Wordt Musk de echte machthebber in Amerika?
 

Elon Musk brengt Amerika op een zucht van de totale oligarchie


Elon Musk wordt de echte machthebber in de VS, als Donald Trump verkozen raakt, schrijft Pim Raes.


“Ik kan stilaan beter terug naar Rusland verhuizen”, zegt Leah, een Joodse Russin, als we het op een terras in Brooklyn over Elon Musk hebben. Diens zucht naar politieke macht roept trieste herinneringen op en Leah had het al zwaar. Ze is een vermogende influencer die wellness-evenementen organiseert, maar om evidente redenen – twee oorlogen – loopt ze de laatste tijd bezwaard rond.

“He ruined jumping!”, zeg ik om haar te troosten, verwijzend naar de dwaze vreugdesprongetjes die Musk twee weken geleden maakte toen hij voor het eerst op het podium verscheen tijdens een verkiezingsbijeenkomst van Donald Trump. Intussen heeft hij Trump nog eens 75 miljoen dollar toegestoken en organiseert hij op eigen houtje campagnebijeenkomsten in de cruciale strijdstaat Pennsylvania. Hij verloot er elke keer 1 miljoen dollar onder de bezoekers en wie kans wil maken, moet vooraf een petitie ondertekenen waarin hij verklaart pro vrije meningsuiting en vrije wapendracht te zijn. Dat is niets meer dan een manier om gegevens te verzamelen zodat de Trumpcampagne al die mensen kan bestoken met propaganda en de vraag om donaties.


Schaduwpresident

Het is eigen aan de ‘subscription culture’ waarin we beland zijn – in een ‘click-up economy’ ook. De rijkdom sijpelt daarin niet geleidelijk naar beneden, maar schiet eerder supersnel naar boven. Als we onze creditkaartgegevens delen op Amazon, bijvoorbeeld, betalen we met elke klik die daarop volgt mee aan het nieuwe stulpje van Jeff Bezos in Miami.

Het mechaniekje is simpel: nergens kun je nog een eenmalige klant zijn, iedereen is een eeuwige abonnee geworden en het geld vliegt omhoog terwijl we slapen. Het zijn dus niet de migranten die met de westerse rijkdom gaan lopen. De laatste 50 jaar is in Amerika zo’n 50 biljoen dollar getransfereerd van de armste 90 procent naar de rijkste 1 procent.

Het abonnementsmodel heeft Amerika totaal in zijn greep, ook politiek gezien: laat één keer je gegevens achter en je wordt tot het eind van je dagen aangemaand om te storten voor deze of gene kandidaat. Kleine donaties helpen nochtans maar een beetje in de duistere financiële krachtmeting die de Amerikaanse verkiezingen geworden zijn. Sinds in 2010 de limieten op donaties van bedrijven opgeheven werden, is het hek van de dam en is de macht van grote donoren en lobbygroepen bedenkelijk groot. Zo is er AIPAC (American Israel Public Affairs Committee), dat met miljoenen gooit om de belangen van Israël in Amerika te verdedigen, onder meer door progressieve kandidaten te ondermijnen. Intussen hebben ook Musk en zijn bigtechkameraden met hun America PAC (Political Action Committee) een lopende rekening om zich rechtstreeks in te kopen in de Amerikaanse politiek.

Het verbaast niet dat Musk dat via Trump doet. Trump is aangeschoten wild, hoopt uit de gevangenis te blijven en als hij straks wint, zal hij zijn rol als handpop van een schaduw*president dankbaar aanvaarden. President by proxy, het is voor Musk het hoogst haalbare omdat hij niet in de Verenigde Staten is geboren. Hij zal Trump ongemoeid verder laten aftakelen zolang hij als secretary of cost-cutting – minister van Besparingen, een rol die hij Trump aanpraatte – overheidsgeld en (defensie)contracten naar zijn bedrijven mag loodsen en extra belastingen of regelgeving kan ontlopen. Dat het klimaat en de gang zijnde oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten verder ontsporen, is ook simpelweg in het voordeel van Musks bedrijven.


Kamala-abonnement

De Elonificatie van Amerika is bijna compleet: Musk heeft Trump aan een touwtje en als hij hem het Witte Huis in helpt, dan wordt Amerika meteen een voldragen oligarchie. Alleen Kamala Harris kan daar nog een stokje voor steken, maar dan moeten genoeg Amerikanen straks een Kamala-abonnement nemen. Verweesde Joden als Leah zullen dat alvast doen.

De electorale spreidstand die Harris maakt, is intussen wel erg wijd. Met haar keuze voor Tim Walz als running mate zette ze het ene been ver naar links, terwijl ze het andere been de laatste weken danig naar rechts heeft geschoven. Zo verscheen ze op Fox News, wat op zich wel dapper is, maar ook tamelijk nutteloos – elke stem die je van de Republikeinen kunt afsnoepen, telt dubbel, maar wie hoopte ze via die zender nog te bekeren? Ze zou zich beter tot de jongeren richten. Die liggen wakker van de gruwel in Gaza en Libanon. Waarom dreigt Harris hun steun op te offeren?

In elk geval wordt het morele failliet van Amerika elke dag groter en je kunt alleen maar hopen dat de strengere toon die de VS de jongste dagen aanslaan, erop wijst dat Harris zal ingrijpen als ze straks verkozen wordt. Aangezien AIPAC erg nauwe banden onderhoudt met de Democratische partij, wordt dat een heikele opdracht, maar tegelijk zou het geruststellend zijn mocht ze Netanyahu een halt toeroepen: de VS zouden in dat geval dan toch nog geen oligarchie zijn. Maar voor hetzelfde geld benoemt Harris havik Liz Cheney straks tot haar minister van Defensie.

Het is niet eens onmogelijk om je dat voor te stellen, en precies dat is het probleem van Harris. Ze probeert een brede anti-Trumpcoalitie te vormen, wat begrijpelijk is, maar waar ze precies voor staat, blijft op sommige vlakken vaag. Hopelijk krijgt ze met haar dubbelzinnige houding toch de hele tent mee. Van een abonnement op fascisme raak je namelijk moeilijker af.


DS, 25-10-2024 (Pim Raes)