Aantal depressies en burn-outs blijft stijgen
 

Het aantal mensen dat te maken krijgt met een depressie of een burn-out blijft stijgen. Dat schrijft De Standaard op basis van cijfers van het RIZIV. Het aantal gevallen groeit dubbel zo snel als bij andere psychische aandoeningen.

Liefst 27.000 mensen zaten in 2012 langer dan een jaar thuis met een depressie. Dat is een stijging van zestig procent ten opzichte van vijf jaar eerder (17.000). Ook het aantal patiënten dat kampt met een burn-out is de voorbije vijf jaar met zestig procent gestegen, van 3.500 naar ongeveer 5.750.

Intussen zitten al zo'n 100.000 mensen langdurig thuis door een psychische aandoening.

Eigen mening:
Depressie en burn-outs vind ik een vervelende situatie. Ik zou niet willen dat dit mij zou overkomen. Het is belangrijk om even een pauze te nemen of iets anders te gaan doen als je begint te voelen dat het niet meer gaat.
Ook is het zeer belangrijk om een opleiding of een baan te kiezen waarin je geïnteresseerd bent. Als je met vreugde je werk doet, denk ik dat je minder kans hebt om een burn-out te krijgen.
Natuurlijk vind ik het zeer belangrijk om mensen, die wel in deze situatie zitten, te helpen. Psychologische hulp is zeer belangrijk. Als je zelf een depressie begint te ontwikkelen, raad ik u aan om zo snel mogelijk psychologische hulp vast te leggen.

Verklaring sub-forum:
Ik heb dit artikel geplaatst bij België sociaal-economisch omdat een depressie een sociaal probleem is maar ook een economisch probleem. Want als je in een depressie beland, wil je vaak met niemand meer interactie hebben. En daardoor kan je vaak niet gaan werken en kan je zo economische problemen krijgen. Soms heb je natuurlijk wel recht op een ziekte uitkering, maar dan is dat natuurlijk ook extra kosten voor je werkgever waardoor deze misschien economische problemen krijgt.

Bron:
http://www.gva.be/nieuws/binnenland...ft-stijgen.aspx

Ik denk persoonlijk dat één van de oorzaken van dit steeds meer voorkomende fenomeen te vinden is in de huidige prestatiemaatschappij waarin we leven. Er worden steeds hogere eisen gesteld aan mensen. Vroeger was men tevreden dat men een dak boven het hoofd had, een 'stoveke' om zich aan te warmen en wat brood op de plank. Nu echter val je uit de boot als je niet beschikt over de laatste nieuwe snufjes. Zelfs het onderwijs eist dat je in het bezit bent van de laatste nieuwe multimedia. Natuurlijk moet je meegaan met je tijd, maar waar stopt dit uiteindelijk? Hoeveel eisen kan men aan een mens blijven stellen op dit vlak?

Daarnaast leven we in een zeer individualistische maatschappij. Het is ieder voor zich, wat eveneens voor een grotere druk zorgt. Mensen zijn teveel met zichzelf bezig en met eigenbelang. Er is niets slechter voor de menselijke geest dan een constante fixatie op zichzelf. Individualisering is een prachtig iets dat mensen de kans geeft zichzelf op hun eigen manier te ontplooien en te ontwikkelen, maar tevens verdwijnt hierdoor het kader, de fundering, waarop een mens zijn leven kan baseren. Vaste structuren zijn niet meer van deze tijd en de mens moet op zoek naar zijn eigen identiteit. Voor velen blijkt dit echter een struikelblok.

Ik denk niet dat burn-outs of depressies te maken hebben met het bezitten van de laatste nieuwe snufjes. Burn-outs en depressies komen alsmaar meer voor door de grote werkdruk. Of je nu wilt of niet, je bent verplicht om mee te draaien in de ratrace. Echter, constant onder druk staan om goed te presteren in je job is voor niemand gezond. Door de economische crisis zijn mensen ook banger om hun job te verliezen waardoor ze zich verplicht voelen om aan de vaak exuberante eisen van hun werkgever te voldoen. Het is moeilijk om nog een rustmoment te vinden in onze huidige maatschappij want ook privé 'moeten' we populair zijn, bij clubs aangesloten zijn, sporten, er goed uitzien, het huishouden op rolletjes laten lopen, ... waardoor burn-outs en depressies altijd op de loer liggen want bij niemand kan de boog constant gespannen staan.

Ik ben het helemaal eens met Suzy. Ergens doen we het onszelf aan, want we moeten helemaal niet altijd druk bezig zijn. Het is niet erg om eens een rustmomentje in te lassen, maar dit wordt veel minder aanvaard dan het te druk te hebben. Het staat niet dat je een heel weekend vrij bent om eens niks te doen en dat is spijtig.
We kunnen natuurlijk onze maatschappij niet van de ene op de andere dag radicaal gaan veranderen, want het zit er nu eenmaal zo ingebakken.
We leggen de lat vaak veel te hoog voor onszelf en dat zowel op sociaal vlak als op gebied van onze job. Het is dus essentieel dat we onze job graag doen en dat we op sociaal vlak ook eens mogen passen.