Watjes!
 

Watjes!


Een strandwandeling op een stralende zomerdag. In de verte een familie in een kuil. Een vader, een moeder en twee kinderen. Als ik dichterbij kom, zie ik dat de ouders hoogbejaarden zijn en de kinderen al vijftigers. Een nachtmerrie. Mensen die elkaar niet kunnen loslaten.


Ik herinner me de heftige ruzies tussen mijn moeder en mijn zusje, die op haar zeventiende het huis verliet om in de grote stad te gaan wonen en studeren. Mijn moeder ging twee keer in de maand bij haar langs met boodschappen. Mijn zusje weigerde die aan te nemen. Ze wilde zelf haar koffie, pasta en maandverband kopen.

Ik wist niet hoe snel ik het huis moest verlaten. Op mijn achttiende kocht ik een enkele reis Montpellier om daar te gaan studeren. Niet dat ik mijn ouders verafschuwde, maar ik wilde het leven ontdekken. Ik wilde mijn eigen verhaal.

In diezelfde tijd besloot ook mijn vader het huis te verlaten. Hij wilde ook eindelijk een leven alleen. We wisselden telefonisch recepten uit en vertelden elkaar hoe heerlijk het is om je eigen was te doen.

Tegenwoordig is de drang onderen jongeren om op eigen benen te staan minimaal. Vlaamse jongeren blijken veel langer in het ouderlijk nest te blijven dan vroeger. 37 procent van de 18- tot 36-jarigen om precies te zijn. Meer dan die helft van die mensen is al afgestudeerd en een vijfde heeft zelfs al een baan.

Wat een luieriken, materialisten, gemakzuchtigen! Niet nieuwsgierig naar een eigen leven. Op feestjes vind ik ze meestal doodsaai. Ze zijn alleen met hun iPhone bezig, ze hebben geen spannende verhalen te vertellen en al helemaal geen vragen te stellen. Ze denken dat MTV revolutionair is. Ze hangen op de bank en aaien over hun eigen bles.

Omdat deze zoetzemige nestklevers geen huur, gas, elektriciteit, verzekeringen, etenswaren en abonnementen hoeven te betalen, sparen ze veel geld uit. Poetsen, koken, wassen en strijken hoeven ze niet te doen. Dat scheelt een hoop energie en tijd. Met grote aankopen als meubelen en huishoudelijke toestellen kunen ze nog wachten. So what?

Ik citeer een meisje uit de krant: 'Bij mijn ouders wonen is zo makkelijk. Ok, ik kies niet wat ik eet, maar ik moet het wel niet zelf maken én ik kan veel meer sparen. Mijn ouders zouden me ook missen als ik weg ga.' Moet je soms thuis blijven wonen opdat je ouders je niet gaan missen? Wat een onzin. Al die mensen belanden op een dag in de psychiatrie omdat ze met huid en haar aan thuis zijn blijven vastklitten. Tegenwoordig zijn ouders de beste vrienden van hun kinderen. Dat is gevaarlijk. Ouders moeten ouders zijn en vrienden vrienden.

Het gezin is veranderd. Het is een woongemeenschap geworden waarin ieder zijn eigen gang gaat. De moeder zit te telefoneren, de vader skypet met zijn minnares op internet, de zoon speelt zijn computerspelletjes en de dochter is aan het chatten. Waarom zouden deze mensen die denken thuis met de hele wereld te kunnen communiceren nog uit elkaar gaan?

Wat weten die jongeren die thuis blijven wonen in godsnaam van de wereld? Kunnen zij zich in vreemde situaties wel redden? Ook de ouders leren niet om op eigen benen te staan. Het is al even beklemmend als die verhalen van vroeger waarin kinderen met ouders en grootouders in een huis gevangen zaten.

Op de radio hoorde ik een jongeman vertellen dat het niet haalbaar is om alleen te gaan wonen. 'Probeer als jongere maar eens een huis te kopen of iedere maand een forse huur te betalen. Een alleenstaande raakt daarmee al snel in de armoede terecht. Thuis blijven wonen is geen vrijwillige keuze, maar de enige optie. Wij hebben het minder goed dan onze ouders. Het kapitalisme biedt ons geen rooskleurige toekomst aan.' Wat een onzin. Wij waren blij met een kamertje van drie bij drie aan een drukke straat, we aten boterhammen met nutella, we hoefden geen luxe, want we hadden tenminste alle vrijheid. De wereld was ons thuis.

