bijlinda
20th May 2022, 17:14
Wie heeft eigenlijk wie in de steek gelaten?
Bieke Purnelle
Een van mijn kinderen moest voor het vak maatschappijleer de krant uitpluizen, op zoek naar een interessant artikel. De opdracht ging gepaard met buitensporig veel gezucht en nam beduidend meer tijd in beslag dan mij wenselijk en noodzakelijk leek. Op de vraag wat nu eigenlijk zijn probleem was, riep het kind: ‘Ik haat kranten. Er staat alleen maar slecht nieuws in over oorlog en het klimaat en dan nog van alles over domme politici die toch niks oplossen.’
Het kind in kwestie was niet bevraagd in het kader van De Stemming. Het kind is ook nog lang niet stemgerechtigd. Kinderen leren over kwesties waar niemand hun mening over vraagt. Zelf hoop ik dat ze zich later betrokken voelen bij de samenleving waarvan ze deel uitmaken, maar het nieuws helpt mij niet echt bij het verwezenlijken van die ouderlijke aspiratie. Als ze naar het journaal kijken, horen ze kromme frasen en wollige terminologie, stoere quotes en veel onbestemd ‘wij’. Hun bullshitdetector staat voor hun leeftijd al vrij scherp afgesteld, leid ik af uit hun sporadische commentaren.
Ik val steeds vaker zonder argumenten om hun aandacht op het politieke spel te richten. Ze weten al lang dat er een gigantisch klimaatprobleem boven onze hoofden hangt, maar zien weinig veranderen. De tuin droogt uit en hun moeder zeurt over waterverbruik, maar verderop in de straat leggen de buren een zwembad aan. Ze weten dat er mensen op straat leven, dat er kinderen naar school gaan zonder eten en dat hun leerkrachten uitvallen zonder dat er vervangers klaarstaan, maar vernemen niets over mogelijke oplossingen. Ze zien geweld en oorlog in alle hoeken van de wereld, maar stellen vast dat niemand erin slaagt het te stoppen. Ze spreken Engels met leeftijdgenoten uit Oekraďne, maar horen politici bakkeleien over bakkers die geen Nederlands spreken en kinderen die thuis een andere taal spreken dan op school.
Ik herinner me vrij levendig hoe blij en trots ik was toen ik voor het eerst mijn stem mocht uitbrengen, een gevoel dat ik lang heb weten vast te houden, maar dat zich het afgelopen decennium op geniepige wijze heeft teruggetrokken. Ooit was ik de vervelende klasgenoot of medestudent die stond te drammen over het belang van politieke betrokkenheid en interesse in partijpolitiek. Een gezonde democratie steunt immers op geďnteresseerde, belanghebbende burgers die geloven dat hun stem een verschil maakt en het beleid aanstuurt.
De jongste jaren rol ik vooral met de ogen terwijl ik ‘zever, gezever’ mompel. Daar ben ik niet trots op, maar het is wat het is.
Avondlijke gesprekken met vrienden doen me geloven dat ik niet de enige ben die aan deze ernstige vorm van partijmoeheid lijdt. Wij zijn van ons geloof gevallen en donderpreken helpen niet.
De vraag is of wij wel de afvalligen zijn. Wie heeft er wie eigenlijk in de steek gelaten?
Welke grote en belangrijke verwezenlijkingen hebben wij burgers recentelijk zien realiseren? Zelfs relatief eenvoudige voorstellen, waarvan iedere weldenkende mens de noodzaak ziet, zoals de betonstop of het rekeningrijden, zijn plannetjes gebleven. Onze mobiliteit is een slechte grap. De woningmarkt is een bron van ellende en frustratie. Klimaat, energie, onderwijs en zorg vragen met aandrang om doortastende oplossingen.
Maar wie in hoofdzaak bezig is de eigen positie te verdedigen of te versterken, heeft geen tijd voor wat echt nodig is. Politiek is verworden tot een spelletje Catan of Carcassonne, met als voornaamste doel terrein te veroveren op de anderen. Marketing dient macht. Maatschappelijk belang kwijnt weg onder een laag stof in het archief. Urgentie is een overleden argument.
Partijen en hun voorzitters versmachten al jaren elk denkbaar en ondenkbaar parlementair en democratisch initiatief. Volksvertegenwoordigers vertegenwoordigen niet het volk, maar hun partij. Studiediensten en expertise zijn ingeruild voor marketingmachines. Publieke middelen worden besteed aan nieuwe namen, nieuwe logo’s, Facebook en Tiktok. Niet falen, liegen, frauderen of blunderen, maar slechte peilingen kosten politici hun job. Aanmodderen en knoeien mag, zolang de partij zich niet verbrandt.
Er vloeit meer tijd, energie en geld naar de verkiezingen van 2024 dan naar de noden van vandaag en morgen. Verkiezingen zijn een doel geworden in plaats van een middel.
Ik neem het mijn kinderen dan ook niet kwalijk dat ze de politieke vaudeville het liefst aan zich laten voorbijgaan. Ik begrijp zelfs dat veel volwassenen hun voorbeeld willen volgen, en graag met opgestoken middelvinger foert zouden zeggen. Niet de erosie van de ene of de groeispurt van de andere partij is een politiek drama. Het echte politieke drama is dat het ons al lang niet meer boeit, omdat we er niet meer in geloven.
