Barst
14th February 2006, 02:33
Ik kreeg een oorvijg van mijn vader toen ik hem wees op een getekende voorstelling van God
door Youssef Azghari
Als moslim voel ik mij niet gekwetst door de wereldberoemde Deense cartoons over profeet Mohammed. Ik deel de wereldwijde woede en irritatie niet. Ik associeer de karikaturen niet met een profeet die bijna anderhalf miljard moslims inspireert.
Natuurlijk weet ik waar de gevoeligheid ligt. In de islamitische opvoeding wordt je oneindig veel respect voor profeet Mohammed bijgebracht. Voor een aanzienlijk deel van de moslims heeft hij een goddelijke status bereikt. Hem afbeelden is uit den boze, want dat staat gelijk aan heiligschennis. Dit geldt ook voor God en andere profeten. Jezus aan het kruis is voor moslims ook godslastering.
De angst om heiligen te aanbidden als een god is zo groot dat alleen eraan denken hoe ze mogelijk eruit zouden kunnen zien niet mag. Ik heb dat als kind van negen ervaren. Zo kreeg ik een oorvijg van mijn vader toen ik hem een keer wees op een getekende voorstelling van God. ’Dit is God!’, zei ik in mijn onschuld, terwijl ik wees naar een tekening van een vriendelijke man met een lange witte baard. Sindsdien heb ik het uit mijn hoofd gelaten om van Hem een voorstelling te maken. Maar me eraan ergeren of me boos maken als de ander dat wel doet vind ik niet de moeite waard.
Echt boos werd ik toen ik moslims op het scherm zag die als wilden alles wat Deens is in lichterlaaie zetten. Ik vind het laf om een heel land verantwoordelijk te stellen voor wat een individu in vrijheid heeft gemaakt. Een boycot tegen Denemarken steun ik niet. De Deense krant maakte voor het publiceren van cartoons al excuses. Dan gaat het mij te ver om ook van de Deense premier vergeving te eisen.
Net als de profeet houd ik van humor, dus ook van spotprenten. Vooral als ze mij aan het lachen maken en prikkelen tot nadenken. Daarom lees ik de gewraakte cartoons als getekende moppen. Een enkele vond ik zeer grappig, zoals de man die aan de hemelpoort de zelfmoordenaars waarschuwt dat de maagden op zijn. Verder deed het me niets. Zelfs niet die cartoon waar op een tulband, in de vorm van een bom, een Arabisch woest uitziende man de geloofsbelijdenis ’Ik geloof in één God en Mohammed is zijn profeet’ gekalligrafeerd stond.
Het zal me een rotzorg zijn hoe sommige niet-moslims, waaronder een aantal islamhaters, over Mohammed denken. Vrijheid van spreken en tekenen kent geen grenzen. Als sommigen toch over de schreef gaan dan kunnen ze in een democratisch land met de grondwet in de hand worden vervolgd. Hier komt het zelden voor dat iemand om verkeerde uitspraken, zoals ’homo’s zijn lager dan varkens’, wordt berecht.
Ik houd van een scherp debat, want daardoor worden verschillen tussen mensen en hun denken helder. Confrontatie van denkbeelden hoort erbij en is noodzakelijk om je als individu te kunnen onderscheiden. Vrijheid van meningsuiting kan niet zonder debat. Maar moslims, zoals de Deense imam Ahmed Abu Laban, gooien olie op het vuur. Zij grijpen de cartoons aan om onder het mom van ’islam wordt bedreigd’ andere moslims op te hitsen tegen het Westen. Dat geldt ook voor een aantal Europese kranten, die nu onder het mom van ’persvrijheid wordt bedreigd’ ook na de rellen de cartoons herdrukken. Zij willen slechts provoceren.
Echter, als ik gedwongen word om te leven in een land waarin vrijheid heerst of een land waar respect de boventoon voert dan kies ik voor vrijheid. Dan neem ik mensen die kwetsen om te kwetsen voor lief. Het alternatief, ten koste van vrijheid de harmonie bewaren, is erger. Met teveel respect voor de ander kweek je een beerput van onuitgesproken frustraties. De enigen die bij de cartoonrellen garen spinnen zijn extremisten die in naam van hun liberale of radicaal-islamitische jihad oorlog willen tussen leden van de islamitische en westerse beschaving.
