Niet naar Squid Game laten kijken?

[bijlinda]

Brits graafschap vraagt ouders om hun kinderen niet naar Squid Game te laten kijken


Het bestuur van het Zuid-Engelse graafschap Bedfordshire heeft een mail uitgestuurd om kinderen onder de vijftien niet naar de populairste Netflix-reeks van het moment te laten kijken.


Een nieuwe Netflix-reeks, een nieuwe rel. De jeugddienst van het Zuid-Engelse graafschap Bedfordshire heeft een email verstuurd naar alle ouders in de gemeente om hen te wijzen op de leeftijdslimiet van de populaire Netflix-reeks Squid Game. Die Zuid-Koreaanse reeks brak de voorbije weken alle kijkcijferrecords. In Squid Game worden bijna vijfhonderd Koreanen met schulden worden op een mysterieuze locatie achtergelaten. Om te overleven – en miljoenen te winnen – spelen ze kinderspelletjes met een dodelijke afloop. In één scène spelen ze één-twee-drie-piano. Wie beweegt, wordt genadeloos neergeschoten door een reuzegrote pop.

In zijn mail baseert het bestuur van Bedfordshire zich op een handvol meldingen elders waarbij erg jonge kinderen de gewelddadige spelletjes imiteerden. ‘Er zijn zorgwekkende berichten over kinderen en jonge mensen die op school Squid Game nadoen’, schrijft de jeugddienst van Bedfordshire. ‘Ze kijken naar Squid Game via platformen als Youtube en TikTok en gameplatformen. We raden aan om uw kinderen niet naar Squid Game te laten kijken. De serie is expliciet en bevat veel geweld.’ In Groot-Brittannië is de leeftijdsgrens voor Squid Game 15 jaar, bij ons zestien jaar.

De Britse krant The Guardian verwijst in haar berichtgeving over Bedfordshire ook naar een voorval in België. Begin deze maand bleek dat kinderen in de Henegouwse gemeenteschool van Erquelinnes Béguinage de spelletjes uit de hitserie naspeelden op de speelplaats. De kinderen verliezen, zouden klappen hebben gekregen. Ook toen waarschuwde het gemeentebestuur van Erquelinnes ouders van jonge kinderen voor de reeks. ‘We waken er als schoolbestuur over dat deze gevaarlijke vorm van spelen wordt gestaakt en rekenen op uw medewerking om de kinderen bewust te maken van de mogelijke gevolgen’, schreef de gemeenteschool toen op Facebook.


Blog DS, 17-10-2021

[bijlinda]

Waarom Squid game de tijdgeest zo goed vat

Marc Reynebeau


Volwassenen die kinderspelletjes spelen, maar met een navenant ‘volwassen’ inzet: wie wint, haalt veel geld binnen, wie verliest, moet dood. Dat is de kern van de Zuid-Koreaanse Netflix-hit Squid game. Het is een serie voor volwassenen, maar onder meer Tiktok maakte ze bij kinderen populair. Het spel ‘verovert Vlaamse speelplaatsen’, schreef de krant. Dat is ook elders zo. Op een lagere school in Erquelinnes wachtte wie een spelletje 1-2-3-piano verloor weliswaar niet de dood, maar toch een flink pak slaag.

Het succes van Squid game voedt een nieuwe opstoot van moral panic, wat de vertrouwde opties losweekt, van zalvend voorlichten tot radicaal verbieden. Maar lost dat wel iets op? Wat hier gebeurt, is dat kinderen volwassenen naspelen die kinderen naspelen. Kinderen houden het bij ‘hun’ vertrouwde spelletjes, maar de omweg van de imitatie voegt daar de ‘volwassen’ inzet aan toe: geld en geweld.