Een visioen. Een familie in een kuil. De ouders zijn hoogbejaarden, de kinderen zijn vijftigers, maar ze zijn allemaal op hun smartphones aan de praat met de rest van de wereld. De afstanden zitten in hun hoofd, maar hun lichamen zijn intussen stevig tegen elkaar gedrukt. Nog liever dood.


DS, 15-10-2010 (Oscar van den Boogaard)

Het is misschien omdat ik zelf op kot ben dat ik voorstander ben om zelfstandig te wonen op zekere leeftijd. Wij thuis zijn zeker gestimuleerd om op kot te gaan. Mijn moeder zei: “Je kiest geen opleiding in functie van op kot gaan, ook al ga je dicht bij huis naar school, je MAG op kot”. Zelf is zij en mijn vader ook vroeger op kot geweest.

Ik vind dat ik er zelfstandiger door ben geworden, ik leer mijn plan trekken en niet voor alles naar mijn ouders te lopen. Toch voel ik dat ik op mijn ouders kan rekenen wanneer ik ze nodig heb, ook al zie ik ze niet meer elke dag.
Ik denk dat ik het moeilijk ga hebben om , na mijn studies, terug thuis te wonen. Ik ben dan die zelfstandigheid gewoon en het is dan zeker niet gemakkelijk om terug onder de vleugels van mijn ouders te gaan wonen. Je hoort dikwijls zeggen dat het is om financiële redenen dat men bij zijn ouders blijft….ik zal wel zien wat de toekomst brengt maar ik hoop dat ik mijn zelfstandigheid dan ook kan verder blijven zetten, zeker na enige tijd gewerkt te hebben.

We blijven inderdaad steeds langer en langer in ons oude vertrouwde huisje wonen. Ik denk dat dit niet alleen komt door het feit dat het oud en vertrouwd is, ik denk dat we het onszelf gewoon makkelijk maken.
De jongvolwassenen waaronder ik zijn steeds maar op zoek naar manieren om het onszelf zo makkelijk mogelijk te maken en er zo weinig mogelijk voor te hoeven doen. Waarom blijf je anders thuis wonen tot je 30ste verjaardag.

Als men het argument aanhaalt dat onze consumptiemaatschappij ons niet de mogelijkheid geeft om alleen te gaan wonen ga ik hier deels mee akkoord. Maar was die consumptiemaatschappij al geen 30 jaar eerder aanwezig? En toch hield dit onze ouders niet tegen om hun vleugels te spreiden en op zoek te gaan naar eigen geluk!

Het probleem van onze huidige maatschappij is dat iedereen wel iets wil veranderen. "Kijk maar naar onze politieke situatie" Maar als het té gecompliceerd wordt, hervallen we toch gewoon terug in onze oude gewoontes. In dit geval oost, west thuis best.

kinderen die veel thuis rondhangen en amper tot niet weggaan zullen zo minder probleemsituaties van buitenaf tegenkomen. Ook in vreemde sociale kringen zichzelf hier en daar uit de brand trekken zal er minder/niet aan te pas komen. Belangrijke skills die een persoon nodig heeft, maar toch ook elders kan leren door bijvoorbeeld participatie in clubsporten of andere soortgelijke activiteiten. Als het naderhand echt over een kind gaat dat compleet niet buiten komt, zullen er toch wel enige sociale problemen optreden.

Of het kind (de jongere) daarom ook meteen een watje wordt?
NEEN, deze twee hebben absoluut geen verband.(!)

Terwijl er genoeg jongeren zijn met een stabiele opvoeding in de directe (thuis) omgeving, en daaruit alsook zeer stabiel, assertief & sterk uitkomen, zijn er evenzeer die jongeren die wekelijks getergd worden door pesterijen en vernedering zonder er ooit echt tegenin te kunnen/durven gaan.

omgevingen kunnen bijdragen tot karakter, maar zijn niet de uitsluitende factor ervan. (eeuwige discussie: opvoeding Vs. erfelijkheid)

=== === ===

Waar het aankomt op het feit dat veel jonge volwassenen langer onder het ouderlijk dak blijven wonen, is dat ook relatief.

Ik ken voorbeelden uit beide categorien. Zowel +25 jarigen die nog "thuis" wonen, als -20 jarigen die al zelfstandig (en/of in eigen gezin) het "huisje kindje job etc.." leven hebben.

belang: leefomstandigheden < persoonlijk karakter

Mijn keuze staat er niet echt bij. Ik vind het wel een soort van probleem, maar ik vind niet dat mensen die erg lang thuis blijven wonen watjes zijn.

