Barst
29th December 2004, 15:17
[SIZE=2][FONT=Trebuchet MS]Gisteren gekeken naar de DVD van 'Rabbit-Proof Fence', een Australische film van inmiddels een jaar of twee geleden... De enige voor mij bekende namen waren die van acteur Kenneth Branagh en van regisseur Phillip Noyce ('Dead Calm', 'Clear and Present Danger'), en verder wist ik er weinig of niets van...
Het verhaal legt een stuk duistere Australische geschiedenis bloot - het speelt zich af begin jaren '30 - waarin de vrees voor een 'derde ras' (blank+Aborigines) aanleiding gaf tot de deportatie van halfbloedjes naar 'heropvoedingsinstellingen' teneinde de vermeende rassenzuiverheid te vrijwaren. Drie kleine meisjes slagen er in te ontsnappen, en ze beginnen een tocht van 1500 mijl terug naar hun moeder, naar thuis...
Dit 'Based on True Events'-karakter maakt van de film een authentiek getuigenis over een schandelijke praktijk die tot begin jaren '70 heeft kunnen voortduren, en die hier in de figuur van de drie vluchtende meisjes een schrijnende verpersoonlijking heeft kunnen vinden. Toch weet de regisseur het goede midden te houden tussen enerzijds een politiek pamflet en anderzijds een op-en-top melodramatisch gegeven, dat echter nooit 'uitgemolken' wordt.
Ik heb er alvast een nieuw pareltje bij, zo'n kleinood dat ik niet elk jaar tegen kom in filmlandschap. Vooral het gevoel dat bekrompen paternalisme rampzalige gevolgen kan hebben voor het individu, maar dat tegelijk de kortzichtigheid van de 'machthebbers' hen het idee gaf dat ze deze racistische politiek met de 'beste bedoelingen' konden doorzetten, beklijft. Op het eind laten de beelden van de echte Molly & Daisy, inmiddels stokoud, een heroïsche maar tegelijk ontroerend-kwetsbare fierheid na (het feit dat de regisseur deze beelden als allereerste moest opnemen, had echt wel te maken met de leeftijd van beide dames...).
Conclusie: zien![/FONT][/SIZE]
Het verhaal legt een stuk duistere Australische geschiedenis bloot - het speelt zich af begin jaren '30 - waarin de vrees voor een 'derde ras' (blank+Aborigines) aanleiding gaf tot de deportatie van halfbloedjes naar 'heropvoedingsinstellingen' teneinde de vermeende rassenzuiverheid te vrijwaren. Drie kleine meisjes slagen er in te ontsnappen, en ze beginnen een tocht van 1500 mijl terug naar hun moeder, naar thuis...
Dit 'Based on True Events'-karakter maakt van de film een authentiek getuigenis over een schandelijke praktijk die tot begin jaren '70 heeft kunnen voortduren, en die hier in de figuur van de drie vluchtende meisjes een schrijnende verpersoonlijking heeft kunnen vinden. Toch weet de regisseur het goede midden te houden tussen enerzijds een politiek pamflet en anderzijds een op-en-top melodramatisch gegeven, dat echter nooit 'uitgemolken' wordt.
Ik heb er alvast een nieuw pareltje bij, zo'n kleinood dat ik niet elk jaar tegen kom in filmlandschap. Vooral het gevoel dat bekrompen paternalisme rampzalige gevolgen kan hebben voor het individu, maar dat tegelijk de kortzichtigheid van de 'machthebbers' hen het idee gaf dat ze deze racistische politiek met de 'beste bedoelingen' konden doorzetten, beklijft. Op het eind laten de beelden van de echte Molly & Daisy, inmiddels stokoud, een heroïsche maar tegelijk ontroerend-kwetsbare fierheid na (het feit dat de regisseur deze beelden als allereerste moest opnemen, had echt wel te maken met de leeftijd van beide dames...).
Conclusie: zien![/FONT][/SIZE]