

Bron: De Morgen, 16/12/2014, http://www.demorgen.be/binnenland/m...einig-a2153689/

Commentaar:
Armoede is in België inderdaad nog een groter probleem dan we vaak denken. Deze mensen moeten voldoende hulp en ondersteuning krijgen, wat vaak niet het geval is. Ik denk inderdaad ook dat deze mensen gewoon niet weten wat de hulp is die ze kunnen krijgen, hoe kunnen zij hier ook van op de hoogte gebracht worden? Zoals het artikel al zei, beschikken deze mensen niet over internet en is het dus moeilijker om aan informatie te geraken. Ik denk ook dat het voor deze mensen moeilijk is om zomaar te gaan aankloppen bij instanties. Deze drempel zou minder hoog moeten zijn voor deze mensen, we moeten ze het vertrouwen geven da ze hier terecht kunnen. Ik ben ervan overtuigd dat deze mensen meer op de hoogte gebracht moeten worden, zodat ze sneller naar hulp zullen grijpen.

Ik ga helemaal akkoord met de mening hieronder. We schrikken er telkens van hoeveel mensen eigenlijk nog in armoede leven. We denken dan al snel aan mensen in het buitenland, maar leggen de link niet met ons eigen land. Er worden duizenden euro's voorzien voor andere landen maar wat er voor onze 'eigen' mensen in armoede gedaan wordt, is onduidelijk. En dit al zeker voor de mensen die het juist nodig hebben. Ik denk dat er dringend maatregelen of initiatieven genomen moeten worden om de mensen te helpen.
Mij verbaast het niet dat de mensen in armoede niet durven aankloppen bij dergelijke organisaties. In onze maatschappij is het de bedoeling dat we gelukkig zijn en dat alles goed gaat. Indien dit niet zo is, kunnen we dat niet toegeven want hoe zullen de mensen dan wel niet over ons denken? Dat is een mentaliteit die bij veel mensen heerst dezer dagen. Terwijl iedereen net recht heeft op hulp en een goed leven.

Armoede in België is inderdaad een zwaar onderschat probleem. Het jammere is dat zoals vermeld de meeste onder hen niet weten waar, wat en hoe ze hulp kunnen krijgen.

Ook is het voor hen zeer moeilijk om die eerste stap naar hulp te zetten. Vanaf het moment je deze stap hebt gezet, geef je aan jezelf toe dat je hulp kan gebruiken en dit is zeer moeilijk.

Een methode om de arme bevolking bewust te maken van de hulp die ze kunnen krijgen is misschien wel met flyers en 'reclameborden'. Deze kunnen bijvoorbeeld in de trein- en busstations uithangen. Hier spreek je volgens mij ook de meeste arme mensen (dan wel de extreme gevallen) aan.

Als mensen aan armoede denken, grijpen we te vaak terug naar het beeld van de arme kindjes in ontwikkelingslanden. We staan te weinig stil bij het feit dat om de hoek bij wijze van spreken heel veel armoede kan zijn. Ik vraag mij, zoals hieronder al vermeld werd, ook al wel eens af waarom wij zoveel geld uitgeven aan mensen in andere landen zonder eerst onze armoede aan te pakken. Natuurlijk hebben deze mensen evenveel recht op hulp als de mensen in België. Als het land zelf hier geen hulp (meer) kan bieden is het knap dat hier organisaties uit andere landen kunnen helpen. Ik zeg ook niet dat hier in België niets gebeurd voor de armen in onze maatschappij, denk maar aan acties van Welzijnszorg, 't antwoord (Turnhout), De Fakkel (Herentals). Naar mijn mening is het tijd om dit op grote schaal aan te pakken.

Ik ben volledig akkoord met het feit dat informatie niet tot bij deze mensen komen. Ik heb vorig jaar in de vakanties een tijdje vrijwilligerswerk gedaan bij De Fakkel in Herentals en vaak hebben deze mensen recht op hulp maar kennen ze dit niet. Een andere mogelijkheid is dat ze het niet willen aannemen. Zoals Fenne al aangeeft, de drempel om hulp te zoeken ligt in België heel hoog.

Mensen in armoede kennen steunmaatregelen te weinig
 

In dit artikel worden toch wel veel punten goed aangehaald. De tien procent die in armoede leeft betekent dat die tien procent het moeten doen met minder dan 60% van het mediaan inkomen. Tien procent is dus nog wel tamelijk veel. De armen lopen vaak steun mis omdat ze er inderdaad niets van weten. Daarbovenop kan trots hen in de weg staan om hulp te vragen. Ook de privacyproblemen spelen te vaak een grote rol. Er lijkt altijd een debat aan de gang te zijn of ze de uitkeringen moeten verhogen of niet maar de oplossing ligt eigenlijk niet in het verhogen van die mensen hun inkomen maar in het verlagen van hun kosten. Zo is er een tijdje geleden het maximumfactuur op ziektekosten gekomen. Er zou beter nog een maximumfactuur voor onderwijs komen. Dit biedt kinderen een uitweg aan waardoor ze niet langer vast zitten in die vicieuze cirkel van armoede - scholing.