Barst
2nd May 2006, 18:54
Betaalt patiënt of belastingbetaler?
De socialistische partijen gebruikten 1 mei gisteren als het definitieve startschot voor hun campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober, die overigens meteen zullen overgaan in hun campagnes voor de federale verkiezingen van het voorjaar 2007. De andere partijen zullen volgen.
Wat de partijen naar voren schuiven, zal weer een tijdlang vooral verband houden met die verkiezingen. De aankondigingspolitiek kan weer losbarsten.
De Vlaamse socialisten kozen voor de gezondheidszorg en het aanrekenen van supplementen daarin als centraal thema; niet het pensioen of het langer werken, want die kunnen zorgen voor onenigheid met de vakbond.
Die keuze vergt wat lef, want wat daarin misloopt, is voor een deel het gevolg van het beleid van de voorbije jaren. En het federale gezondheidsbeleid was afgelopen vijftien jaar onafgebroken in handen van socialisten.
Zeven jaar geleden schoof de SP.A dat onderwerp trouwens ook naar voren. Ze duwde er samen met de christen-democraten de wet-Vermassen-Lenssens door, die het de regering mogelijk maakte op te treden tegen die supplementen. Maar bij het aantreden van de regering-Verhofstadt werd die wet op het schap gelegd.
Dat was politiek te verkopen. De maximumfactuur die de SP.A had uitgevonden, beschermde de laagste inkomens tegen hoge ziektefacturen. En iedereen vond weer een truc om de kosten af te wentelen.
Driekwart van de grote bezuinigingen en andere budgettaire operaties in de gezondheidszorg komen neer op het doorschuiven van facturen naar anderen; maar uiteindelijk komen die altijd terecht bij dezelfden: de patiënt die ook altijd belastingbetaler is of de belastingbetaler die ook altijd patiënt is.
Wat gebeurde? De ziekenhuizen werden onderbetaald door de overheid. Ze wentelden hun kosten dan maar af op de artsen die verplicht werden meer af te dragen. Toen die voelden dat ze daardoor veel minder verdienden dan hun Europese collega's, gingen ook zij afwentelen; in samenspraak met de ziekenhuizen wentelden ze hun kosten via supplementen af die alleen aangerekend werden aan patiënten die een aanvullende hospitalisatieverzekering hadden. Niemand protesteerde. Tot de verzekeringsmaatschappijen hun premies verhoogden. Toen de verzekerden dat doorhadden, belandde de zaak opnieuw op de tafels van de politici. Die gaat nu de schuld weer aan de ziekenhuizen geven. De kringloop herbegint.
Dat geschuif verbergt dat de kosten van de gezondheidszorg overal in het westen dubbel zo sterk stijgen als de welvaart. Onze overheidsuitgaven stijgen met 4,5 procent, bij een economische groei van 2 procent. Die kostenstijging serieus afremmen, kan wellicht niet; en als het toch kan, dan niet door te verschuiven, maar door meer preventie. Maar dat is in het half gefederaliseerde België nog moeilijker dan elders.
DS, 02-05-2006 (Guy Tegenbos)
De socialistische partijen gebruikten 1 mei gisteren als het definitieve startschot voor hun campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober, die overigens meteen zullen overgaan in hun campagnes voor de federale verkiezingen van het voorjaar 2007. De andere partijen zullen volgen.
Wat de partijen naar voren schuiven, zal weer een tijdlang vooral verband houden met die verkiezingen. De aankondigingspolitiek kan weer losbarsten.
De Vlaamse socialisten kozen voor de gezondheidszorg en het aanrekenen van supplementen daarin als centraal thema; niet het pensioen of het langer werken, want die kunnen zorgen voor onenigheid met de vakbond.
Die keuze vergt wat lef, want wat daarin misloopt, is voor een deel het gevolg van het beleid van de voorbije jaren. En het federale gezondheidsbeleid was afgelopen vijftien jaar onafgebroken in handen van socialisten.
Zeven jaar geleden schoof de SP.A dat onderwerp trouwens ook naar voren. Ze duwde er samen met de christen-democraten de wet-Vermassen-Lenssens door, die het de regering mogelijk maakte op te treden tegen die supplementen. Maar bij het aantreden van de regering-Verhofstadt werd die wet op het schap gelegd.
Dat was politiek te verkopen. De maximumfactuur die de SP.A had uitgevonden, beschermde de laagste inkomens tegen hoge ziektefacturen. En iedereen vond weer een truc om de kosten af te wentelen.
Driekwart van de grote bezuinigingen en andere budgettaire operaties in de gezondheidszorg komen neer op het doorschuiven van facturen naar anderen; maar uiteindelijk komen die altijd terecht bij dezelfden: de patiënt die ook altijd belastingbetaler is of de belastingbetaler die ook altijd patiënt is.
Wat gebeurde? De ziekenhuizen werden onderbetaald door de overheid. Ze wentelden hun kosten dan maar af op de artsen die verplicht werden meer af te dragen. Toen die voelden dat ze daardoor veel minder verdienden dan hun Europese collega's, gingen ook zij afwentelen; in samenspraak met de ziekenhuizen wentelden ze hun kosten via supplementen af die alleen aangerekend werden aan patiënten die een aanvullende hospitalisatieverzekering hadden. Niemand protesteerde. Tot de verzekeringsmaatschappijen hun premies verhoogden. Toen de verzekerden dat doorhadden, belandde de zaak opnieuw op de tafels van de politici. Die gaat nu de schuld weer aan de ziekenhuizen geven. De kringloop herbegint.
Dat geschuif verbergt dat de kosten van de gezondheidszorg overal in het westen dubbel zo sterk stijgen als de welvaart. Onze overheidsuitgaven stijgen met 4,5 procent, bij een economische groei van 2 procent. Die kostenstijging serieus afremmen, kan wellicht niet; en als het toch kan, dan niet door te verschuiven, maar door meer preventie. Maar dat is in het half gefederaliseerde België nog moeilijker dan elders.
DS, 02-05-2006 (Guy Tegenbos)