Tattoos zijn nog steeds taboe op de werkvloer
 

“Tattoos zijn nog steeds taboe op de werkvloer”

In het straatbeeld en in de media mogen tatoeages dan stilaan aanvaard lijken, wie op zoek is naar een job doet er goed aan zijn vel gaaf te houden.

Niemand kijkt nog op van een voetballer met een arm vol kleurrijke krullen of een presentatrice die de namen van haar kinderen in de nek heeft laten vereeuwigen. Toch zijn bij de meeste werkgevers tatoeages nog steeds een taboe, zo blijkt uit een recente studie.

Professor Dr Andrew Timming van de Schotse University of St. Andrews lichtte op een Britse conferentie over sociologie zijn onderzoek toe. Hij had vijftien HR-managers tussen de 30 en 60 jaar oud geïnterviewd. Allen zijn ze betrokken bij de selectie van personeel voor banken, gevangenissen, boekhandels, stadsbesturen en universiteiten. Hij stelde deze rekruteerders de vraag hoe hun reactie is op kandidaten met zichtbare tatoeages.
Schrik voor reactie van klanten

Volgens de respondenten geven tatoeages een vuile en misdadige indruk, waardoor ze minder geneigd zijn om zulke kandidaten aan te werven. Ook gaven de respondenten aan dat als een getatoeëerde sollicitant de kamer verlaten had, zijn tatoeages het eerste zijn waar de rekruteerders onder elkaar over beginnen te praten.

Volgens Timming hebben rekruteerders niet echt zelf bezwaar tegen tattoos, maar zijn ze vooral bang voor de reactie van klanten. Ze vrezen dat deze getatoeëerde werknemers zullen zien als ‘weerzinwekkend’, ‘onsmakelijk’ en ‘slordig’. Bovendien vermoeden ze dat klanten mogelijke negatieve service-ervaringen zullen associëren met het vooroordeel dat mensen met tatoeages criminelen en druggebruikers zijn.

Verborgen tatoeages stelden voor de respondenten helemaal geen problemen. Afbeeldingen van bloemen of vlinders konden ze het makkelijst aanvaarden. Spinnenwebben in de nek, doodshoofden en galgen vonden ze dan weer het meest aanstootgevend.
Mentaliteitswijziging op komst

Hoewel er volgens Timming vandaag dus nog steeds een stigma kleeft op tatoeages bestaat er onder de respondenten wel een consensus dat deze in de nabije toekomst ook op de werkvloer meer geaccepteerd zullen worden. De grootste afkeer van tatoeages is er immers bij oudere managers, jongeren hebben er weinig problemen mee. Getatoeëerde werkzoekenden kunnen zich dus troosten met de gedachte dat hun kansen op de arbeidsmarkt niet voor eeuwig verkeken zijn.

Bron: http://www.vacature.com/blog/tattoo...m_content=top2#
scienceworldreport.com - 24/09/2013.

Mening: Tatoeages... Zijn zij echt zo erg? Het is nu eenmaal een feit dat vroeger de "criminelen" of gevangenen alleen maar tatoeages hadden, maar houden ze daarom in dat de personen die tatoeages hebben slecht zijn? Kijk naar zo goed als alle voetballers die verschillende tatoeages hebben, is dit zo erg? Bij sommige mensen gaat het er misschien over. Voor bepaalde jobs moet je volledige lichaam uiteraard niet vol staan. Denk hierbij maar bijvoorbeeld aan onze opleiding als leerkracht. Als leerkracht kan je het je niet permitteren om vol met tatoeages te staan, maar één op de borst, bovenarm, buik, ... kan toch geen kwaad als je hem niet ziet wanneer je les geeft? Ik vind dat iedereen een tatoeage mag hebben, maar je moet weten wat voor iets je zet en waar je het zet uiteraard. Maar een tatoeage maakt belangen na niet een slecht mens van je.

Ik begrijp niet waarom tattoos zo storend zijn voor sommige klanten. Ik kan er ergens wel inkomen dat ze voor ouderen wel storend zijn, maar het is en blijft een tekening op het lichaam van iemand. De maatschappij moet zich meer openstellen voor mensen die zich met tattoos willen uitdrukken. Natuurlijk moet het fatsoenlijk blijven, maar dan kunnen we ons afvragen waar we de norm gaan stellen: in welke mate zullen tattoos getolereerd worden over enkele jaren? Ik verwacht dat werkgevers over een twintigtal jaren geen probleem meer zullen maken van tattoos.

Op zich doet iedereen met zijn lichaam wat hij zelf wil. Als iemand graag een tattoo wil, dan moet dat volgens mij ook kunnen. Het is echter ook wel, zoals Jeroen zegt, dat dit niet in elk beroep moet kunnen. Als leerkracht sta je voor een klas jongeren die een leeftijd hebben waarop ze enorm beïnvloedbaar zijn. Een leerkracht mag wel een tattoo hebben, zolang ze maar niet zichtbaar is.

