FORD GENK Britt (10): 'Ik had mijn papa in heel mijn leven nog nooit zien wenen'
 

In Genk heeft Britt, de 10-jarige dochter van een Ford-werknemer een pakkende brief voorgelezen tijdens de Mars voor de Toekomst na de sluiting van Ford Genk.


Woensdag 24 oktober zou een dag worden zoals alle andere, dacht ik toen ik ’s morgens wakker werd. Mijn papa had wel gezegd dat er op zijn werk een speciale vergadering was.

Er zouden mensen uit Europa komen. Mijn papa had schrik dat er ontslagen zouden vallen.

Later op school hoorde ik dat Ford Genk dicht ging. Ook toen besefte ik nog niet goed wat er aan de hand was.

Toen ik thuis kwam, vroeg ik aan mijn papa wat er aan de hand was. Hij kwam naar me toe en ik zag dat hij tranen in zijn ogen had.

Mijn papa begon te wenen. Ik had mijn papa in heel mijn leven nog nooit zien wenen.

Ik voelde me machteloos. Ik werd kwaad.

Ik werd kwaad op de mensen die mijn papa deden wenen. Ze hebben met een zielige brief duizenden mensen op straat gezet.

Ik maak me zorgen over de mensen van Ford Genk, maar ik maak me ook zorgen over mijn eigen toekomst.

Zal ik nog verder kunnen studeren? Zal ik nog een job vinden?

Er komen veel vragen in mij op. Maar vooral: wat nu?

Britt

Commentaar: Ik vind het triest dat Ford Genk is moeten sluiten. Maar ik vind het vooral knap van dit (jonge) meisje dat ze zo'n brief durft voorlezen voor zo'n menigte.

Het is niet eerlijk dat er hier zoveel ontslagen moeten vallen omdat ze elders in de wereld de productie goedkoper kunnen maken. Al snap ik het uitgangspunt van de directie van Ford wel, zij willen natuurlijk 'efficiënt' zijn. Dit betekent zoveel mogelijk winst maken door zo weinig mogelijk uit te geven.

Het is jammer dat dit moet gebeuren, ik hoop dat deze mensen snel een andere baan vinden en zo hun leven terug kunnen hervatten! Deze tijd van twijfel en verslagenheid moet ophouden voor deze mensen!

Een oplossing voor dit probleem zou kunnen zijn dat de directie van Ford deze mensen helpt bij het vinden van een nieuwe baan voor deze mensen. Dat is toch wel het minste dat ze voor deze mensen kunnen doen!