Barst
22nd January 2005, 14:41
A la carte
HET was al een poosje geleden, maar er is eindelijk weer opschudding in Antwerpen. Onze schepen van Veiligheid heeft een Veiligheidsplan gemaakt. Dat houdt onder meer in dat de politie in probleemwijken 'deur aan deur' komt kijken wie er achter die deuren woont. Meer is er niet nodig om woorden als 'politiestaat' en het onvermijdelijke 'nationaal-socialisme' door het zwerk te doen tuimelen. (Zouden geëngageerde burgers hebben kunnen spreken, als Hitler nooit bestaan had?) Actiecomité Basta! heeft zich voorgenomen om het plan te boycotten. Bewoners worden opgeroepen om agenten niet binnen te laten zonder huiszoekingsbevel. Als ze iemand in uniform zien aanbellen, dan wordt er een rode telefoon in gang gezet die de illegalen de kelders injaagt. Basta! eist immers de volledige regularisatie van mensen zonder papieren, en ,,tot zolang: een gedoogbeleid zonder enige vorm van opsporing op grond van papierloosheid''. En wat we niet krijgen, dat nemen we. O zo.
Daar zit ik nu al een week over te piekeren. Ik trek me het lot van asielzoekers en illegalen ook aan. Ik zie ook liever een soepeler beleid. Alleen weet ik dat ik in een stad leef waar - vooruit, laten we het mild stellen - zeer velen mijn mening niet delen. Stel dat die morgen ook gaan boycotten. Ik zeg maar wat: eisen dat de racismewet afgeschaft wordt, dat er in afwachting van die afschaffing een gedoogbeleid gevoerd wordt en, als dat niet kan, dat ze politie en gerecht zullen tegenwerken. Of stel dat ze vinden dat alle migranten nu maar eens echt het land uit moeten en als de overheid daar niet voor zorgt dat ze dan zelf dreigbrieven - ho, hee, kijk eens aan, dat gebeurt al!
Ach, burgerlijke ongehoorzaamheid! Hoezeer baadt het in een warme sfeer van rebelse romantiek. De burger is puur en authentiek en veel nobeler dan de machtsgeile, corrupte politicus. Hij weet beter wat er goed is voor zijn wijk, zijn stad, zijn landgenoten. Dus ketenen we ons aan bomen die dreigen te verdwijnen, helpen we illegalen onderduiken en bezetten we onaangekondigd kruispunten met onze fiets. Sinds enkele jaren zijn de Bewuste Burgers wat beter verdeeld over de verschillende politieke ideologieën, dus hebben we nu ook authentieke burgers die flitspalen in brand steken en middels dreigbrieven een eigen terugkeerbeleid ontwikkelen. Overheid à la carte: kies waar je je aan wilt houden, negeer de rest.
Weer een illusie armer: ik ben een burgerlijke sul. Dat beseffen is één ding, ervoor durven uitkomen een ander, en dit is dus een hele stap: ik heb meer vertrouwen in het bestuur dan in mijn stadsgenoten. Ik heb meer vertrouwen in de politie dan in mijn stadsgenoten. Ik ben dol op buurtcomités als ze barbecues organiseren, ik word ongemakkelijk als ze zich een alternatief college wanen. Antwerpen is zo'n gesegregeerde stad, met zoveel uiteenlopende, altijd felle meningen, dat ik met angst de dag afwacht waarop de burger weleens zelf zal bepalen wat kan en wat niet.
Los daarvan vind ik dat idee van een gedoogbeleid voor illegalen waanzinnig. Het is net door te gedogen dat we in de miserie zitten: we gedogen de overlast, we gedogen het racisme, we gedogen het vuil, we gedogen de onverdraagzaamheid, we gedogen dat mensen illegaal genoemd worden, we gedogen dat ze toch blijven, we gedogen dat ze in onmenselijke omstandigheden leven. De een vindt dat alleen de huisjesmelkers aangepakt moeten worden, de ander dat de illegalen buiten moeten, en om ze allebei te vriend te houden doen we niks. Ik heb nog liever actieve opsporing dan geïnstitutionaliseerde onverschilligheid. Ik heb liever dat er keuzes gemaakt worden dan dat het bij verklaringen blijft, nu eens zachte om de progressieven te paaien, dan weer harde om de conservatieven op te peppen, waarna het klotedossier van de stedelijke probleemwijken vol walging in een hoek gesmeten wordt, tot er weer eens een camera op gericht wordt en iedereen uitroept dat we daar dringend werk van moeten maken, o ja, gedaan met de taboes!
Is het zo vreemd dat een Veiligheidsplan over veiligheid gaat? En dat de politie daarbij betrokken is? In een stad waar zovelen snakken naar een echt repressief beleid, ontdaan van elke sociale onderbouw, snap ik niet dat er nog altijd mensen zijn die over hun nek gaan zodra er een beetje meer politie in hun straat te zien is. Ik snap niet dat ze zich er niet bij neerleggen dat andere mensen in hun wijk die politie wél graag zien verschijnen. En dat die andere mensen zo niet in de meerderheid, dan toch met zeer velen zijn. En dat het bestuur er ook voor hen is. En dat we blij mogen zijn dat we nog niet in een stad leven waar de schepen, en de politie, er alleen voor hen is.
