Barst
20th March 2006, 02:48
De meeste ouders doen gewoon maar hun best
We bekijken het combineren van kinderen en werk wel erg door een westerse bril. Soms moet moeder gewoon geld verdienen en is dan minder thuis.
Er wordt de laatste tijd veel geschreven over de combinatie van werk en zorg en aanverwante problematiek. In de bijlage ’De vrouwengids’ (Trouw, 7 maart) betoogt Beatrijs Ritsema dat het allemaal wel meevalt, en in reactie daarop schrijft Hester Macrander op 8 maart dat zij op een cruciaal moment in haar loopbaan heeft besloten, toch meer voor haar kinderen te gaan zorgen omdat die behoefte nu eenmaal in vrouwengenen zit verankerd.
Volgens mij spelen hier drie zaken: de emancipatie van de vrouw als werknemer en de man als zorgverlener, moderne kinderen en hun hedendaagse zorgbehoefte en tot slot, ons ideaal van zelfontplooiing, geluk en perfectie. Over de emancipatie van de vrouw op de arbeidsmarkt kunnen we kort zijn: die is niet gelukt. Vrouwen lopen nog steeds tegen het glazen plafond aan, ze verdienen minder dan mannen met dezelfde functie en het percentage vrouwen in hogere echelons is bedroevend laag. Wetgeving die inkomensgelijkheid regelt en betere voorwaarden op het gebied van verlofregelingen en kinderopvang lijken mij al heel wat. Maar verder?
Mannen die zorgen blijven ook een rariteit, weet ik uit eigen ervaring. Ikzelf leef in een doorsnee anderhalfverdieners-gezin met een zoon van 10 en een dochter van 6. Het uitzonderlijke is, dat ik (v) de kostwinner ben met een veeleisende fulltime baan, terwijl mijn man twee dagen werkt en verder voor de kinderen en het huishouden zorgt. Mijn carrièreperspectieven waren iets interessanter en mijn man deelt gelukkig niet de weerstand tegen kinderen opvoeden die de in Macranders artikel aangehaalde meneer Noort voelt. Sterker nog, hij heeft er een mooie carrière aan overgehouden bij de site www.huismannen.nl.
Het artikel over kinderpartijtjes op maat (Trouw, 10 maart) is een goede illustratie van hoe we tegenwoordig tegen kinderen aankijken. Hun permanente staat van geluk is ons hoogste ideaal. De opmerking dat kinderen vroeger hun zwemdiploma’s haalden zonder hun ouders erbij (Ritsema) is veelzeggend. Dat is tegenwoordig ondenkbaar.
Het verbazingwekkendst is nog dat iedereen tegenwoordig denkt dat alle problemen oplosbaar zijn. Ik denk er eigenlijk niet zo over na, of wij het goed doen bij ons thuis. We doen gewoon ons best. Ja, mijn kinderen klagen ook wel eens dat ze hun moeder zo weinig zien maar dan zeg ik: ’Tsja, ik moet nu eenmaal geld verdienen’ en besteed er verder geen aandacht aan. Begrijp me niet verkeerd. Ik houd hartstochtelijk veel van mijn kinderen en ons ontbijt op zondagochtend is mij heilig, maar ik geef grif toe dat ik vaak opgelucht in de auto naar mijn werk stap. Even rust! Terwijl ik op mijn werk de problemen kan relativeren met de gedachte dat ze niet belangrijk zijn: mijn enige levensdoel is, dat de kinderen een beetje leuk terechtkomen later. Voor mij een vruchtbare wisselwerking dus. En wat mijn relatie betreft: Een wekelijkse vaste afspraak voor koffie en een wandeling, en eens per jaar een lang weekeind weg zonder de kinderen, doen wonderen.
Of kinderen lijden onder het gemis van één of beide ouders? We krijgen inderdaad steeds meer inzicht in de menselijke psyche, maar volgens mij zijn mensen door de eeuwen heen niet wezenlijk veranderd, terwijl het soort jeugd dat ze hadden soms hemelsbreed verschilt. Ik hoor mijn Afrikaanse collega’s, die hun kinderen in Zuid-Afrika hebben achtergelaten om in het verre Nederland geld voor ze te gaan verdienen, nooit over de psychische gevolgen voor hun kroost. Hou me ten goede: ik ben niet jaloers op ze. Maar we bekijken de hele problematiek wel door een erg westers-21e-eeuwse bril.
Ik weet niet of ik het goed doe. Mijn vader heeft eens tegen me gezegd: ’Je kunt maar één ding doen met je kinderen: heel veel van ze houden. Dan zullen ze je fouten (want iedereen maakt fouten) vergeven’. Het is sappelen. Maar het is te overzien. Het zou geweldig zijn als de overheid uitdagingen op het gebied van emancipatie en de combinatie werk en zorg optimaal zou ondersteunen, maar verder zullen we het toch zelf moeten doen.
Rosite van der Woude is musicus en moeder.