Ik vind het wel nadelig voor de ontwikkeling, de economie van het land.
Al de tijd dat je thuis woont sticht je geen gezin en koop je geen huis en al wat bij een gezin komt kijken, net deze dingen zijn broodnodig om de economie aan te zwengelen. Zonder gezin zijn er ook geen kinderen, met de huidige vergrijzing (die in de toekomst nog erger dreigt te worden) zijn kinderen wel erg belangrijk want deze moeten een goede opleiding krijgen om later onze bejaarden van hun maandelijks pensioen te kunnen voorzien.

En dan zijn er nog de persoonlijke gevolgen, iemand die thuis woont zou ik dan niet meteen als een watje omschrijven, maar hij leert wel op geen enkele manier verantwoordelijk nemen en zijn sociale contacten zijn er ongetwijfeld ook door beknot. En zijn dat, om op het financiële terug te komen, ook niet net belangrijke aspecten in het bedrijfsleven?

Ik denk dat het niet echt te maken heeft met "watjes" maar dat men tegenwoordig veel meer vrijheden heeft. Vroeger om "vrij" te zijn moest je het huis uit, en daarvoor moest men trouwen.

Nu is het allemaal niet meer zo strikt.. en daarom blijven we langer onder mama's vleugels... Daarom zijn we toch geen watjes?

Wat er ook mee te maken heeft, dat we er financieel minder voor staan. Daarom blijven we liever iets langer thuis wonen tot ons spaarpotje wat is aangedikt...

Ik vind ook niet dat mensen die langer thuis wonen 'watjes' zijn.
Het is een gewoonte aan het worden.
Het wordt gewoon financieel niet toegestaan dat jongeren alleen gaan wonen.
De bouwgronden zijn de laatste jaren enorm gestegen in prijs, evenals de huizen, appartementen, etc.

Wij blijven ook langere thuis wonen omdat we langer studeren. Doordat onze maatschappij vraagt om geschoolde arbeiders.
Vroeger begonnen de mensen al te werken van hun 18 jaar of jonger. Vandaag de dag ligt deze leeftijd een paar jaar hoger.
Maar stel dat we nu pas op een leeftijd van 24 jaar gaan werken, dan is dat 6 jaar later dan voordien. Dat is 6 jaar dat we niet op de arbeidsmarkt zijn, en dus geen loon krijgen.

Dat in combinatie met de stijgende prijzen maakt het voor jongeren veel moeilijker om alleen te gaan wonen. En dus is de oplossing om langer thuis te blijven wonen.

Hoe minder huizen er gezet worden, hoe meer natuur er vrij blijft en hoe beter voor het milieu.
Hoe langer jongeren thuis blijven wonen, hoe beter ze kunnen sparen en hoe beter ze hun huis zullen kunnen isoleren wat ook weer beter is voor het milieu.
Ik heb geen probleem met deze evolutie, het milieu kan er maar profijt van hebben :D

Dit heeft niet echt met watjes zijn te maken. Kinderen die alleen thuis blijven voelen zich vrij en zo leren ze ook verantwoordleijkheden opnemen.
Want het is altijd wel gemakkelijk als de ouders thuis zijn. Maar als ze nu eens een dagje alleen thuis zijn, dan moeten ze voor alles zelf zorgen. Zo leren ze verantwoordelijk te zijn voor zaken en zelfstandig te zijn.

Veel kinderen hebben niets liever om eens een dag of twee alleen te zijn. Ook al betwijfel ik dit sterk of dit enkel zou zijn om rust te hebben...

Ik ben het er niet mee akkoord dat men mensen die langer thuis blijven wonen, watjes noemen.

Neem nu mezelf. Ik ben nog maar 20 jaar en bij mij is het normaal dat ik thuis woon, omdat ik studeer. Maar ik ken genoeg mensen die al een pak ouder zijn en nog steeds thuis wonen ook al hebben ze al enkele jaren een job. Zoals Toon zei is het misschien om het zichzelf makkelijker te maken, maar ik hoor van deze mensen dat het gewoon niet haalbaar is om alleen te gaan wonen. Kijk maar eens naar de prijzen die ze nu vragen om iets te huren of te kopen. Als je alleen bent, is het bijna onmogelijk om op jezelf te gaan wonen.