Trouw, 14-02-2006
door Youssef Azghari
Als moslim voel ik mij niet gekwetst door de wereldberoemde Deense cartoons over profeet Mohammed. Ik deel de wereldwijde woede en irritatie niet. Ik associeer de karikaturen niet met een profeet die bijna anderhalf miljard moslims inspireert.
Natuurlijk weet ik waar de gevoeligheid ligt. In de islamitische opvoeding wordt je oneindig veel respect voor profeet Mohammed bijgebracht. Voor een aanzienlijk deel van de moslims heeft hij een goddelijke status bereikt. Hem afbeelden is uit den boze, want dat staat gelijk aan heiligschennis. Dit geldt ook voor God en andere profeten. Jezus aan het kruis is voor moslims ook godslastering.
De angst om heiligen te aanbidden als een god is zo groot dat alleen eraan denken hoe ze mogelijk eruit zouden kunnen zien niet mag. Ik heb dat als kind van negen ervaren. Zo kreeg ik een oorvijg van mijn vader toen ik hem een keer wees op een getekende voorstelling van God. ’Dit is God!’, zei ik in mijn onschuld, terwijl ik wees naar een tekening van een vriendelijke man met een lange witte baard. Sindsdien heb ik het uit mijn hoofd gelaten om van Hem een voorstelling te maken. Maar me eraan ergeren of me boos maken als de ander dat wel doet vind ik niet de moeite waard.
Echt boos werd ik toen ik moslims op het scherm zag die als wilden alles wat Deens is in lichterlaaie zetten. Ik vind het laf om een heel land verantwoordelijk te stellen voor wat een individu in vrijheid heeft gemaakt. Een boycot tegen Denemarken steun ik niet. De Deense krant maakte voor het publiceren van cartoons al excuses. Dan gaat het mij te ver om ook van de Deense premier vergeving te eisen.
Net als de profeet houd ik van humor, dus ook van spotprenten. Vooral als ze mij aan het lachen maken en prikkelen tot nadenken. Daarom lees ik de gewraakte cartoons als getekende moppen. Een enkele vond ik zeer grappig, zoals de man die aan de hemelpoort de zelfmoordenaars waarschuwt dat de maagden op zijn. Verder deed het me niets. Zelfs niet die cartoon waar op een tulband, in de vorm van een bom, een Arabisch woest uitziende man de geloofsbelijdenis ’Ik geloof in één God en Mohammed is zijn profeet’ gekalligrafeerd stond.
Het zal me een rotzorg zijn hoe sommige niet-moslims, waaronder een aantal islamhaters, over Mohammed denken. Vrijheid van spreken en tekenen kent geen grenzen. Als sommigen toch over de schreef gaan dan kunnen ze in een democratisch land met de grondwet in de hand worden vervolgd. Hier komt het zelden voor dat iemand om verkeerde uitspraken, zoals ’homo’s zijn lager dan varkens’, wordt berecht.
Ik houd van een scherp debat, want daardoor worden verschillen tussen mensen en hun denken helder. Confrontatie van denkbeelden hoort erbij en is noodzakelijk om je als individu te kunnen onderscheiden. Vrijheid van meningsuiting kan niet zonder debat. Maar moslims, zoals de Deense imam Ahmed Abu Laban, gooien olie op het vuur. Zij grijpen de cartoons aan om onder het mom van ’islam wordt bedreigd’ andere moslims op te hitsen tegen het Westen. Dat geldt ook voor een aantal Europese kranten, die nu onder het mom van ’persvrijheid wordt bedreigd’ ook na de rellen de cartoons herdrukken. Zij willen slechts provoceren.
Echter, als ik gedwongen word om te leven in een land waarin vrijheid heerst of een land waar respect de boventoon voert dan kies ik voor vrijheid. Dan neem ik mensen die kwetsen om te kwetsen voor lief. Het alternatief, ten koste van vrijheid de harmonie bewaren, is erger. Met teveel respect voor de ander kweek je een beerput van onuitgesproken frustraties. De enigen die bij de cartoonrellen garen spinnen zijn extremisten die in naam van hun liberale of radicaal-islamitische jihad oorlog willen tussen leden van de islamitische en westerse beschaving.
Trouw, 14-02-2006