Barst
14th March 2006, 01:33
Huidige boze student is een conservatief
In mei 1968 bezetten studenten de Sorbonne omdat alles anders moest. De jongeren die afgelopen weekeinde hetzelfde deden, willen juist geen verandering.
Oude tijden leken te herleven in het Parijse Quartier Latin toen enkele honderden studenten zich vrijdag toegang verschaften tot de Sorbonne-universiteit. Onmiddellijk werden alle ingangen gebarricadeerd met stapels tafels en stoelen om het de CRS, de Franse ME, moeilijk te maken. Die arriveerde later inderdaad om het door meegeslopen casseurs (vandalen) beschadigde gebouw te ontruimen.
Ook net als toen in 1968: de pogingen van linkse politici om zich aan het hoofd te stellen van ’de beweging’. Die richt zich dit keer tegen een nieuw arbeidscontract, het laatste wapen dat de centrum-rechtse regering De Villepin in stelling heeft gebracht tegen de hoge jeugdwerkloosheid.
Het CPE (contrat premier embauche) stelt werkgevers in staat werknemers binnen twee jaar zonder opgaaf van reden te ontslaan. Wie niet bang is dat hij nooit meer van iemand afkomt, zo is de gedachte achter de maatregel, zal veel sneller mensen aannemen.
De Villepin verscheen zondagavond in het journaal van TF1 om de kijkers op het hart te drukken dat er haast bij is. 23 procent van de jongeren onder de 25 jaar heeft geen baan, en in de vooral door allochtonen bewoonde voorsteden loopt dat percentage tegen de 40 procent. Dat is al twintig jaar zo, constateerde De Villepin: „Moet ik dan hier met de armen over elkaar blijven zitten?”
Maar De Villepin, die zijn politieke toekomst afhankelijk heeft gemaakt van het project, overtuigt niet: twee derde van de Fransen is tegen zijn CPE. Hij moet het doen met de zegen van de Organisatie voor Economische Samenwerking (Oeso). Die concludeerde dat de status-quo zeer comfortabel is voor wie een baan heeft (vaak een 35-urige werkweek, relatief hoge inkomens, ontslagbescherming) maar slecht uitpakt voor buitenstaanders. Ook linkse buitenlandse kranten als The Guardian en El País oordelen vernietigend over het ’vermoeide Frankrijk’ dat zich tegen elke sociale verandering keert. „Wee de presidentskandidaat die zijn landgenoten de waarheid durft te zeggen”, schreef El País in zijn zondageditie.
En dat doen de socialistische kandidaten voor de presidentsverkiezingen in 2007 Laurent Fabius en Dominique Straus-Kahn dan ook niet. Zij eisen de ’onmiddellijke intrekking’ van het CPE.
De crisis is een gouden kans voor hun socialistische partij, die volgens vriend en vijand een duidelijk programma mist, om heel links, inclusief studenten en vakbeweging, te verenigen en ten strijde te trekken tegen de boze ’ultraliberale’ buitenwereld.
In die strategie past ook de waarschuwing van partijwoordvoerder Julien Dray, die verzekerde dat het CPE ’uiteindelijk het lot is van alle Franse werknemers’.
Volgens Christian Charpy, algemeen directeur van het ANPE, de arbeidsbureaus, is die angst ongegrond. Charpy wees op de voordelen van het CPE boven de vele vormen van korte tijdelijke- en interimcontracten waar 70 procent van de jongeren nu op is aangewezen. „Het CPE is geen tijdelijk contract en wie na vier maanden wordt ontslagen heeft recht op een uitkering.”
Nieuw in Spanje en Italië: de ’1000-eurogeneratie’
Zeven van de tien jonge Franse werknemers hebben een tijdelijk contract of functioneren soms jarenlang als stagiair.
Aan de andere kant van de Pyreneeën is het beeld hetzelfde. Daar komt bij dat de verdiensten in Spanje vaak lager zijn: men spreekt hier nu van de 1000-eurogeneratie. Van de hogeropgeleiden tussen de 25 en de 34 heeft 40 procent een baan die niets te maken heeft met het opleidingsniveau en hun inkomen komt zelden boven de 1000 euro. Als ze niet bij hun ouders wonen, huren ze met lotgenoten een woning die een derde van het inkomen kost. Een huis kopen of een gezin stichten zit er niet in.
„Soms is het erg gezellig, maar op den duur vervelend”, zegt de 27-jarige Carolina Alguacil in een reportage over de 1000- eurogeneratie in El País. „We hebben het niet slecht, maar dit is niet wat we hadden verwacht.”
Ook Italië kent veel hoogopgeleide ’onzekeren’ na een flexibilisering van de arbeidsmarkt. Een op de drie tijdelijke krachten is dat al sinds vijf of tien jaar. En ook hier is 1000 euro de norm.
