Dochter Rob Vanoudenhoven: "Mijn grootste wens is dat iedereen stopt met staren"
 

Morgen is het internationale dag van mensen met een beperking. Emma, de dochter van tv-maker Rob Vanoudenhoven (48), is al 16 jaar zo'n mens. Met dezelfde zorgen die ook een niet-beperkte mens heeft. In de kinderboekenreeks 'Leesknuffel' - alleen via scholen verkrijgbaar - is net 'Het Loopt Op Wieltjes' uit: het verhaal van een meisje in een rolstoel, dat deels op het leven van Emma is gebaseerd. In het boek is ze nog kind, maar in het echt bengelt ze tussen puber en vrouw.

De tweede februari van het jaar 2000 was het. Rob Vanoudenhoven en zijn vrouw Anita bevielen van hun tweede kleine, Dries was al twee jaar oud. Bij een controle was gebleken dat er iets niet in orde was. Het kind moest er prematuur uit, met een keizersnede. Even paniek, maar alles leek toch goed gekomen. Het was valse schijn. Hoe ouder Emma werd, hoe meer de ouders merkten dat ze toch wel heel weinig kon. Toen ze acht maanden oud was, viel het harde verdict: hersenschade ten gevolge van zuurstoftekort. Verstandelijk zat het goed, zou later blijken, maar controle over haar ledematen had het kind amper. Emma was veroordeeld tot de rolstoel en tot een bestaan waarin ze van 's ochtends tot 's avonds afhankelijk is van de hulp van anderen. Tot haar 13de kreeg ze die zorg thuis van haar ouders, sindsdien zit ze op internaat in het Sint-Gerardusinstituut in Diepenbeek, een onderwijs- en zorginstelling die al bijna 60 jaar mensen met spastische handicaps opvangt en onderwijst.

2/12/16
http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnen...et-staren.dhtml

Eigen mening:
Ik vind dat het respect tegenover gehandicapten nog redelijk goed is in België. Maar ik kan er wel inkomen dat het niet leuk is voor gehandicapten dat er vaak naar hen gestaard word of dat mensen minder snel naast hun gaan zitten in bus. Dit zijn kleine voorbeelden, maar het is juist door deze kleine dingen waardoor gehandicapten zicht niet goed in hun vel gaan voelen of niet geaccepteerd voelen door de samenleving. Er zou ook meer appreciatie moeten gegeven worden aan ouders of verzorgers van gehandicapten. Voor een gehandicapte zorgen is geen makkie, dat kan ik zelf beamen.