Belg betaalt zich blauw
 

België koploper inzake belastingen en sociale bijdragen


BRUSSEL - Of de Belgische werknemer nu alleenstaand is of niet, of hij kinderen ten laste heeft of niet, de fiscale en parafiscale druk op zijn loon ligt bij de hoogste ter wereld. Dat blijkt uit de studie die het consultingbedrijf Mercer maakte over de belastingdruk op de lonen van gespecialiseerde bedienden en kaderleden in 32landen (DS 19november). De studie toont dat een alleenstaand middenkaderlid in ons land netto slechts 49,5 procent van zijn brutoloon overhoudt. Dat is het minste van alle in de studie opgenomen landen.


Zo'n Belgisch kaderlid -dat in de studie 75.000 euro bruto per jaar verdient- betaalt 37,4 procent belastingen en 13,1 procent sociale-zekerheidsbijdragen, om uiteindelijk een netto-inkomen van 37.158 euro per jaar over te houden. Beide percentages liggen bij de hoogste in Europa en zelfs ter wereld. Dat is abnormaal: in veel andere landen zie je dat ofwel de belastingen hoog liggen, ofwel de sociale-zekerheidsbijdragen, maar zelden beide.

Een mooi voorbeeld is Frankrijk, waar de sociale-zekerheidsbijdragen meer dan 20procent van het brutoloon afromen, maar de belastingen slechts 13,3 procent. Dat betekent dat een Frans middenkaderlid van zijn loon van 59.000 euro per jaar 38.890 euro netto op zijn bankrekening krijgt. Meer dus dan de Belg met een gelijkaardige functie, die nochtans bruto 27procent meer verdient.

De sociale-zekerheidsbijdragen zijn, behalve in Frankrijk, in die loonklasse alleen hoger in Hongarije (15,7 procent) en in Duitsland (14,5 procent). Voor lagere inkomens liggen ze in die twee landen zelfs nog hoger, met respectievelijk 17 en 20,3 procent. Maar voor hogere inkomens nemen de bijdragen voor de sociale zekerheid in Duitsland en Hongarije dan weer procentueel af. In Duitsland zijn ze bijvoorbeeld geplafonneerd op 11.289 euro. Voor een topkaderlid met een inkomen van 167.000 euro per jaar komt dat nog maar neer op 6,8 procent van het brutoloon. In België is de plafonnering al jaren geleden afgeschaft. Voor de bijdragen, niet voor de uitkeringen.

Eenzelfde vaststelling geldt voor de gemiddelde belastingvoet op het inkomen. De 37,4 procent die het gemiddelde Belgische kaderlid betaalt, wordt alleen overtroffen in Denemarken (40,4 procent). Maar daar betaalt datzelfde kaderlid op zijn bruto-inkomen dan maar 8,2 procent sociale-zekerheidsbijdragen. De combinatie van de twee valt dus lager uit dan in België. De Hongaar met zijn 15,7 procent sociale bijdragen betaalt 'slechts' 32,8 procent belastingen, de Duitser 31,2 procent.

Als datzelfde kaderlid getrouwd is en twee kinderen ten laste heeft, zakt de fiscale en parafiscale druk op zijn inkomen in België tot 40,4 procent. Dat is nog altijd het hoogste niveau in West-Europa. Bekijkt men alle 32landen in de studie, dan zijn alleen de getrouwde Hongaren slechter af met een druk van 48,5 procent. In Hongarije maakt het (para)fiscaal geen verschil of men personen ten laste heeft, evenmin als in Nederland, Zweden of het Verenigd Koninkrijk.


DS, 20-11-2007

De Hoogste fiscale druk ter wereld
 

De Hoogste fiscale druk ter wereld


'Fiscale Druk hoogste ter wereld', kopte De Standaard gisteren. En ook nog: 'De Belg betaalt zich blauw.' Maar waar gaat al dat door ons betaalde belastinggeld eigenlijk naartoe? Of anders gezegd: wat krijgen we er als burger voor terug? In ieder geval gaan ze niet of onvoldoende naar onze publieke voorzieningen. In vergelijking met de ons omringende landen ligt onze wegeninfrastructuur er belabberd bij. Hetzelfde geldt voor de lamentabele staat waarin onze openbare gebouwen zich bevinden, zoals de postkantoren, de politiebureaus en onze schoolgebouwen.


Wie regelmatig naar de ons omringende landen gaat, krijgt de indruk dat bij ons de voorbije veertig jaar de tijd heeft stilgestaan. Onze kinderen zitten vaak nog altijd in dezelfde energieverslindende schoolgebouwen als toen ik veertig jaar geleden naar school ging. Enkele uitzonderingen daargelaten ademen nog te veel openbare gebouwen dezelfde muffe, klantonvriendelijke sfeer van de jaren vijftig uit, terwijl in onze buurlanden de moderniteit op al die terreinen wel is doorgedrongen. Waarom kan het daar wel, met zelfs minder belastingdruk?

