Barst
25th August 2017, 17:59
Leuven Vlaams
Voor de Brusselse ‘powers that be’, zegt ex-journalist Paul Goossens, was de splitsing van de Leuvense universiteit geen optie, want de prelude van een gesplitst België.
Het kan, een provinciestadje dat jarenlang de nationale politiek gijzelt, regeringen doet vallen, partijen splitst en de countdown van het unitaire België op gang trekt. Leuven dus, het epicentrum van de Belgische politiek in de sixties. Niet alleen van de grote politiek trouwens. Voor veel jong volk was *Leuven toen the place to be om de benepenheid van klein Vlaanderen af te schudden. Leuven was een vrijplaats en een laboratorium voor kritische subversie. Een nieuwe generatie kon er andere muziek beluisteren, langharigheid cultiveren en met muurkranten en kasseien het gezag uitdagen.
De Vlaamse contestatie was het ongewenst kind van Leuven Vlaams en had vele vaders. In eerste instantie de kardinaal en de bisschoppen. Voor de inrichtende macht van de katholieke universiteit was het een ketterse gedachte dat de meer dan 500 jaar oude alma mater in een Nederlands*talige en Franstalige afdeling zou worden gesplitst. Daarom werd in mei 1966 een bazig ‘mandement’ afgekondigd, dat de eenheid voor de eeuwigheid decreteerde en alle tegenspraak met een kerkvorstelijk concilium abeundi afblafte. Het resultaat mocht er zijn: straatprotest, studentenstaking, een vroegtijdige stop van het academiejaar en een antiklerikale golf zonder voorgaande. De snelle ontkerkelijking van Vlaanderen ging van start.
In de sixties was België nog een onversneden unitaire staat. Uitgeleefd, bang voor elke verandering die de status quo en de privilegies van K3 (kroon, kapitaal en kerk) in gevaar kon brengen. Het onvermogen om politiek en sociaal ongenoegen te kanaliseren, was groot. Bij de staking tegen de eenheidswet in 1961 vielen er doden en vijf jaar later, in Zwartberg, was het opnieuw raak. Voor de Brusselse powers that be was de splitsing van de Leuvense universiteit geen optie, want de prelude van een gesplitst België.
Om dezelfde reden, maar ook om de Brusselse olievlek te stoppen, was de splitsing van Leuven voor de Vlaamse beweging en de katholieke rechterzijde een must. Om het verzet van het unitaire België te breken, werd voetvolk opgetrommeld, studenten en paramilitaire knokploegen. De acties en slogans werden op de hoofdkwartieren bedacht. De taak van de Leuvense student was simpel: betogen en ‘Walen buiten’ roepen. Voor de Vlaamse leiders was deze Vlaamse echo van het ‘Juden Raus’ geen punt. Voor velen van de nieuwe generatie was het een breekpunt met het Vlaams nationalisme. In juli 1968, na Leuvens oproer en de val van de regering-Vanden Boeynants, werd de Leuvense knoop doorgehakt. In een Brussels salon.
DS, 25-08-2017 (Paul Goossens)
Voor de Brusselse ‘powers that be’, zegt ex-journalist Paul Goossens, was de splitsing van de Leuvense universiteit geen optie, want de prelude van een gesplitst België.
Het kan, een provinciestadje dat jarenlang de nationale politiek gijzelt, regeringen doet vallen, partijen splitst en de countdown van het unitaire België op gang trekt. Leuven dus, het epicentrum van de Belgische politiek in de sixties. Niet alleen van de grote politiek trouwens. Voor veel jong volk was *Leuven toen the place to be om de benepenheid van klein Vlaanderen af te schudden. Leuven was een vrijplaats en een laboratorium voor kritische subversie. Een nieuwe generatie kon er andere muziek beluisteren, langharigheid cultiveren en met muurkranten en kasseien het gezag uitdagen.
De Vlaamse contestatie was het ongewenst kind van Leuven Vlaams en had vele vaders. In eerste instantie de kardinaal en de bisschoppen. Voor de inrichtende macht van de katholieke universiteit was het een ketterse gedachte dat de meer dan 500 jaar oude alma mater in een Nederlands*talige en Franstalige afdeling zou worden gesplitst. Daarom werd in mei 1966 een bazig ‘mandement’ afgekondigd, dat de eenheid voor de eeuwigheid decreteerde en alle tegenspraak met een kerkvorstelijk concilium abeundi afblafte. Het resultaat mocht er zijn: straatprotest, studentenstaking, een vroegtijdige stop van het academiejaar en een antiklerikale golf zonder voorgaande. De snelle ontkerkelijking van Vlaanderen ging van start.
In de sixties was België nog een onversneden unitaire staat. Uitgeleefd, bang voor elke verandering die de status quo en de privilegies van K3 (kroon, kapitaal en kerk) in gevaar kon brengen. Het onvermogen om politiek en sociaal ongenoegen te kanaliseren, was groot. Bij de staking tegen de eenheidswet in 1961 vielen er doden en vijf jaar later, in Zwartberg, was het opnieuw raak. Voor de Brusselse powers that be was de splitsing van de Leuvense universiteit geen optie, want de prelude van een gesplitst België.
Om dezelfde reden, maar ook om de Brusselse olievlek te stoppen, was de splitsing van Leuven voor de Vlaamse beweging en de katholieke rechterzijde een must. Om het verzet van het unitaire België te breken, werd voetvolk opgetrommeld, studenten en paramilitaire knokploegen. De acties en slogans werden op de hoofdkwartieren bedacht. De taak van de Leuvense student was simpel: betogen en ‘Walen buiten’ roepen. Voor de Vlaamse leiders was deze Vlaamse echo van het ‘Juden Raus’ geen punt. Voor velen van de nieuwe generatie was het een breekpunt met het Vlaams nationalisme. In juli 1968, na Leuvens oproer en de val van de regering-Vanden Boeynants, werd de Leuvense knoop doorgehakt. In een Brussels salon.
DS, 25-08-2017 (Paul Goossens)