Barst
22nd January 2005, 15:12
Over middelmaat en bedrog: het Kievitplein
HET protest tegen de bouwplannen voor het Kievitplein in Antwerpen was onlangs ,,nieuws''. Terzake voerde op Canvas sympathieke buurtbewoners op die van het ontwikkelaarsproject van Robelco een taart bakten, die ze in stukjes uitdeelden. Een metafoor voor het gemak waarmee een buurt en een cruciale wijk voor de ontwikkeling van Antwerpen ,,versneden'' en verkocht werd. Hilarischer maar des te pijnlijker was de manier waarop de Antwerpse schepen van Ruimtelijke Ordening, Ludo Van Campenhout (VLD), kwam vertellen hoe normaal het is dat tussen het ingediende ontwerp en de uiteindelijke realisatie van zo'n omvangrijk bouwproject ,,een paar lijnen worden veranderd''.
Welnu, de paar lijnen waar Van Campenhout het zonder blozen over had, zijn in de loop van de voorbije zeven jaar zo wanstaltig geworden, dat zelfs architecten uit de buurt het niet meer konden aanzien en zich achter het protest van het buurcomité de Ploeg schaarden. Zo ontwikkelden de Antwerpse B-architecten vorige week een sprekende simulatietekening die aantoont hoe de promotiebeelden van de ontwikkelaar Robelco voor het kantoorcomplex Alcatel ronduit bedrieglijk zijn. In de plannen van de bouwaanvraag, opgemaakt door de architecten Jaspers-Eyers, werd het bestaande gebouw van Ahrom een hoogte toegemeten van 26 meter, terwijl het volgens de metingen van de B-architecten maar 20 meter hoog is. Maar het gebouw geldt in de promotietekening als referentiehoogte, en zo worden er over de gehele nieuwe bouwsite zomaar eventjes twee bouwlagen extra doorgedrukt.
Misleidender kan je een tekening niet maken. De kritische simulatie van de B-architecten legt de dubieuze sfeer en het bedrog bloot, maar erger is de middelmaat en de onverschilligheid waarmee het hele project omgaat met de publieke ruimte. Voor alle duidelijkheid, de publieke ruimte is de straat, de pleinen, de openbare ruimte die de stad tot stad maakt, en waaraan, in het algemeen belang, de meeste zorg zou moeten worden besteed.
Alcatel splitste de Antwerpenaars dit plan in de maag met de hulp van de Minister van Ruimtelijke ordening Dirk Van Mechelen (VLD) en onder het mom van werkgelegenheid. Maar het zal de miljarden overheidsgeld die men investeerde om van het Centraal Station een TGV-station en een kloppend hart van de stad te maken, teniet doen. Het complex knijpt de buurt als een koele hand de keel dicht.
Niemand, zelfs de buurtbewoners niet, trekt de bouw van een kantoorcomplex in twijfel en zeker niet het potentieel van een stationsbuurt als aantrekker van stedelijke ontwikkeling. Maar gebrek aan visie, zowel op stedelijk als Vlaams niveau, hebben verhinderd dat Antwerpen aanknoopt met zijn trotse architectuurverleden. De Boerentoren mag nu wel bij monde van Tom Lanoye flirten met de kathedraal, maar niemand durft uit die gezonde vrijage de kracht putten om de stationsbuurt te doen herleven met verrassende, hoopvolle en duurzame architectuur.
Ook al graven de machines en wordt het beton tergend als een Tantaluskwelling gestort, het is nooit te laat, echt nooit te laat, om een stad te redden.
22/01/2005 Koen Van Synghel
©Copyright De Standaard
HET protest tegen de bouwplannen voor het Kievitplein in Antwerpen was onlangs ,,nieuws''. Terzake voerde op Canvas sympathieke buurtbewoners op die van het ontwikkelaarsproject van Robelco een taart bakten, die ze in stukjes uitdeelden. Een metafoor voor het gemak waarmee een buurt en een cruciale wijk voor de ontwikkeling van Antwerpen ,,versneden'' en verkocht werd. Hilarischer maar des te pijnlijker was de manier waarop de Antwerpse schepen van Ruimtelijke Ordening, Ludo Van Campenhout (VLD), kwam vertellen hoe normaal het is dat tussen het ingediende ontwerp en de uiteindelijke realisatie van zo'n omvangrijk bouwproject ,,een paar lijnen worden veranderd''.
Welnu, de paar lijnen waar Van Campenhout het zonder blozen over had, zijn in de loop van de voorbije zeven jaar zo wanstaltig geworden, dat zelfs architecten uit de buurt het niet meer konden aanzien en zich achter het protest van het buurcomité de Ploeg schaarden. Zo ontwikkelden de Antwerpse B-architecten vorige week een sprekende simulatietekening die aantoont hoe de promotiebeelden van de ontwikkelaar Robelco voor het kantoorcomplex Alcatel ronduit bedrieglijk zijn. In de plannen van de bouwaanvraag, opgemaakt door de architecten Jaspers-Eyers, werd het bestaande gebouw van Ahrom een hoogte toegemeten van 26 meter, terwijl het volgens de metingen van de B-architecten maar 20 meter hoog is. Maar het gebouw geldt in de promotietekening als referentiehoogte, en zo worden er over de gehele nieuwe bouwsite zomaar eventjes twee bouwlagen extra doorgedrukt.
Misleidender kan je een tekening niet maken. De kritische simulatie van de B-architecten legt de dubieuze sfeer en het bedrog bloot, maar erger is de middelmaat en de onverschilligheid waarmee het hele project omgaat met de publieke ruimte. Voor alle duidelijkheid, de publieke ruimte is de straat, de pleinen, de openbare ruimte die de stad tot stad maakt, en waaraan, in het algemeen belang, de meeste zorg zou moeten worden besteed.
Alcatel splitste de Antwerpenaars dit plan in de maag met de hulp van de Minister van Ruimtelijke ordening Dirk Van Mechelen (VLD) en onder het mom van werkgelegenheid. Maar het zal de miljarden overheidsgeld die men investeerde om van het Centraal Station een TGV-station en een kloppend hart van de stad te maken, teniet doen. Het complex knijpt de buurt als een koele hand de keel dicht.
Niemand, zelfs de buurtbewoners niet, trekt de bouw van een kantoorcomplex in twijfel en zeker niet het potentieel van een stationsbuurt als aantrekker van stedelijke ontwikkeling. Maar gebrek aan visie, zowel op stedelijk als Vlaams niveau, hebben verhinderd dat Antwerpen aanknoopt met zijn trotse architectuurverleden. De Boerentoren mag nu wel bij monde van Tom Lanoye flirten met de kathedraal, maar niemand durft uit die gezonde vrijage de kracht putten om de stationsbuurt te doen herleven met verrassende, hoopvolle en duurzame architectuur.
Ook al graven de machines en wordt het beton tergend als een Tantaluskwelling gestort, het is nooit te laat, echt nooit te laat, om een stad te redden.
22/01/2005 Koen Van Synghel
©Copyright De Standaard