Maar die belastingcenten van ons moeten toch ergens blijven? Want duidelijk is dat ze in ieder geval ook niet gaan naar een betere werking van de overheidsdiensten zelf. 'Het failliet van justitie', kopte De Standaard gisteren eveneens. En dat het op Financiën al jaren vierkant loopt, is ook een open deur intrappen. Duidelijk is dat onze belastingcenten dus ook niet gaan naar betere dienstverlening door state of the art automatisering van allerlei diensten aan de burger, een efficiëntere en een meer klantgerichte overheid.

Maar waar gaan al die door ons opgehoeste belastingcentjes dan wel naar toe? Misschien naar de georganiseerde inefficiëntie als gevolg van politieke benoemingen, waar mensen een baan of promotie krijgen op basis van wie men kent in plaats van wat men kan. Of naar het Zuiden van het land, waar de transfercenten onder meer worden gebruikt om het cliëntelisme te financieren? Waar het leger werklozen niet wordt aangepakt uit angst om stemmen te verliezen en waar tegelijkertijd de overheden vetter en inefficiënter worden? Of waar als gevolg van de wafelijzerpolitiek ter compensatie in Luik een veel te groot treinstationspaleis moet worden gebouwd, omdat het station in Antwerpen ook dringend aan de eisen van deze tijd moest worden aangepakt?

Alleen daarom al is een verregaande staatshervorming onverwijld onontbeerlijk. Niet als doel, maar als middel om beter en efficiënter te besturen. Want het is dringend nodig dat op terreinen als economie, belastinghervorming, ontslagrecht, werkgelegenheidsbeleid, vergrijzing, zorg, milieu, energie, islamisering en immigratie keuzes worden gemaakt. In de ons omringende landen is men daar volop mee bezig. Hier in België dreigen de beide deelstaten door het onderlinge communautaire geneuzel elkaar mee de dieperik in te trekken, zodat er straks aan beide zijden van de taalgrens alleen maar verliezers zijn.

Evert van Wijk geeft debat- en mediatraining aan de politieke wereld en het bedrijfsleven


DS, 21-11-2007

Belastingschuwe bedrijven ontspringen de dans
 

Belastingschuwe bedrijven ontspringen de dans


BRUSSEL - Slechts 16 procent van de bedrijven die geen aangifte indienen, wordt toch belast.


Een kleine 34.000 ondernemingen lieten vorig jaar na om een belastingaangifte in te dienen. Dat waren er 2.300 meer dan het jaar ervoor, of een stijging met 7 procent.

Hoewel de fiscus die bedrijven relatief eenvoudig een aanslag kan opleggen, glipt het grootste deel door de mazen van het net. Slechts 16 procent van de boosdoeners krijgt achteraf toch een aanslag opgelegd.

De cijfers werden gisteren bekendgemaakt door volksvertegenwoordiger Dirk Van der Maelen (SP.A), die een parlementaire vraag stelde over de kwestie. Afgelopen weekend heeft het VTM-nieuws erover bericht.

Van der Maelen hekelt de lakse aanpak van de fiscus. 'Een pakkans van 16 procent is veel te laag. De mogelijkheden om deze bedrijven toch te belasten, worden nog niet op voldoende grote schaal toegepast. Het is onrustwekkend dat de fiscus niet krachtdadiger optreedt'.

De mogelijkheden om dat te doen zijn er wel, stipt Van der Maelen aan. Op zijn initiatief werd het in 2005 mogelijk om bedrijven die geen aangifte indienden, forfaitair te belasten. Op basis van de sector waarin het bedrijf actief is en het aantal werknemers, wordt een aanslag opgelegd die uitgaat van een forfaitaire minimumwinst. Daarmee kwam een einde aan een periode waarin dergelijke bedrijven vrijwel straffeloos hun gang konden gaan.

Het Rekenhof had in 2001 vastgesteld dat daardoor in sommige steden tot 15 procent van de ondernemingen geen aangifte indiende. Bij gebrek aan een aangifte was het dan aan de belastingambtenaar om te achterhalen hoeveel het bedrijf verdiend had. Die gegevens konden vervolgens door het bedrijf voor de rechtbank in twijfel worden getrokken. Niet zelden werd de fiscus dan in het ongelijk gesteld.

Van der Maelen vindt dat de fiscus het middel van de forfaitaire minimumwinst meer kan toepassen dan nu gebeurt. Van de niet-indieners werden er vorig jaar ruim vijfduizend toch belast. Dat is 16 procent. Met andere woorden: 84 procent ontspringt alsnog de dans. 'Terwijl het systeem heel eenvoudig is. Ik schat dat het een kwartiertje werk kost per bedrijf'.

Maar om te beginnen zou de fiscus ervoor moeten zorgen dat het aantal niet-indieners wordt teruggebracht. Daarvoor moet het aantal controles omhoog. Van der Maelen: 'In sommige steden worden ondernemingen gemiddeld om de tien jaar gecontroleerd. Hiermee wordt een klimaat van straffeloosheid opgewekt.'

'Dat steeds meer ondernemingen geen aangifte indienen is niet verwonderlijk. Grote en middelgrote ondernemingen zouden om de drie jaar grondig gecontroleerd moeten worden. Hier heeft minister Reynders gefaald.'


DS, 26-11-2007 (rmg)