Het gaat er bij kinderen in als koek. Ze herkennen het basisstramien van Squid game meteen. Het is dat van een wereldbeeld waarin winst en succes, het liefst uitgedrukt in geld, het enige zijn wat waardering verdient. Winnen moet altijd en te allen prijze. Verliezen is ontoelaatbaar. Zoals het heet: ‘falen is geen optie’. Mislukken, een minder dagje, eens ‘de benen niet hebben’ in de koers, het mag niet. Losers verdienen slechts misprijzen en straf.

Het Vlaamse turnen heeft geleerd hoe dat denken trainers ertoe bracht om van jonge mensen te eisen dat ze hun leven mentaal en fysiek tot die sport reduceren, blessures voor lief nemen, extreem vermageren en, als het tegenvalt, zich laten isoleren, afmatten, uitschelden en vernederen. Elders kon dat, in nog extremere gevallen, zodra de jonge sporter dat willoze, kneedbare object was, eindigen in seksueel misbruik. Maar ‘wij’ zijn wel trots op ‘hun’ medailles, waarvan we alleen de uiterlijke glans willen kennen. Deelnemen belangrijker dan winnen? Ga toch weg. Topsportambities gaan veel minder om sport dan om winst, succes, rankings, glorie. En geld.

Die opvatting van succes drijft op dwang. Die toont zich in de fixatie op onmiddellijke bevrediging en directe winst, waarbij alleen het nu telt en elk *historisch perspectief ballast is voor de korte termijn van beurskoersen en kwartaalcijfers. De markteconomie kon haar idioom van de winst opdringen aan de cultuur, de sport, de universiteit of het amusement. Daar zeggen ze het nu ook gedwee na: je bent maar zo goed als je laatste film / optreden / album / match / show / tv-programma, … Zo worden oeuvres, tradities en de herinnering eraan irrelevant.

Omdat het succes dwingend is, moet de sanctie op falen excessief zijn: uitsluiting, geweld, vernedering, pijn, dood. Maar hoe extreem is dat als het toch past in de dominante neoliberale afrekencultuur? Karel Baert, ceo van Febelfin, de koepel van de banksector, zegt het ook: ‘Je bent eigenlijk maar zo goed als je laatste opdracht.’ De Vlaamse sociale doctrine baadt in dezelfde taal van individueel succes. Werklozen, armen of zieken hebben hun tegenslag alleen aan zichzelf te wijten. Dat maakt hen tot die immer te controleren potentiële fraudeurs.

De drang om falen extra af te straffen, toont een angst voor de menselijke conditie, waarin mislukken en tekortschieten toch altijd mogelijk moeten zijn. Mensen kunnen daar ook mee om, dankzij empathie, het vermogen om voor elkaar deemoed, mededogen en barmhartigheid op te brengen, om in andermans falen de eigen feilbaarheid te zien. Daar mag wie faalt, altijd nog herkansen. Want falen is de enige manier om bij te leren, via trial and error.

De prestatie- en afrekencultuur van Squid game propageert een ander wereldbeeld. De serie verwerpt het mededogen dat nooit spectaculair of heroïsch maar wel altijd zeer menselijk is. Ze zet sadistisch voyeurisme in om het publiek te verleiden tot medeplichtigheid aan het geweld dat elk falen afstraft. Dat is ook zo in een nieuwe Nederlandse tv-wedstrijd, De dansmarathon, waarin koppels 50 uur onafgebroken dansen en hun gezondheid riskeren in de hoop op een zak geld. Zulke marathons bestonden ook in het Amerika van de crisis van bijna een eeuw geleden. Sydney Pollack draaide erover de film They shoot horses, don’t they? (1969). Die titel verwijst naar het mededogen dat gekwetste paarden wel nog kregen, dat men ze uit hun lijden verloste, maar waarop werkloze en dus mislukte mensen niet meer konden rekenen. Als die nieuwe populaire cultuur in haar afwijzing van deemoed iets voorspelt, is het dat onze tijd niet afstevent op een nieuwe roaring twenties, maar die zal overslaan om meteen over te stappen op een remake van de meedogenloze jaren 30.


DSWeekblad, 23-10-2021 (Marc Reynebeau)