Barst
31st May 2017, 03:05
Ik, ik, ik
Oscar van den Boogaard
Ik heb een kennis die zichzelf als een goede vriendin van mij beschouwt. Ze heeft dat zelf in haar hoofd gehaald, want ik heb haar geen signaal gegeven. Haar mails en brieven beantwoord ik nooit, ze gaan ongelezen de vuilnisbak in. Het is waarschijnlijk juist omdat ze me zoveel schrijft, dat ze me als een goede vriend ziet. Ik was jarenlang te beleefd om haar uit haar egotrip te halen. Misschien was ik te onbetrokken. Ik meende dat het op een dag wel tot haar zou doordringen dat ik in mijn stilzwijgen geen blijk van vriendschap geef. Ze is helemaal niet in mij geďnteresseerd!
Vorige week heb ik haar gevraagd op te houden met mij mails te sturen met verhalen en tekeningen gemaakt door haar jonge kinderen. Ik ken haar niet eens. Precies daarom doet ze het waarschijnlijk. Ze stuurt ze niet alleen naar mij maar naar honderden andere sociale contacten. Ze is al flink bezig een publiek voor haar kinderen op te bouwen. En ook een publiek voor zichzelf, want ze vindt zichzelf een fan*tastische moeder, groots en meeslepend.
‘Ik bedoel het alleen maar aardig,’ schreef ze terug. ‘Ik wil anderen laten delen in mijn moedergeluk.’ Ik vind het niet aardig maar ijdel, ze gebruikt haar kinderen om contact met anderen te maken, het is indiscreet. Ik ben allergisch voor mensen die je louter als hun publiek gebruiken. De enige functie die je voor hen hebt, is getuige te zijn van hun levens. Kijk naar mij, roepen ze. Maar terugkijken kunnen ze niet.
Al jaren krijg ik mails van een kunstenares die ik nog nooit heb ontmoet. Ze stuurt ze waarschijnlijk naar honderden mensen maar de aanhef is altijd persoonlijk. ‘Cher Oscar, ik wil je graag op de hoogte houden van wat ik allemaal doe en voel…’ Ik krijg het er iedere keer koud van. Vorige week schreef ze: ‘Zoals je weet, verblijf ik tot september 2017 in Parijs, in hartje Montmartre. Er is aardig wat gebeurd sinds mijn vorige bericht eind november.’ Gevolgd door een waslijst aan activiteiten. Die ‘zoals je weet’ maakte me razend. Ik ben helemaal niet met haar bezig! En vooral: ik wil niet met haar bezig zijn! Ik antwoordde haar in hoofdletters en zonder aanhef: STOP ALSJEBLIEFT MET DIT SOORT MAILS NAAR MIJ TE STUREN. IK WEET NIET WIE U BENT EN HEB OOK HELEMAAL GEEN ZIN OM DAT TE WETEN. Per omgaande antwoordde ze: ‘Mijn excuses, ik weet eerlijk gezegd ook niet meer hoe uw mailadres in mijn mailbestand is terechtgekomen. Ik heb u direct verwijderd en excuseer mij nogmaals.’ Voor het eerst hadden wij contact!
Mijn antwoord: ‘Het klonk nogal kattig van me, excuses daarvoor ook, maar ik vind die persoonlijke mails van wildvreemden een gruwelijk exponent van de selfiecultuur waarin het ik verheerlijkt wordt en de ander louter tot publiek wordt gereduceerd. Het werkt vervreemdend en afstotend terwijl u ongetwijfeld het tegenovergestelde wilt bewerkstelligen.’
Dat was eerlijke communicatie!
Een nicht van mij die ik nauwelijks ken, heb ik gevraagd mij nooit meer mails te sturen over haar rondreizen door de wereld. Ik hoef niet te weten in welke hotels ze logeert en wie ze allemaal ontmoet. Ik heb er helemaal niet om gevraagd! Zo ongevoelig van haar te veronderstellen dat het me interesseert! En wat ze ook doet, en dat is werkelijk verschrikkelijk, sinds ze ziek is stuurt ze me de verslagen van de dokter, wat ze in haar bloed hebben gevonden, en welke medicijnen ze krijgt voorgeschreven. En ook stap voor stap het alternatieve circuit dat ze bewandelt. Ze is waarschijnlijk dodelijk eenzaam en schreeuwt om aandacht, maar ik weet zeker dat ze eenzaam zal blijven zolang ze de anderen louter als haar eigen spiegel gebruikt.
