Wereldkampioenschap van de hypocrisie
 

Wereldkampioenschap van de hypocrisie

Lieven Sioen


Over een kleine maand weten we wie uit Qatar met de wereldbeker hypocrisie huiswaarts keert, maar kandidaten zijn er al genoeg. Te beginnen met Qatar zelf, waar een schatrijke wahabitische dynastie zonder enige voetbaltraditie meende zich met het WK in de schijnwerpers te kunnen werken zonder er lastige vragen over arbeidsomstandigheden, mensenrechten en airco’s in de woestijn te moeten bijnemen.


Topfavoriet voor de beker hypocrisie is uiteraard ook de Fifa, die ondanks alle bovenstaande redenen in 2010 toch besliste het WK aan Qatar toe te wijzen. Niet het sportieve dossier was daarbij doorslaggevend, maar geld en politiek – het was tijd om het WK aan een Arabisch land toe te wijzen.

Huidig Fifa-baas Infantino was niet bij die beslissing betrokken, maar ook hij maakt kans op de beker. In zijn donderspeech zaterdag hield hij het Westen een scherpe spiegel voor, alleen was hij niet de best geplaatste om die vast te houden. Als politiek en voetbal echt gescheiden moesten blijven, liet hij niet Qatar de regels in de stadions bepalen.

De regenboogarmband brengt de bonden in een favorietenrol voor de beker hypocrisie. Als er één sport is waar in de hoogste divisies nog niemand uit de kast kwam, is dat wel het voetbal. Ofwel zijn er geen holebi’s in het topvoetbal, wat onwaarschijnlijk is. Ofwel voelen ze zich er nog altijd niet thuis, wat onaanvaardbaar is.

Niet te vergeten kanshebbers, ten slotte, zijn al die regeringsvertegenwoordigers die vastberaden zijn om met de emir een hartig woordje te wisselen over de arbeidsomstandigheden in Qatar. Waren ze maar even vastberaden om het kluwen aan zwartwerk en onderaannemers op de werven in eigen land aan te pakken.

Uiteraard is alle kritiek op Qatar terecht en noodzakelijk. Maar uit officiële monden zou ze geloofwaardiger zijn als er consequenties aan waren verbonden, of als de instanties het eigen huis op orde hadden. Dan was het WK om te beginnen nooit aan Qatar toegewezen, had de nationale ploeg een gele kaart geslikt voor de holebirechten en hadden op de Antwerpse werf van chemiereus Borealis geen honderden slachtoffers van mensenhandel kunnen werken.

De prijs voor ware moed op de tweede speeldag gaat daarom naar de Iraniërs, voor wie écht iets op het spel staat door de nationale hymne niet te zingen. En te midden alle WK-heisa was de stille winnaar van de dag China. Dat sloot het grootste lng-contract ooit met Qatar, goed voor 27 jaar verzekerde bevoorrading aan gas waar ook Europa op aast.


DS, 22-11-2022 (Lieven Sioen)