Barst
21st May 2017, 03:13
Van de kaart
Bart Sturtewagen
De Vlaamse minister-president Geert Bourgeois (N-VA) heeft voor de korte pijn gekozen. Hij kondigde vrijdagnamiddag, onverwacht en eenzijdig, aan dat de betwiste boskaart van de Vlaamse regering wordt ingetrokken. Die legt vast waar er in Vlaanderen zonevreemde bossen zijn die bescherming verdienen. Ze had talrijke grondeigenaars ongerust gemaakt. Die vreesden dat ze het recht om op hun percelen te bouwen, zouden verliezen. Er heerste grote onzekerheid over de draagwijdte en de toepassing van de voorgenomen bosbescherming. Het dossier is nu van de kaart, maar de politieke schade is groot.
Het zou van slecht bestuur getuigen om een *beslissing die onbedoelde gevolgen heeft, toch halsstarrig door te voeren, stelde Bourgeois vrijdag. Daar valt weinig tegen in te brengen, behalve dat het nog beter bestuur zou zijn om geen halfbakken beslissingen te nemen. De gevolgen van deze blamage treffen niet alleen de bevoegde minister, Joke Schauvliege, en de Vlaamse regering, maar het hele Vlaamse bestuursniveau. Ook het Vlaams Parlement, dat bij decreet de basisregels voor de boskaart vastlegde en op haast aandrong, draagt immers verantwoordelijkheid. Bestuurlijk Vlaanderen staat collectief te kijk als een regentengebied dat eerst beslist en dan nadenkt.
Schauvliege zegt blij te zijn dat de redelijkheid is weergekeerd. Maar wat te denken van een minister die kennelijk onder druk onredelijke plannen uitvoert? En wat met een regering waarvan de leider plots, zonder de minister te raadplegen, een plan intrekt waarvan zijn partij in het parlement de grote voortrekker was?
De manier waarop de boskaart tot stand kwam, is een aanfluiting van de zorgvuldigheid waarop zo’n gevoelig dossier recht heeft. Je kunt niet op grond van satellietfoto’s her en der wat struikgewas en bosschages aanduiden als ‘historisch bos’ en dan verwachten dat het wel goed komt, met hooguit een handvol correcties na enkele klachten. Zo’n aanpak is niet ernstig.
Door deze pijnlijke mislukking een ‘collectieve verantwoordelijkheid’ te noemen, wil Bourgeois de politieke angel uit het verhaal trekken. Maar op die manier valt ook de vraag weg hoe dit zo hopeloos kon ontsporen. Een gewetensonderzoek is nochtans welkom. Vlaanderen is stilaan volgebouwd en snakt naar groen en ruimte. Er is vertrouwen en draagvlak nodig om de lastige beslissingen te nemen die wat ons aan waardevol bos rest, moeten redden. Dat bouw je niet op door een kreupel politiek besluitvormingsproces zoals dit.
DS, 20-05-2017 (Bart Sturtewagen)
Bart Sturtewagen
De Vlaamse minister-president Geert Bourgeois (N-VA) heeft voor de korte pijn gekozen. Hij kondigde vrijdagnamiddag, onverwacht en eenzijdig, aan dat de betwiste boskaart van de Vlaamse regering wordt ingetrokken. Die legt vast waar er in Vlaanderen zonevreemde bossen zijn die bescherming verdienen. Ze had talrijke grondeigenaars ongerust gemaakt. Die vreesden dat ze het recht om op hun percelen te bouwen, zouden verliezen. Er heerste grote onzekerheid over de draagwijdte en de toepassing van de voorgenomen bosbescherming. Het dossier is nu van de kaart, maar de politieke schade is groot.
Het zou van slecht bestuur getuigen om een *beslissing die onbedoelde gevolgen heeft, toch halsstarrig door te voeren, stelde Bourgeois vrijdag. Daar valt weinig tegen in te brengen, behalve dat het nog beter bestuur zou zijn om geen halfbakken beslissingen te nemen. De gevolgen van deze blamage treffen niet alleen de bevoegde minister, Joke Schauvliege, en de Vlaamse regering, maar het hele Vlaamse bestuursniveau. Ook het Vlaams Parlement, dat bij decreet de basisregels voor de boskaart vastlegde en op haast aandrong, draagt immers verantwoordelijkheid. Bestuurlijk Vlaanderen staat collectief te kijk als een regentengebied dat eerst beslist en dan nadenkt.
Schauvliege zegt blij te zijn dat de redelijkheid is weergekeerd. Maar wat te denken van een minister die kennelijk onder druk onredelijke plannen uitvoert? En wat met een regering waarvan de leider plots, zonder de minister te raadplegen, een plan intrekt waarvan zijn partij in het parlement de grote voortrekker was?
De manier waarop de boskaart tot stand kwam, is een aanfluiting van de zorgvuldigheid waarop zo’n gevoelig dossier recht heeft. Je kunt niet op grond van satellietfoto’s her en der wat struikgewas en bosschages aanduiden als ‘historisch bos’ en dan verwachten dat het wel goed komt, met hooguit een handvol correcties na enkele klachten. Zo’n aanpak is niet ernstig.
Door deze pijnlijke mislukking een ‘collectieve verantwoordelijkheid’ te noemen, wil Bourgeois de politieke angel uit het verhaal trekken. Maar op die manier valt ook de vraag weg hoe dit zo hopeloos kon ontsporen. Een gewetensonderzoek is nochtans welkom. Vlaanderen is stilaan volgebouwd en snakt naar groen en ruimte. Er is vertrouwen en draagvlak nodig om de lastige beslissingen te nemen die wat ons aan waardevol bos rest, moeten redden. Dat bouw je niet op door een kreupel politiek besluitvormingsproces zoals dit.
DS, 20-05-2017 (Bart Sturtewagen)