DS, 30-05-2017 (Oscar van den Boogaard)
Oscar van den Boogaard
Ik heb een kennis die zichzelf als een goede vriendin van mij beschouwt. Ze heeft dat zelf in haar hoofd gehaald, want ik heb haar geen signaal gegeven. Haar mails en brieven beantwoord ik nooit, ze gaan ongelezen de vuilnisbak in. Het is waarschijnlijk juist omdat ze me zoveel schrijft, dat ze me als een goede vriend ziet. Ik was jarenlang te beleefd om haar uit haar egotrip te halen. Misschien was ik te onbetrokken. Ik meende dat het op een dag wel tot haar zou doordringen dat ik in mijn stilzwijgen geen blijk van vriendschap geef. Ze is helemaal niet in mij geďnteresseerd!
Vorige week heb ik haar gevraagd op te houden met mij mails te sturen met verhalen en tekeningen gemaakt door haar jonge kinderen. Ik ken haar niet eens. Precies daarom doet ze het waarschijnlijk. Ze stuurt ze niet alleen naar mij maar naar honderden andere sociale contacten. Ze is al flink bezig een publiek voor haar kinderen op te bouwen. En ook een publiek voor zichzelf, want ze vindt zichzelf een fan*tastische moeder, groots en meeslepend.
‘Ik bedoel het alleen maar aardig,’ schreef ze terug. ‘Ik wil anderen laten delen in mijn moedergeluk.’ Ik vind het niet aardig maar ijdel, ze gebruikt haar kinderen om contact met anderen te maken, het is indiscreet. Ik ben allergisch voor mensen die je louter als hun publiek gebruiken. De enige functie die je voor hen hebt, is getuige te zijn van hun levens. Kijk naar mij, roepen ze. Maar terugkijken kunnen ze niet.
Al jaren krijg ik mails van een kunstenares die ik nog nooit heb ontmoet. Ze stuurt ze waarschijnlijk naar honderden mensen maar de aanhef is altijd persoonlijk. ‘Cher Oscar, ik wil je graag op de hoogte houden van wat ik allemaal doe en voel…’ Ik krijg het er iedere keer koud van. Vorige week schreef ze: ‘Zoals je weet, verblijf ik tot september 2017 in Parijs, in hartje Montmartre. Er is aardig wat gebeurd sinds mijn vorige bericht eind november.’ Gevolgd door een waslijst aan activiteiten. Die ‘zoals je weet’ maakte me razend. Ik ben helemaal niet met haar bezig! En vooral: ik wil niet met haar bezig zijn! Ik antwoordde haar in hoofdletters en zonder aanhef: STOP ALSJEBLIEFT MET DIT SOORT MAILS NAAR MIJ TE STUREN. IK WEET NIET WIE U BENT EN HEB OOK HELEMAAL GEEN ZIN OM DAT TE WETEN. Per omgaande antwoordde ze: ‘Mijn excuses, ik weet eerlijk gezegd ook niet meer hoe uw mailadres in mijn mailbestand is terechtgekomen. Ik heb u direct verwijderd en excuseer mij nogmaals.’ Voor het eerst hadden wij contact!
Mijn antwoord: ‘Het klonk nogal kattig van me, excuses daarvoor ook, maar ik vind die persoonlijke mails van wildvreemden een gruwelijk exponent van de selfiecultuur waarin het ik verheerlijkt wordt en de ander louter tot publiek wordt gereduceerd. Het werkt vervreemdend en afstotend terwijl u ongetwijfeld het tegenovergestelde wilt bewerkstelligen.’
Dat was eerlijke communicatie!
Een nicht van mij die ik nauwelijks ken, heb ik gevraagd mij nooit meer mails te sturen over haar rondreizen door de wereld. Ik hoef niet te weten in welke hotels ze logeert en wie ze allemaal ontmoet. Ik heb er helemaal niet om gevraagd! Zo ongevoelig van haar te veronderstellen dat het me interesseert! En wat ze ook doet, en dat is werkelijk verschrikkelijk, sinds ze ziek is stuurt ze me de verslagen van de dokter, wat ze in haar bloed hebben gevonden, en welke medicijnen ze krijgt voorgeschreven. En ook stap voor stap het alternatieve circuit dat ze bewandelt. Ze is waarschijnlijk dodelijk eenzaam en schreeuwt om aandacht, maar ik weet zeker dat ze eenzaam zal blijven zolang ze de anderen louter als haar eigen spiegel gebruikt.
DS, 30-05-2017 (Oscar van den Boogaard)