Driegangenmenu voor Brusselse daklozen en armen
 

Onderstaand artikel is te lezen op www.standaard.be. Bij het lezen had ik écht het gevoel van: 'Waarom dit nu?'

Ik kan me inbeelden dat dit heel fijn moet zijn voor die mensen. Eens je lekker neerstorten op een driegangenmenu ... Ik vind het ook fijn dat er mensen zijn die nog zo'n 'geste' doen.

Toch vind ik het zelf geen goed initiatief. Dit omdat:

- met het geld kan voor meer dan één keer voedsel e.a. gezorgd worden voor
mensen die leven in armoede (of er kunnnen meer mensen blij mee gemaakt
worden) Of misschien zelfs een meer structurele oplossing?

- ik kan me voorstellen dat diegene die het steeds met weinig eten moeten
doen zich nu zullen volproppen. Heel begrijpelijk vind ik zelf, maar niet
gezond!

- die mensen worden nog maar eens gestigmatiseerd. ze zitten daar te
eten omdat ze arm zijn.

Tot slot stel ik me bij dit geheel de vraag: staat hier iets tegenover vanuit de mensen die leven in armoede? Dat is immers iets ik zelf (en velen onder hen) heel belangrijk vinden. Een gevoel van afhankelijkheid wordt volgens mij alleen maar vergroot wanneer het feestmaal 'gewoon' gratis is!





zaterdag 06 januari 2007 | Bron: belga
Driegangenmenu voor Brusselse daklozen en armen

BRUSSEL - Het fonkelnieuwe restaurant Foodsquare van het Novotel Brussels off Grand'Place aan de Grasmarkt serveert zaterdagmiddag een uitgebreide en chique maaltijd aan een aantal armen en daklozen uit de hoofdstad. Het gaat om een zeventigtal mensen die regelmatig het Resto du Coeur in Sint-Gillis bezoeken of de minstbedeelden die afhangen van het Brusselse OCMW.
De aanwezigen krijgen van het aanwezige personeel een driegangenmenu voorgeschoteld. Omdat het bovendien Driekoningen is, krijgt elke tafel een speciale Driekoningentaart als dessert.

De Midis du Coeur, zoals het initiatief heet, vindt intussen al voor het vijfde jaar op rij plaats in het Novotel. ,,Het is een traditie geworden'', aldus Yves Fonck, de directeur van het hotel. ,,We verwachten een zeventigtal mensen die in de winter in zeer moeilijke omstandigheden moeten leven en die hier nu een feestmaal krijgen, in een warme en gemoedelijke sfeer.''

Ik lees in het artikel dat "het gaat om een zeventigtal mensen die regelmatig het Resto du Coeur in Sint-Gillis bezoeken of de minstbedeelden die afhangen van het Brusselse OCMW."

Nu, er zijn heel wat plaatsen in Belgie - denk aan, in Antwerpen dan, restaurant Kamiano van de Egidiusgemeenschap (http://www.santegidio.be/kamiano/) De 7 schaken en de Pollepel van OCMW Antwerpen of Rokpa Antwerpen, een organisatie die op straat voedsel uitdeel (www.rokpa-antwerpen.be) -
die voedsel geven aan minderbedeelden.
In zo'n restaurant kunnen mensen aan de ene kant gratis, of voor een kleine bijdrage, iets eten. Aan de andere kant proberen zulke initiatieven kansarme mensen ook te laten koken, opdienen, ...
Ik denk dat het "Resto du Coeur" in Sint-Gillis een gelijkaardig initiatief is, en dan vind ik het wel mooi dat restaurant Foodsquare aan die groep mensen een maaltijd aanbiedt. Om hen te laten zien dat ze gezien worden, dat ze iets betekenen in de maatschappij. Natuurlijk is dit een reclamestunt van Foodsquare, en je kan je vragen stellen bij de ethische kant van die zaak (kansarmen gebruiken om je eigen zaak te promoten?) - maar het initiatief op zich vind ik wel mooi. Vergelijkbaar met het driegangenmenu dat Kamiano elk jaar op kerstavond serveert aan de kansarmen van de stad in een kerk.

Op zich vind ik de actie wel mooi.
Kansarmen worden betrokken in de 'echte' maatschappij, en krijgen een lekker nieuwjaarsmenu voorgeschoteld.

Maar waarom moeten die dingen steeds gebeuren rond Kerstmis en nieuwjaar?
Hebben mensen dan echt een kerstboom en feestmaaltijd nodig om zich te bezinnen over de mensen uit de zogehete 'vierde wereld'.

Ik kijk op naar de mensen die elke dag in opvanghuizen koken, mensen helpen, mensen verzorgen, ...
Meestal gaat het dan over vrijwilligers die blijkbaar wel buiten de Kerstperiode aan armere mensen denken. Hun naam verschijnt zelden of nooit in de krant en behalve veel vriendschap van collega's en de mensen die bij hun op bezoek komen, krijgen zei niets.
Natuurlijk is de waarde van vriendschap absoluut niet te onderschatten.
Maar met alleen vriendschap kan je in onze wereld, die voor een groot deel draait om geld, niet overleven.

Dat een restaurant armere mensen uitnodigt, dat kan enkel worden toegejuicht, maar zoals Sara zei: Is het niet in hun eigen voordeel? Wie draagt er tenslotte geen warm hart toe aan een restaurant dat armere mensen eten heeft gegeven. Het restaurant krijgt een hoop (gratis) reclame, veel naambekendheid en een zeer goede reputatie. En dat allemaal omdat ze één keer aan anderen hebben gedacht ...

Mijn laatste bedenking hierbij is of het restaurant echt de mensen bereikt die projecten als deze nodig hebben.
Ik kan natuurlijk enkel spreken over dingen die ik gehoord heb, maar vaak komt toch terug dat steeds dezelfde mensen naar maaltijden voor de vierde wereld komen.
Heel wat mensen schamen zich over hun armoede, en durven de stap naar hulpcentra, OCMW’s, … niet zetten.

We laten de mensen tot ons komen. Met hun problemen kunnen ze altijd bij ons terecht. Maar zouden wij niet beter naar hen toegaan? Persoonlijk vind ik het belangrijk om mensen (gelijk wie) te tonen dat je er niet alleen bent voor ‘te praten over problemen’.
Een alleenstaande moeder met 4 kinderen, die van een leefloon leeft, heet toch niet altijd behoefte om over haar problemen te spreken.
Ik denk dat ze evengoed is wil lachen en plezier maken, en net de problemen (al is het maar even) vergeten.