Kardinaal Danneels: 'Is kindereuthanasie wel menselijk?'
 

Kardinaal Danneels kant zich sterk tegen euthanasie voor jongeren. 'De goedkeuring van die wet heeft mij bijzonder getroffen', vertelde hij zondag in het VTM nieuws.

'De goedkeuring van die wet heeft mij bijzonder getroffen. Dit is bijna stuitend. Als ik dat hoor, weet ik, dit kan niet', zei kardinaal Danneels aan Dany Verstraeten.

Danneels keurt het af, niet enkel om religieuze redenen, maar vooral om filosofische en morele redenen. 'Is dit menselijk? Er zijn moeilijke gevallen, maar er zijn ook veel mogelijkheden in de palliatieve zorg.'

Bron: www.standaard.be

Link filmpje: http://www.standaard.be/cnt/dmf20131222_00899164

Mening:

Ik begrijp meneer Danneels' mening over deze ethische kwestie. Het is geen evident gegeven waar vlot over gesproken kan worden. Euthanasie bij volwassenen was al een moeilijk debat. Het feit dat er hier kinderen aan te pas komen, maakt het alleen maar moeilijker. Al kunnen we onszelf hier wel de vraag stellen waar we de lijn moeten trekken. Uiteraard kunnen we beroep doen op de wet om te kijken wanneer iemand een kind is en wanneer niet. Mijn gevoel zegt echter dat er geen grens is. Een kind van 9 dat ongeneeslijk ziek is en afziet tot en met, is wat mij betreft hetzelfde als een persoon van 49 die ondraaglijk te lijden heeft. Maar toch zegt er dan ook weer iets in mij dat het bij een kind weer net iets anders ligt. Waarom, kan ik niet zeggen. Misschien het schattige en het weerloze van een kind? Al is dat een niet al te objectieve maatstaf. Misschien is dat net het moeilijke? Objectiviteit komt er gewoon niet aan te pas, wanneer we over het al dan niet ondraaglijk lijden van een mens spreken. Een moeilijke kwestie ...

Ik vind dit net als Joost een heel moeilijke kwestie. Toen ik de titel van dit artikel voor de eerste keer las, werd ik zelfs een beetje boos. Kinderen zijn ook mensen en hebben even veel recht als volwassenen om in een uitzichtloze situatie te beslissen dat ze niet meer willen afzien. In eerste instantie was ik dus helemaal niet akkoord met het standpunt van kardinaal Danneels, tot ik hier verder over begon na te denken. Zijn kinderen wel 'bekwaam' genoeg om hier zelf over te beslissen? Uiteraard gebeurt dit in samenspraak met medici en ouders, maar dan nog is dit volgens mij een heel moeilijke zaak. Ik weet net als Joost niet goed welk standpunt ik moet innemen. Ik vind bovenal dat er àlles aan gedaan moet worden om een zo goed mogelijk palliatieve zorg te bieden. Verder is het van situatie tot situatie afhankelijk wat de verdere stappen zijn. Moeilijke kwestie, zeker wanneer het om onschuldige kinderen gaat...

Het is een zeer delicate zaak om de wetgeving inzake euthanasie voor jongeren te bespreken, laat staan dat er momenteel al eenduidigheid over bestaat. Het lijkt me alleszins zinvol om een aantal zaken voor ogenschouw te houden wanneer we kwestie ter sprake brengen (lees: argumenteren binnen deze kwestie lijkt me van absolute noodzaak).

Allereerst is de rol van de ouders (/opvoeders) niet te onderschatten. Euthanasie is een beslissing die volledig vanuit de persoon zelf moet worden genomen. In het geval van jonge kinderen spreekt men binnen de medische wereld van 'wilsonbekwamen', en zal de beslissing dus altijd vanuit de ouders komen. Vervolgens bots ik op heel wat vragen. Beseft het kind zelf wel effectief wat het wil, en hoe kan de behandelende arts dit beoordelen? Vanaf welke leeftijd kunnen we ervan uitgaan dat het kind effectief weet wat het wil en beseft wat euthanasie is? Is het bijgevolg dan nog wel mogelijk om er een minimumleeftijd op te plakken?

Daarnaast lijkt het mij ook van belang om volgend onderscheid te maken. Er zijn langs de ene kant kinderen die ondragelijk lijden, maar die op korte termijn niet zullen overlijden. Langs de andere kant zijn er ook kinderen die men met specifieke behandeling in leven kan houden. Voor kinderen die onder de leeftijdsgrens zitten is het bij wet verboden om aan actieve levensbeëindiging te doen. In uitzichtloze situaties is er wel de mogelijkheid om de behandelingen stop te zetten en/of meer medicatie (pijnstillers) toe te dienen om het lijden te verminderen. Hierdoor ga je het natuurlijke verloop van de ziekte afwachten, maar doe je niet aan actieve levensbeëindiging.