Trouw, 20-03-2006
We bekijken het combineren van kinderen en werk wel erg door een westerse bril. Soms moet moeder gewoon geld verdienen en is dan minder thuis.
Er wordt de laatste tijd veel geschreven over de combinatie van werk en zorg en aanverwante problematiek. In de bijlage ’De vrouwengids’ (Trouw, 7 maart) betoogt Beatrijs Ritsema dat het allemaal wel meevalt, en in reactie daarop schrijft Hester Macrander op 8 maart dat zij op een cruciaal moment in haar loopbaan heeft besloten, toch meer voor haar kinderen te gaan zorgen omdat die behoefte nu eenmaal in vrouwengenen zit verankerd.
Volgens mij spelen hier drie zaken: de emancipatie van de vrouw als werknemer en de man als zorgverlener, moderne kinderen en hun hedendaagse zorgbehoefte en tot slot, ons ideaal van zelfontplooiing, geluk en perfectie. Over de emancipatie van de vrouw op de arbeidsmarkt kunnen we kort zijn: die is niet gelukt. Vrouwen lopen nog steeds tegen het glazen plafond aan, ze verdienen minder dan mannen met dezelfde functie en het percentage vrouwen in hogere echelons is bedroevend laag. Wetgeving die inkomensgelijkheid regelt en betere voorwaarden op het gebied van verlofregelingen en kinderopvang lijken mij al heel wat. Maar verder?
Mannen die zorgen blijven ook een rariteit, weet ik uit eigen ervaring. Ikzelf leef in een doorsnee anderhalfverdieners-gezin met een zoon van 10 en een dochter van 6. Het uitzonderlijke is, dat ik (v) de kostwinner ben met een veeleisende fulltime baan, terwijl mijn man twee dagen werkt en verder voor de kinderen en het huishouden zorgt. Mijn carrièreperspectieven waren iets interessanter en mijn man deelt gelukkig niet de weerstand tegen kinderen opvoeden die de in Macranders artikel aangehaalde meneer Noort voelt. Sterker nog, hij heeft er een mooie carrière aan overgehouden bij de site www.huismannen.nl.
Het artikel over kinderpartijtjes op maat (Trouw, 10 maart) is een goede illustratie van hoe we tegenwoordig tegen kinderen aankijken. Hun permanente staat van geluk is ons hoogste ideaal. De opmerking dat kinderen vroeger hun zwemdiploma’s haalden zonder hun ouders erbij (Ritsema) is veelzeggend. Dat is tegenwoordig ondenkbaar.
Het verbazingwekkendst is nog dat iedereen tegenwoordig denkt dat alle problemen oplosbaar zijn. Ik denk er eigenlijk niet zo over na, of wij het goed doen bij ons thuis. We doen gewoon ons best. Ja, mijn kinderen klagen ook wel eens dat ze hun moeder zo weinig zien maar dan zeg ik: ’Tsja, ik moet nu eenmaal geld verdienen’ en besteed er verder geen aandacht aan. Begrijp me niet verkeerd. Ik houd hartstochtelijk veel van mijn kinderen en ons ontbijt op zondagochtend is mij heilig, maar ik geef grif toe dat ik vaak opgelucht in de auto naar mijn werk stap. Even rust! Terwijl ik op mijn werk de problemen kan relativeren met de gedachte dat ze niet belangrijk zijn: mijn enige levensdoel is, dat de kinderen een beetje leuk terechtkomen later. Voor mij een vruchtbare wisselwerking dus. En wat mijn relatie betreft: Een wekelijkse vaste afspraak voor koffie en een wandeling, en eens per jaar een lang weekeind weg zonder de kinderen, doen wonderen.
Of kinderen lijden onder het gemis van één of beide ouders? We krijgen inderdaad steeds meer inzicht in de menselijke psyche, maar volgens mij zijn mensen door de eeuwen heen niet wezenlijk veranderd, terwijl het soort jeugd dat ze hadden soms hemelsbreed verschilt. Ik hoor mijn Afrikaanse collega’s, die hun kinderen in Zuid-Afrika hebben achtergelaten om in het verre Nederland geld voor ze te gaan verdienen, nooit over de psychische gevolgen voor hun kroost. Hou me ten goede: ik ben niet jaloers op ze. Maar we bekijken de hele problematiek wel door een erg westers-21e-eeuwse bril.
Ik weet niet of ik het goed doe. Mijn vader heeft eens tegen me gezegd: ’Je kunt maar één ding doen met je kinderen: heel veel van ze houden. Dan zullen ze je fouten (want iedereen maakt fouten) vergeven’. Het is sappelen. Maar het is te overzien. Het zou geweldig zijn als de overheid uitdagingen op het gebied van emancipatie en de combinatie werk en zorg optimaal zou ondersteunen, maar verder zullen we het toch zelf moeten doen.
Rosite van der Woude is musicus en moeder.
Trouw, 20-03-2006