Daarom wachten de jongeren langer os alleen of samen te gaan wonen. Geld, dat is de grootste boosdoener. Maar ik zal niet zeggen, dat het niet makkelijk is om in 'hotel mama en papa' te wonen. Dat is het zeer zeker.

Dit slaat werkelijk _nergens_ op. Care to elaborate?

Welke delen vind jij op niets slaan?
Ik heb het over drie verschillende zaken in mijn post.

1) Iemand die thuis woont leert geen verantwoordelijkheid nemen, alleszins veel minder dan iemand die op zichzelf woont en zijn rekeningen moet betalen, naar de winkel gaan, zijn huishouden moet regelen, etc. Dit wordt bij velen die nog thuis wonen door "de mama" gedaan.

2) Zijn/haar sociale contacten worden beknot. Van dit wil ik nog wel aannemen dat dit niet noodzakelijk zo hoeft te zijn. Echter stichten personen die lang thuis wonen gemiddeld wel veel later een gezin, en al wat daarbij komt kijken zijn eveneens sociale contacten.

3) Zowel verantwoordelijkheid als het kunnen aanknopen van sociale contacten zijn belangrijk bij zowat elke job die je doet. Dat dit dus belangrijke kwaliteiten zijn valt volgens mij niet te ontkennen.


Als je andere redenen weet waarom wat ik typ onzin is, dan hoor ik die natuurlijk heel graag, leer ik ook nog wat bij. ;)

Dus mensen die alleen gaan wonen nemen per definitie wél hun verantwoordelijkheid? Ik denk hierbij aan achterstallige rekeningen, rommelig huishouden, tuin die niet onderhouden wordt enzoverder, je begrijpt wel wat ik bedoel :)

Pas op, jouw uitspraken beantwoorden wel aan de situaties die in het geposte artikel beschreven zijn, maar de schrijver beschrijft de ergste gevallen en scheert deze mensen over 1 kam nl. dat het allemaal "luieriken, materialisten en gemakzuchtigen" zijn. Humoristisch is het wel.

Problematisch is het zeker niet. Btw, een mens mag toch nog altijd zelf kiezen waar die gaat wonen?

Zolang je gaat werken en belastingen betaalt is er economisch ook helemaal geen probleem. Tenzij er rampscenario's uitbreken dat grote meerderheden dit gaan toepassen ( heel hun leven thuis blijven wonen) maar dat is niet realistisch, gelukkig maar :)

Ik begrijp wat je bedoelt en hier heb je ook gelijk in, maar in dat geval zal het alleen wonen niet lang duren, of men belandt al snel in de zelfkant van de maatschappij. Strikt genomen zal zo iemand ook niet lang alleen wonen, als het zo erg is als jij beschrijft zal die, indien mogelijk, snel terug naar huis terugkeren me dunkt.



In Italië gebeurt dit wel op redelijk grote schaal, daar is er in het parlement al verscheidene keren over gedebateerd.
Zie ook dit artikel: http://www.parool.nl/parool/nl/225/...deren-beu.dhtml

Iemand die thuis woont kan toch net even goed naar de winkel gaan, zijn huishouden regelen en zijn rekeningen betalen?! Of denk jij dat bij de meesten de mama nog naar de winkel gaat om een stel nieuwe broeken te kopen?



Laat er geen twijfel over bestaan: een gezin en dan vooral kinderen zijn veeleer een beperking op je sociale leven dan een verrijking.

Net omdat je nog thuis woont, heb je veel meer tijd om uit te gaan. Er is ook veel meer tijd om je te engageren in verschillende organisaties... en daarmee kom ik tegelijk ook terug op jouw eerste punt: ook die dingen vragen verantwoordelijkheid.

Of denk jij dat als je bv. teamverantwoordelijke bent in één of ander vrijwilligersorganisatie je je werk niet moet doen omdat je nog thuis woont? Net wel!



En dat is wellicht nog het meest waanzinnige aan jouw post: je kan wel degelijk een job hebben en tegelijk ook nog thuis wonen. En ik zou met de beste wil van de wereld niet kunnen inzien waarom je dan je werk slechter zou uitvoeren dan dat je alleen woont.


Om even te reageren op het artikel:
Het is te begrijpen dat meneer Van den Boogaard zich maar moeilijk kan inleven in het leven van een pas afgestudeerde. Hij heeftt er immers al een lange en succesvolle carierre opzitten bij een advocatenkantoor en als schrijver.

Probeer maar eens een lening vast te krijgen om een huis te kopen als je nog geen vast werk hebt. Geen sinecure, zelfs al ben je met twee.