22/01/2005 Tom Naegels
©Copyright De Standaard
HET was al een poosje geleden, maar er is eindelijk weer opschudding in Antwerpen. Onze schepen van Veiligheid heeft een Veiligheidsplan gemaakt. Dat houdt onder meer in dat de politie in probleemwijken 'deur aan deur' komt kijken wie er achter die deuren woont. Meer is er niet nodig om woorden als 'politiestaat' en het onvermijdelijke 'nationaal-socialisme' door het zwerk te doen tuimelen. (Zouden geëngageerde burgers hebben kunnen spreken, als Hitler nooit bestaan had?) Actiecomité Basta! heeft zich voorgenomen om het plan te boycotten. Bewoners worden opgeroepen om agenten niet binnen te laten zonder huiszoekingsbevel. Als ze iemand in uniform zien aanbellen, dan wordt er een rode telefoon in gang gezet die de illegalen de kelders injaagt. Basta! eist immers de volledige regularisatie van mensen zonder papieren, en ,,tot zolang: een gedoogbeleid zonder enige vorm van opsporing op grond van papierloosheid''. En wat we niet krijgen, dat nemen we. O zo.
Daar zit ik nu al een week over te piekeren. Ik trek me het lot van asielzoekers en illegalen ook aan. Ik zie ook liever een soepeler beleid. Alleen weet ik dat ik in een stad leef waar - vooruit, laten we het mild stellen - zeer velen mijn mening niet delen. Stel dat die morgen ook gaan boycotten. Ik zeg maar wat: eisen dat de racismewet afgeschaft wordt, dat er in afwachting van die afschaffing een gedoogbeleid gevoerd wordt en, als dat niet kan, dat ze politie en gerecht zullen tegenwerken. Of stel dat ze vinden dat alle migranten nu maar eens echt het land uit moeten en als de overheid daar niet voor zorgt dat ze dan zelf dreigbrieven - ho, hee, kijk eens aan, dat gebeurt al!
Ach, burgerlijke ongehoorzaamheid! Hoezeer baadt het in een warme sfeer van rebelse romantiek. De burger is puur en authentiek en veel nobeler dan de machtsgeile, corrupte politicus. Hij weet beter wat er goed is voor zijn wijk, zijn stad, zijn landgenoten. Dus ketenen we ons aan bomen die dreigen te verdwijnen, helpen we illegalen onderduiken en bezetten we onaangekondigd kruispunten met onze fiets. Sinds enkele jaren zijn de Bewuste Burgers wat beter verdeeld over de verschillende politieke ideologieën, dus hebben we nu ook authentieke burgers die flitspalen in brand steken en middels dreigbrieven een eigen terugkeerbeleid ontwikkelen. Overheid à la carte: kies waar je je aan wilt houden, negeer de rest.
Weer een illusie armer: ik ben een burgerlijke sul. Dat beseffen is één ding, ervoor durven uitkomen een ander, en dit is dus een hele stap: ik heb meer vertrouwen in het bestuur dan in mijn stadsgenoten. Ik heb meer vertrouwen in de politie dan in mijn stadsgenoten. Ik ben dol op buurtcomités als ze barbecues organiseren, ik word ongemakkelijk als ze zich een alternatief college wanen. Antwerpen is zo'n gesegregeerde stad, met zoveel uiteenlopende, altijd felle meningen, dat ik met angst de dag afwacht waarop de burger weleens zelf zal bepalen wat kan en wat niet.
Los daarvan vind ik dat idee van een gedoogbeleid voor illegalen waanzinnig. Het is net door te gedogen dat we in de miserie zitten: we gedogen de overlast, we gedogen het racisme, we gedogen het vuil, we gedogen de onverdraagzaamheid, we gedogen dat mensen illegaal genoemd worden, we gedogen dat ze toch blijven, we gedogen dat ze in onmenselijke omstandigheden leven. De een vindt dat alleen de huisjesmelkers aangepakt moeten worden, de ander dat de illegalen buiten moeten, en om ze allebei te vriend te houden doen we niks. Ik heb nog liever actieve opsporing dan geïnstitutionaliseerde onverschilligheid. Ik heb liever dat er keuzes gemaakt worden dan dat het bij verklaringen blijft, nu eens zachte om de progressieven te paaien, dan weer harde om de conservatieven op te peppen, waarna het klotedossier van de stedelijke probleemwijken vol walging in een hoek gesmeten wordt, tot er weer eens een camera op gericht wordt en iedereen uitroept dat we daar dringend werk van moeten maken, o ja, gedaan met de taboes!
Is het zo vreemd dat een Veiligheidsplan over veiligheid gaat? En dat de politie daarbij betrokken is? In een stad waar zovelen snakken naar een echt repressief beleid, ontdaan van elke sociale onderbouw, snap ik niet dat er nog altijd mensen zijn die over hun nek gaan zodra er een beetje meer politie in hun straat te zien is. Ik snap niet dat ze zich er niet bij neerleggen dat andere mensen in hun wijk die politie wél graag zien verschijnen. En dat die andere mensen zo niet in de meerderheid, dan toch met zeer velen zijn. En dat het bestuur er ook voor hen is. En dat we blij mogen zijn dat we nog niet in een stad leven waar de schepen, en de politie, er alleen voor hen is.
22/01/2005 Tom Naegels
©Copyright De Standaard