Trouw, 14-03-2006
In mei 1968 bezetten studenten de Sorbonne omdat alles anders moest. De jongeren die afgelopen weekeinde hetzelfde deden, willen juist geen verandering.
Oude tijden leken te herleven in het Parijse Quartier Latin toen enkele honderden studenten zich vrijdag toegang verschaften tot de Sorbonne-universiteit. Onmiddellijk werden alle ingangen gebarricadeerd met stapels tafels en stoelen om het de CRS, de Franse ME, moeilijk te maken. Die arriveerde later inderdaad om het door meegeslopen casseurs (vandalen) beschadigde gebouw te ontruimen.
Ook net als toen in 1968: de pogingen van linkse politici om zich aan het hoofd te stellen van ’de beweging’. Die richt zich dit keer tegen een nieuw arbeidscontract, het laatste wapen dat de centrum-rechtse regering De Villepin in stelling heeft gebracht tegen de hoge jeugdwerkloosheid.
Het CPE (contrat premier embauche) stelt werkgevers in staat werknemers binnen twee jaar zonder opgaaf van reden te ontslaan. Wie niet bang is dat hij nooit meer van iemand afkomt, zo is de gedachte achter de maatregel, zal veel sneller mensen aannemen.
De Villepin verscheen zondagavond in het journaal van TF1 om de kijkers op het hart te drukken dat er haast bij is. 23 procent van de jongeren onder de 25 jaar heeft geen baan, en in de vooral door allochtonen bewoonde voorsteden loopt dat percentage tegen de 40 procent. Dat is al twintig jaar zo, constateerde De Villepin: „Moet ik dan hier met de armen over elkaar blijven zitten?”
Maar De Villepin, die zijn politieke toekomst afhankelijk heeft gemaakt van het project, overtuigt niet: twee derde van de Fransen is tegen zijn CPE. Hij moet het doen met de zegen van de Organisatie voor Economische Samenwerking (Oeso). Die concludeerde dat de status-quo zeer comfortabel is voor wie een baan heeft (vaak een 35-urige werkweek, relatief hoge inkomens, ontslagbescherming) maar slecht uitpakt voor buitenstaanders. Ook linkse buitenlandse kranten als The Guardian en El País oordelen vernietigend over het ’vermoeide Frankrijk’ dat zich tegen elke sociale verandering keert. „Wee de presidentskandidaat die zijn landgenoten de waarheid durft te zeggen”, schreef El País in zijn zondageditie.
En dat doen de socialistische kandidaten voor de presidentsverkiezingen in 2007 Laurent Fabius en Dominique Straus-Kahn dan ook niet. Zij eisen de ’onmiddellijke intrekking’ van het CPE.
De crisis is een gouden kans voor hun socialistische partij, die volgens vriend en vijand een duidelijk programma mist, om heel links, inclusief studenten en vakbeweging, te verenigen en ten strijde te trekken tegen de boze ’ultraliberale’ buitenwereld.
In die strategie past ook de waarschuwing van partijwoordvoerder Julien Dray, die verzekerde dat het CPE ’uiteindelijk het lot is van alle Franse werknemers’.
Volgens Christian Charpy, algemeen directeur van het ANPE, de arbeidsbureaus, is die angst ongegrond. Charpy wees op de voordelen van het CPE boven de vele vormen van korte tijdelijke- en interimcontracten waar 70 procent van de jongeren nu op is aangewezen. „Het CPE is geen tijdelijk contract en wie na vier maanden wordt ontslagen heeft recht op een uitkering.”
Nieuw in Spanje en Italië: de ’1000-eurogeneratie’
Zeven van de tien jonge Franse werknemers hebben een tijdelijk contract of functioneren soms jarenlang als stagiair.
Aan de andere kant van de Pyreneeën is het beeld hetzelfde. Daar komt bij dat de verdiensten in Spanje vaak lager zijn: men spreekt hier nu van de 1000-eurogeneratie. Van de hogeropgeleiden tussen de 25 en de 34 heeft 40 procent een baan die niets te maken heeft met het opleidingsniveau en hun inkomen komt zelden boven de 1000 euro. Als ze niet bij hun ouders wonen, huren ze met lotgenoten een woning die een derde van het inkomen kost. Een huis kopen of een gezin stichten zit er niet in.
„Soms is het erg gezellig, maar op den duur vervelend”, zegt de 27-jarige Carolina Alguacil in een reportage over de 1000- eurogeneratie in El País. „We hebben het niet slecht, maar dit is niet wat we hadden verwacht.”
Ook Italië kent veel hoogopgeleide ’onzekeren’ na een flexibilisering van de arbeidsmarkt. Een op de drie tijdelijke krachten is dat al sinds vijf of tien jaar. En ook hier is 1000 euro de norm.
Trouw, 14-03-2006