Een op de vier gehandicapten leeft onder armoedegrens
 

Een kwart van de mensen met een beperking heeft een inkomen onder de armoedegrens. En de helft zegt dat ze financieel niet rondkomen voor woon- en leefkosten.

'Ik wil alles doen wat een normale mens doet: werken, alleen wonen, mij zelfstandig kunnen verplaatsen. Maar eerlijk: dat is niet evident met 600 euro per maand.’

Bart Dusart (36) woont bij zijn ouders in Boutersem. Door zuurstoftekort bij zijn geboorte heeft hij een hersenverlamming: tot zijn 18de zat hij in een rolstoel, sinds een operatie loopt hij op krukken. ‘Ik heb drie diploma’s hoger onderwijs, waaronder sociaal werk. Maar ik heb meer dan drieënhalf jaar gezocht naar werk. Al die tijd was ik afhankelijk van mijn uitkering: 600 euro per maand. Dat bedrag is bij mij zo laag omdat ik bij mijn ouders woon. Vreemde redenering. Alsof jouw loon zou dalen omdat je met iemand samenwoont.’

Dusart is niet de enige: 25 procent van de personen met een handicap heeft een inkomen dat niet boven de armoededrempel (1.150 euro) komt, blijkt uit nieuwe cijfers van de FOD Economie. Tien procent heeft zelfs ernstige materiële tekorten. Het contrast met de gewone bevolking is groot: daar zijn de percentages respectievelijk 15 procent en 5 procent. Een handicap leidt dus tot meer kans op armoede.

Dat blijkt ook uit een nieuw onderzoek dat de Vereniging voor Personen met een Handicap (VFG): de helft van de bevraagden komt niet rond qua woon- en leefkosten. ‘Een groot probleem, zeker gezien het nieuwe beleid’, zegt Sophie Beyens (VFG). ‘Men wil zelfstandig leven stimuleren. Dat idee op zich is goed, veel personen met een handicap willen dat ook. Maar in de praktijk is het heel moeilijk: huishuur, transport, leefkosten ... Ze kunnen het vaak niet betalen.’

Dat is ook de reden waarom Bart Dusart nog bij zijn ouders woont. ‘Natuurlijk zou ik graag alleen wonen, maar wie gaat dat betalen? De huurprijzen zijn hoger dan een uitkering.’

Liefst van al zou Dusart gewoon zijn eigen centen verdienen. Na 3,5 jaar zoeken naar werk, lukte hem dat dit jaar eindelijk: hij kreeg een tijdelijk contract bij Grip vzw, dat personen met een handicap ondersteunt. ‘Ik heb mijn loonbrief gepost op Facebook, uit pure trots’, zegt hij. ‘Pas als je werkt, hoor je erbij in de maatschappij. Dat geeft veel meer voldoening dan leven van een uitkering. Mijn contract loopt in december af, misschien is het dan weer voorbij. En dan ben ik afhankelijk van anderen.’

Bron: De Standaard http://www.standaard.be/cnt/dmf20171203_03222299

Mening: Ik vind het zeer choquerend om te lezen dat 25% van de gehandicapten een loon heeft dat niet boven de armoededrempel ligt. Deze mensen hebben vaak al veel medische kosten, waardoor ze met een minimumloon zeker niet rondkomen. Het is al moeilijk genoeg om alleen te wonen voor sommige mensen met een beperking, laat staan alles zelf te betalen. Ik dacht juist dat mensen met een beperking recht hadden op een hoger loon, om zo hun medische kosten te kunnen betalen. Jammer genoeg is het ook realiteit dat vele werkgevers liever iemand zonder handicap aannemen. Dit is natuurlijk niet rechtvaardig en zorgt ervoor dat deze mensen heel moeilijk hun eigen leven opbouwen en hierbij een deel worden van onze maatschappij. Er zijn al initiatieven zoals 'Brownies voor Downies', waarbij men enkel mensen met een beperking aanneemt en voor enkele sociaal werkers zorgt die de werknemers ondersteunen. Jammer genoeg zijn er nog niet zoveel initiatieven en zijn er weinig opties voor mensen met een beperking qua werk.