Als je niet van plan bent om ~1500 euro per maand af te betalen tot je 50e, zit er weinig anders op dan thuisblijven en wat sparen. Dan heb je bv. ook nog wat reserve om af en toe eens op reis te gaan. Of om een smartphone te kopen.

Mensen genieten liever eerst nog wat nadat ze hun 21-jarige schoolcarriere hebben afgesloten. Vroeger kon men niet vroeg genoeg beginnen aan huisje-tuintje-kindje. Nu niet meer. Of het vroeger dan allemaal zo zaligmakend was zoals de schrijver doet uitschijnen, daar heb ik serieus mijn twijfels bij.

Al moet ik zeggen dat ik stikjaloers ben dat ik niet op mijn 18e naar Montpellier ben gaan studeren. Enkele reis nog wel. Wow.

eenzijdige negatieve kijk op het gezin in de maatschappij
 

Het negatieve beeld dat de schrijver schetst over de luie saaie nestklevers, raakt mij zelf persoonlijk, bijwonen sluit immers zelfstandigheid niet uit , bijwonen betekent evenzeer hulp bieden aan het gezin, moeder en vader's werk verlichten door bij te springen waar het nodig is. De sfeer die de schrijver omschrijft is zo negatief geladen over het feit dat vader een minares heeft en moeder steeds zit te chatten e.d. deze kijk is zeker geen standaard voor elk gezin . Er zijn gezinnen die wel eerlijk comunniceren en veilige nestwarmte bieden maar ook tegelijkertijd vrijheid en zelfstandigheid van de kinderen hoog in het vaandel dragen. Deze situaties zijn misschien eerder schaars , gezien de vele echtscheidingen maar ook hier zit er voor de nestklevers een opportuniteit in , zij hoeven zich niet halsoverkop in een relatie te storten om het huis te verlaten , zij krijgen een eerlijke kans om de juiste persoon te vinden, wat de zoveelste scheiding mogelijk kan voorkomen.

Conclusie NESTKLEVERS hoeven helemaal geen watjes te zijn!!!!

Mja, Kenny, ik moet toegeven dat je hier wel punten aanhaalt die steek houden, zelfs punten waar ik niet echt over nagedacht had.
Ik ga er verder dan ook niets meer over zeggen, lijkt me wel zo verstandig.

Volledig mee eens Kenny (straf hé? ;) ).
Vooral dat eerste kan ik beamen. Niet uit mijn eigen ervaring, maar als ik rondom mij kijk... Veel vrienden van mij hebben al kinderen, probeer daar maar eens mee af te spreken :rolleyes: Mijn broer is een jaar jonger dan ik en woont nog thuis, maar die heeft wel degelijk meer sociale contacten dan ik en doet ook veel meer vrijwilligerswerk (scouts o.a.).

Kan niet! Zeker dat je er niet naast gelezen hebt? ;-p

Geestig!... :D

Ik geloof niet in het “hokjesdenken” van dit artikel. Iedere situatie is anders.
Je kan bij je ouders wonen op vriendschappelijke basis. Met hen samenwonen i.p.v. bij hen te wonen. Samen het huishouden doen, financieel bijdragen, …
Dit geeft je de mogelijkheid om te sparen maar tegelijkertijd ook je verantwoordelijkheden te nemen.
Als beide partijen erin slagen om elkaar als gelijkwaardig en volwassen te bekijken, lijkt me dit een goede regeling.
Ik ben ervan overtuigd dat dit niet voor iedereen een goede situatie is maar als alle partijen zich hier goed bij voelen, is dit volgens mij geen problematisch iets.
Je kan ook bij hen blijven wonen omdat je nog studeert. Wat is hier zo problematisch aan? Als je ouders je de kans willen geven om te werken voor een goede toekomst, moet je hen wel dankbaar zijn. Maar dit maakt van jou toch geen watje?
Je ouders regelen de financiële kant, ze vragen weinig hulp in het huishouden om jou je volledig in te laten zetten voor je studies. Ook geen probleem, volgens mij. Maar hou wel in je achterhoofd dat wanneer je een maand vrij bent, hen zeker je dankbaarheid kan tonen in de vorm van huishoudelijke taken.
Natuurlijk heb je ook nog de mensen die werkelijk profiteren. Geen huishouden, meer financiële mogelijkheden,… Dit kan naar mijn mening wel problematisch worden. Maar het lijkt me logisch dat je als ouder hier grenzen aan stelt.