DS, 20-05-2022 (Bieke Purnelle)
Bieke Purnelle
Een van mijn kinderen moest voor het vak maatschappijleer de krant uitpluizen, op zoek naar een interessant artikel. De opdracht ging gepaard met buitensporig veel gezucht en nam beduidend meer tijd in beslag dan mij wenselijk en noodzakelijk leek. Op de vraag wat nu eigenlijk zijn probleem was, riep het kind: ‘Ik haat kranten. Er staat alleen maar slecht nieuws in over oorlog en het klimaat en dan nog van alles over domme politici die toch niks oplossen.’
Het kind in kwestie was niet bevraagd in het kader van De Stemming. Het kind is ook nog lang niet stemgerechtigd. Kinderen leren over kwesties waar niemand hun mening over vraagt. Zelf hoop ik dat ze zich later betrokken voelen bij de samenleving waarvan ze deel uitmaken, maar het nieuws helpt mij niet echt bij het verwezenlijken van die ouderlijke aspiratie. Als ze naar het journaal kijken, horen ze kromme frasen en wollige terminologie, stoere quotes en veel onbestemd ‘wij’. Hun bullshitdetector staat voor hun leeftijd al vrij scherp afgesteld, leid ik af uit hun sporadische commentaren.
Ik val steeds vaker zonder argumenten om hun aandacht op het politieke spel te richten. Ze weten al lang dat er een gigantisch klimaatprobleem boven onze hoofden hangt, maar zien weinig veranderen. De tuin droogt uit en hun moeder zeurt over waterverbruik, maar verderop in de straat leggen de buren een zwembad aan. Ze weten dat er mensen op straat leven, dat er kinderen naar school gaan zonder eten en dat hun leerkrachten uitvallen zonder dat er vervangers klaarstaan, maar vernemen niets over mogelijke oplossingen. Ze zien geweld en oorlog in alle hoeken van de wereld, maar stellen vast dat niemand erin slaagt het te stoppen. Ze spreken Engels met leeftijdgenoten uit Oekraďne, maar horen politici bakkeleien over bakkers die geen Nederlands spreken en kinderen die thuis een andere taal spreken dan op school.
Ik herinner me vrij levendig hoe blij en trots ik was toen ik voor het eerst mijn stem mocht uitbrengen, een gevoel dat ik lang heb weten vast te houden, maar dat zich het afgelopen decennium op geniepige wijze heeft teruggetrokken. Ooit was ik de vervelende klasgenoot of medestudent die stond te drammen over het belang van politieke betrokkenheid en interesse in partijpolitiek. Een gezonde democratie steunt immers op geďnteresseerde, belanghebbende burgers die geloven dat hun stem een verschil maakt en het beleid aanstuurt.
De jongste jaren rol ik vooral met de ogen terwijl ik ‘zever, gezever’ mompel. Daar ben ik niet trots op, maar het is wat het is.
Avondlijke gesprekken met vrienden doen me geloven dat ik niet de enige ben die aan deze ernstige vorm van partijmoeheid lijdt. Wij zijn van ons geloof gevallen en donderpreken helpen niet.
De vraag is of wij wel de afvalligen zijn. Wie heeft er wie eigenlijk in de steek gelaten?
Welke grote en belangrijke verwezenlijkingen hebben wij burgers recentelijk zien realiseren? Zelfs relatief eenvoudige voorstellen, waarvan iedere weldenkende mens de noodzaak ziet, zoals de betonstop of het rekeningrijden, zijn plannetjes gebleven. Onze mobiliteit is een slechte grap. De woningmarkt is een bron van ellende en frustratie. Klimaat, energie, onderwijs en zorg vragen met aandrang om doortastende oplossingen.
Maar wie in hoofdzaak bezig is de eigen positie te verdedigen of te versterken, heeft geen tijd voor wat echt nodig is. Politiek is verworden tot een spelletje Catan of Carcassonne, met als voornaamste doel terrein te veroveren op de anderen. Marketing dient macht. Maatschappelijk belang kwijnt weg onder een laag stof in het archief. Urgentie is een overleden argument.
Partijen en hun voorzitters versmachten al jaren elk denkbaar en ondenkbaar parlementair en democratisch initiatief. Volksvertegenwoordigers vertegenwoordigen niet het volk, maar hun partij. Studiediensten en expertise zijn ingeruild voor marketingmachines. Publieke middelen worden besteed aan nieuwe namen, nieuwe logo’s, Facebook en Tiktok. Niet falen, liegen, frauderen of blunderen, maar slechte peilingen kosten politici hun job. Aanmodderen en knoeien mag, zolang de partij zich niet verbrandt.
Er vloeit meer tijd, energie en geld naar de verkiezingen van 2024 dan naar de noden van vandaag en morgen. Verkiezingen zijn een doel geworden in plaats van een middel.
Ik neem het mijn kinderen dan ook niet kwalijk dat ze de politieke vaudeville het liefst aan zich laten voorbijgaan. Ik begrijp zelfs dat veel volwassenen hun voorbeeld willen volgen, en graag met opgestoken middelvinger foert zouden zeggen. Niet de erosie van de ene of de groeispurt van de andere partij is een politiek drama. Het echte politieke drama is dat het ons al lang niet meer boeit, omdat we er niet meer in geloven.
DS, 20-05-2022 (Bieke Purnelle)