Barst
20th April 2006, 16:25
'Auto's' en 'allo's' in Rotterdam
Jaap de Berg
Ook weleens gedacht dat zogeheten allochtonen van de tweede en derde generatie vlotter zullen integreren dan hun (groot)ouders? Dat was dan naïef, meent de cultuursocioloog Gabriël van den Brink. In diverse opzichten ontstaat in latere generaties juist méér afstand tussen autochtonen en etnische minderheden, en tussen die minderheden onderling.
Mede doordat oude innerlijke zekerheden de mensen ontvallen, zoeken juist de kinderen van immigranten houvast in een etnische groep. Voor veel allochtonen betekent dit dat ze mentaal blijven repatriëren, door zich hoofdzakelijk te richten op media uit het land van herkomst.
Van den Brink baseert zijn opvattingen deels op een onderzoek in Rotterdam, waarover hij en vier anderen in 'Culturele contrasten' rapporteren. In diepte-interviews werden Turken, Marokkanen, Surinamers, Antillianen, Kaapverdianen, Chinezen en autochtonen ondervraagd over o.a. hun gezins- en familieleven, werk, godsdienst en kijk op Nederland.
Zo probeerden de onderzoekers erachter te komen in hoeverre de migranten aansluiting vinden bij een maatschappij die haar heil zoekt in democratisering, individualisering, emancipatie en rationele analyses. Het zal niet verbazen dat dit Turken en Marokkanen doorgaans het minst lukt en Kaapverdianen, Antillianen en Surinamers naar verhouding nog het meest. Die uitkomst geldt overigens niet voor elk levensterrein.
Zo bevestigt 'Culturele contrasten' soms wat menigeen al wist of met reden vermoedde, een bekend euvel van sociologisch onderzoek. Maar het verheldert ook veel - bijvoorbeeld over de afkeer van minderheden jegens elkaar en het slavernijcomplex (mijn term) van Creolen, Antillianen en Kaapverdianen.
Zinnig, en gedegen beargumenteerd, zijn ook de aanbevelingen aan het stadsbestuur. Zo zou het, ook financieel, niet zozeer moeten investeren in migranten die de eigen groep bedienen, als wel in degenen die, in de buurten, etnische grenzen proberen te slechten.
Trouw, 15-04-2006
Jaap de Berg
Ook weleens gedacht dat zogeheten allochtonen van de tweede en derde generatie vlotter zullen integreren dan hun (groot)ouders? Dat was dan naïef, meent de cultuursocioloog Gabriël van den Brink. In diverse opzichten ontstaat in latere generaties juist méér afstand tussen autochtonen en etnische minderheden, en tussen die minderheden onderling.
Mede doordat oude innerlijke zekerheden de mensen ontvallen, zoeken juist de kinderen van immigranten houvast in een etnische groep. Voor veel allochtonen betekent dit dat ze mentaal blijven repatriëren, door zich hoofdzakelijk te richten op media uit het land van herkomst.
Van den Brink baseert zijn opvattingen deels op een onderzoek in Rotterdam, waarover hij en vier anderen in 'Culturele contrasten' rapporteren. In diepte-interviews werden Turken, Marokkanen, Surinamers, Antillianen, Kaapverdianen, Chinezen en autochtonen ondervraagd over o.a. hun gezins- en familieleven, werk, godsdienst en kijk op Nederland.
Zo probeerden de onderzoekers erachter te komen in hoeverre de migranten aansluiting vinden bij een maatschappij die haar heil zoekt in democratisering, individualisering, emancipatie en rationele analyses. Het zal niet verbazen dat dit Turken en Marokkanen doorgaans het minst lukt en Kaapverdianen, Antillianen en Surinamers naar verhouding nog het meest. Die uitkomst geldt overigens niet voor elk levensterrein.
Zo bevestigt 'Culturele contrasten' soms wat menigeen al wist of met reden vermoedde, een bekend euvel van sociologisch onderzoek. Maar het verheldert ook veel - bijvoorbeeld over de afkeer van minderheden jegens elkaar en het slavernijcomplex (mijn term) van Creolen, Antillianen en Kaapverdianen.
Zinnig, en gedegen beargumenteerd, zijn ook de aanbevelingen aan het stadsbestuur. Zo zou het, ook financieel, niet zozeer moeten investeren in migranten die de eigen groep bedienen, als wel in degenen die, in de buurten, etnische grenzen proberen te slechten.
Trouw, 15-04-2006