Er zijn natuurlijk ook verschillende tattoos. Tattoos die een voorkeur uitdrukken voor een bepaalde politieke of sportieve vereniging kunnen voor een leerkracht absoluut niet naar mijn mening.

Ik ben het volledig eens met onderstaande meningen maar toch vraag ik mij echt af of een leerkracht met een tattoo enorm storend zou zijn?
Zou dit echt zoveel reacties uitlokken?
Kinderen komen constant in contact met mensen die tattoo's hebben, maar door hier voor leerkrachten en mensen met een voorbeeldfunctie zo'n taboe van te maken zou het wel eens kunnen dat kinderen tattoos gaan evenaren als verkeerd of fout, is dat de bedoeling?

Ik wil hier zeker niet mee zeggen dat je voor een klas kan / mag staan vol met zichtbare tattoos, maar is het werkelijk zo'n drama wanneer er een ministukje te zien zou zijn van een tattoo?

Ik denk, Lisa, dat een ministukje, zoals jij zegt, op zich geen probleem is. Maar waar moeten we dan de grens trekken?
Je kan hier toch moeilijk gaan zeggen dat de ene persoon wél een stukje van zijn tattoo(s) mag laten zien en het bij de andere net dat tikkeltje te veel is?

Lisa, ik denk dat men er voor kiest om geen tatoeages te tonen in het zicht, omdat de ene meer betekenis heeft dan de andere. Als je als persoon een ster op je onderarm hebt staan, zal dat vrij weinig reactie uitlokken en alleen maar enkele vragen oproepen. Maar als je daarentegen een doodskop er op hebt staan, dan zal er veel meer reactie komen. Om maar te zwijgen van het feit dat sommige mensen een hakenkruis op het lichaam hebben staan. Volgens mij is het vooral daarom zo dat tatoeages zo worden afgeschreven. Er rust gewoon een taboe over tatoeages omdat vroeger enkel de "criminelen" er hadden.

Ikzelf heb meerdere tattoos en ik zorg er altijd voor dat deze niet zichtbaar zijn. Niet alleen tijdens het lesgeven op stage, maar ook bijvoorbeeld op mijn vakantiewerk (administratieve job waar ik niet in contact kom met leden of klanten).

Ik heb mijn tattoos vooral voor mezelf en hoef ik daarom ook niet mee te koop te lopen. Het gebeurde echter wel eens dat ik bijvoorbeeld mijn mouwen te hoog oprol en dat er een 'ministukje' zichtbaar is. Mijn leerlingen vroegen me wat ik op mijn arm had staan en ik heb toen gewoon heel kort geantwoord wat het was. Op de vragen 'waarom' en 'doet het pijn' en dergelijke heb ik toen niet geantwoord, maar gewoon gezegd dat dat misschien wel eens ter sprake zou komen of dat ik daar later op in zou gaan. De meeste leerlingen vergeten het dan en dan hoef ik er niet meer over te vertellen, als er echter een leerling na de les naar mij komt vertel ik het wel eerlijk, zonder al te veel details natuurlijk, omdat ze ook niet alles van mij moeten weten.

Er niet op in gaan geeft de leerlingen - naar mijn gevoel - het idee dat ik niets over mezelf kwijt wil en dat is niet goed voor de band met de leerlingen. Er te diep op in gaan hoeft ook niet, en daarom heb ik wel een goede manier gevonden denk ik ...

Ik kan heel goed begrijpen dat tattoos niet altijd geaccepteerd worden op de werkvloer, ook al heb ik er zelf meerdere. Ik ben dan ook van mening dat je een tattoo neemt voor jezelf, die een betekenis heeft voor jezelf. Andere mensen moeten dit ook niet zien. Mensen scheef bekijken of discrimineren omdat ze een tattoo hebben vind ik wel onterecht, maar ik vraag me af of de eigenaars van dit stukje kunst het soms ook niet uitlokken met - zoals eerder genoemde - hakenkruizen, gigantische prenten of bv doodskoppen. Als je zo'n tekening op een zichtbare plaats laat zetten denk ik dat je het maar moet 'accepteren' dat mensen hier iets over te zeggen hebben... (waarmee accepteren niet gelijk is aan 'het is oké dat zij klagen' maar wel gelijk is aan 'wat wil je, als iedereen het kan zien?')

Persoonlijk heb ik niets tegen tattoos, mensen mogen zich op deze manier uiten, op voorwaarde dat ze gepast blijven. Ik vind het bijvoorbeeld niet gepast dat een leerkracht zijn armen vol met tattoos staan en hij/zij deze toont aan zijn leerlingen. Elke leerling wordt thuis anders opgevoed en we weten niet wat de leerlingen mee krijgen van thuis in verband met tattoos. Het is ook geen kleine moeite om je tattoos te bedekken als je voor de klas staat.