Kans op echtscheiding bedraagt 64 procent in België
 

Van de huwelijken in 2009 zal 64,5 procent op een echtscheiding uitlopen binnen de 49 jaar, als de omstandigheden om te scheiden die ganse periode hetzelfde blijven.


Dat blijkt uit de berekening van de "echtscheidingskans" door de Algemene Directie Statistiek en Economische Informatie (FOD Economie).

De kans op een echtscheiding is al decennialang aan het toenemen. In 1960 bedroeg ze slechts 6,7 procent en tien jaar later 9,6 procent. In de jaren '70 kenden we bijna een verdubbeling (20,6 procent in 1980) en in 1990 zat België al aan 31,9 procent, om in 2000 verder te stijgen tot 45,7 procent.

Wetswijzigingen blijken voor tijdelijke pieken te zorgen. Zo was er na de vereenvoudigingen van de procedures in 1994 en 2007 een sterke verhoging op te merken van het aantal echtscheidingen.


Mijn mening:

Na het lezen van de tekst over liefde en lust tijdens de les emcv, had ik wel verwacht dat het cijfers i.v.m. de echtscheidingen relatief hoog zouden liggen, maar zo hoog had ik ook niet verwacht! Over een periode van ongeveer 40 jaar is het aantal echtscheidingen met bijna 40% toegenomen. In 1960 waren er van de 100 getrouwde koppels nog maar 6 à 7 die uit elkaar gingen. Anno 2000 waren er dat maar liefst 45 à 46! Als je dezer dagen trouwt, moet je er dus rekening mee houden dat één op twee koppels ook weer scheidt... Voor mij zijn dit toch wel heel hoge cijfers!

Hoeksteen behoeft meer aandacht
 

Hoeksteen behoeft meer aandacht


De politieke crisis is opgerukt tot bekommernis nummer één van de Belgen. Maar als op één nieuwsdag drie schrijnende berichten opduiken over het gezin, de hoeksteen van de samenleving, wordt die rangschikking van de problemen meteen weer overhoop gehaald.


Eerste bericht: van alle dit jaar gesloten huwelijken zal wellicht maar de helft tot een derde standhouden.

Tweede bericht: het aantal jongeren waarvoor men een beroep doet op de bijzondere jeugdzorg, is weer met 2.000 aangegroeid. En er is een verband met het vorige.

Drie: gezinnen die bereid zijn een kind te adopteren, laat men soms acht jaar in het onzekere.

Over dit derde schrijnende bericht kan men kort zijn. Er schort iets aan de wijze waarop hier wordt omgegaan met adoptiebereidheid. Het is zo erg geworden dat nu geruzied wordt over 'het recht van gezinnen om hun adoptiewens te vervullen', terwijl de focus moet liggen op het kind voor wie de adoptiebereidheid van mensen heil kan brengen.

De scheidingen dan. Het probleem is nog groter. De relaties met of zonder samenlevingscontract worden even vaak of nog vaker ontbonden.

Maar hoe erg is het dat relaties en gezinnen maar een beperkte tijd standhouden? Moeten we dat niet aanvaarden? De meningen daarover verschillen. Maar twee dingen zijn wel zeker.

Ten eerste: mensen die in een relatie leven, zijn over het algemeen gelukkiger en leven doorgaans ook langer. Mede daarom zeggen alle overheden dat ze de gezinnen en de gezinsvorming 'ondersteunen'. Maar vorige week bracht het Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen beleidsregels in beeld - in de sociale uitkeringen en in de sociale huisvesting - die gezinsvorming ontmoedigen of die stimuleren tot het verbergen ervan. Er ligt nog beleidswerk op de plank dus.

Tweede zekerheid: als gezinnen breken, worden jongeren vaak het slachtoffer. Ze komen ook wel eens in de verdrukking in nieuw-samengestelde gezinnen.

We hebben héél veel scheidingsadvocaten; er is een beperkt aantal scheidingsbemiddelaars; en er zijn ook - zij het nog minder - huwelijksbemiddelaars. Maar hoeveel echte kinderverdedigers zijn er voor zulke momenten?

De gezinnen en hun moeilijkheden zijn maar één van de oorzaken van het toenemend aantal jongeren waarvoor een beroep gedaan wordt op de bijzondere jeugdzorg, maar ze zijn wel de belangrijkste oorzaak.

Dat moet beter te voorkomen zijn, en projecten als Columbus bewijzen ook dat andere dan de klassieke instrumenten van de bijzondere jeugdzorg de problemen sneller kunnen aanpakken en oplossen.

Er is daarvoor - en voor het gezin in het algemeen - al meer beleidsaandacht de jongste tijd. Maar nog lang niet genoeg.


DS, 20-05-2011 (Guy Tegenbos)

Toen ik dit artikel gelezen had viel ik bijna letterlijk van mijn stoel! Tijdens de les EMCV (zoals Anneleen al aanhaalde) waren er enkele uitspraken in de tekst die zeker in de realiteit kloppen en waardoor er steeds meer mensen uit elkaar gaan. Wij waren met ons groepje over sommige zaken aan het lachen en wij konden moeilijk geloven dat er omwille van die redenen vele koppels uit elkaar zouden gaan, maar blijkbaar is het cijfer echt fors gestegen en kunnen we het niet lang uit houden bij één en dezelfde man of vrouw. Zoals de tekst in de les vermelde 'we hoppen van de ene naar de andere partner', dit blijkt vandaag nog echt zo te zijn ook! In 1960 was scheiden van de partner taboe! Nu zijn we 50 jaar verder en verschijnt er in de krant dat 64,5% van de huwelijken in 2009 zal uitdraaien op een echtscheiding binnen de 49 jaar! Ik ga met deze ingesteldheid niet akkoord en zal hier dan ook niet aan meedoen! Ik vind als je met iemand trouwt dan kies je er voor om verbonden te worden met die persoon voor het leven en dan mag scheiden echt niet in je 'woordenboek' voorkomen! Mijn grootouders zijn heel gelovige mensen en alleen voor hen zou ik nooit scheiden omdat dit voor hen echt niet kan.

Ik wil ook wel even aanhalen dat ik het voor een deel wel positief vind dat men makkelijker kan scheiden dan pakweg 40 jaar geleden. Toen bleven mensen vaak in een erg ongelukkig huwelijk omdat ze het bijvoorbeeld financieel niet aankonden om te scheiden of omdat het sociaal niet aanvaard werd. Dat is nu ook weer niet de bedoeling. Het huwelijk is inderdaad een eeuwig verbond maar als mensen echt vastzitten in een slecht huwelijk heeft niemand hier iets aan (ook de kinderen niet). Het is wel jammer dat de vereenvoudiging van de procedures om te scheiden voor zo'n enorme groei van het aantal scheidingen heeft gezorgd. Nu lijkt het wel alsof mensen inderdaad niet meer trouwen met het idee dat het voor altijd is. Ze trouwen misschien sneller 'omdat ze toch altijd uit elkaar kunnen gaan'. Mensen lijken wel geen moeite meer te doen om hun relatie te laten werken en geven er bij de minste problemen de brui aan. Geen positieve evolutie als je het mij vraagt.