Jill.V*rstrepen
10th December 2015, 13:40
Nieuwe cijfers over het welzijn van leerkrachten laten een zorgwekkende tendens zien. Psychische problemen zijn goed voor meer dan een derde van het totale aantal ziektedagen in het onderwijs. Dat percentage ligt veel hoger dan bij andere functies in overheidsdienst.
Stress, burn-out, depressie: geen enkele werkvloer blijft ervan gespaard, maar in de leraarskamer slaat de psychische malaise blijkbaar pas goed toe. Met een combinatie van groot professioneel engagement, geïsoleerd werk in de klas, flexibele en vaak lange (naschoolse) werkuren en een gevoel van onderwaardering vormt het onderwijs dan ook een risicocategorie bij uitstek.
Die onderwaardering is meer dan een gevoel. Behalve het hoge psychische ziekteverzuim wijst ook de blijvende uitstroom van jonge werkkrachten uit het onderwijs op een probleem van personeelsmanagement. Dat heeft vast te maken met de gebrekkige interne organisatie van scholen en netten, maar ook de overheid draagt hierin een grote verantwoordelijkheid. Ook nu weer stoten alle vrome politieke beloftes om het beroep aantrekkelijker te maken op de keuze voor blijkbaar andere en dringendere budgettaire prioriteiten. Nog altijd blijkt het onmogelijk om jonge, geëngageerde beginnende leerkrachten enige zekerheid over hun werkplek te bezorgen. Pogingen om het beroep te verruimen met ervaren instromers met een andere beroepsachtergrond dreigen ook alweer te stranden.
Daarbij komt dat de maatschappelijke druk op de leerkracht nog toeneemt. Er kan geen crisis uitbreken of dra klinkt de roep dat kinderen in de klas weerbaar moeten gemaakt worden met mediawijsheid, wereldonderricht, financiële geletterdheid en wat al niet meer. Waar gezin en samenleving soms tekortschieten, wordt de school makkelijk als sociale brandweer te hulp geroepen. Dat is veel gevraagd in een etnisch, sociaal en ook mentaal superdiverse omgeving waar de boel bij elkaar houden vaak nog het hoogst haalbare is.
De malaise bij het personeel is dan ook een waarschuwing voor een dieper liggend probleem van ons onderwijs. De kwaliteit van het Vlaamse onderwijs blijft een van de grootste verworvenheden van onze welvaartsstaat, maar links en rechts beginnen rode lampjes te flikkeren. De instroom in het hoger onderwijs stijgt niet meer, prestaties stagneren, ongelijke kansen nemen weer toe. Het rigide, op routineuze kennisverwerving gerichte onderwijs maakt jongeren steeds minder klaar voor een veranderlijke, omwentelende wereld. Leerkrachten beseffen dat ze 'hun' jongeren enkel kunnen wapenen met een spreekwoordelijke pijl en een boog. Je zou van minder ziek worden.
Bron: De Morgen, http://www.demorgen.be/opinie/ons-rigide-onderwijs-stoomt-jongeren-steeds-minder-klaar-voor-een-omwentelende-wereld-bac6bd69/
Datum: 10/12/2015
Eigen mening: Het percentage van psychische problemen ligt bij leerkrachten veel hoger dan bij andere functies in overheidsdienst. Problemen die dan het vaakst voorkomen zijn stress, een burn-out en een depressie. Ik begrijp wel vanwaar dit komt en zoals ze in het artikel ook vermelden, heeft dit vooral te maken met een combinatie van groot professioneel engagement, geïsoleerd werk in de klas, flexibele en vaak lange (naschoolse) werkuren en een gevoel van onderwaardering. Ik denk dat vooral de druk die op leerkrachten ligt om steeds beter te presteren en steeds nieuwe werkvormen/technologieën te gebruiken en het feit dat ze na de werkuren nog heel wat werk hebben, twee heel belangrijke oorzaken zijn voor stress of een depressie. Leerkrachten hebben een grote verantwoordelijkheid om leerlingen klaar te stomen voor de echte wereld en om steeds meer technologie te integreren in hun lessen om zo ook weer de resultaten van leerlingen te verbeteren. Dit vraagt heel veel tijd en werk waardoor er minder tijd over blijft om te ontspannen. Stress of een depressie bij een leerkracht heeft dan een effect op de prestaties en dit heeft dan ook een invloed op de prestaties van hun leerlingen.
Deze psychische problemen komen ook vaak voor bij oudere werknemers, omdat zij het waarschijnlijk ook moeilijker hebben om om te gaan met alle technologische nieuwigheden. Het zou dus een goede oplossing zijn om meer jonge werkkrachten aan te nemen, maar voor hun is het dan belangrijk dat ze werkzekerheid krijgen. Zij zijn meer mee met al de technologie, ze zijn ook vaak creatiever of gemotiveerder. Voor de oudere werknemers is het misschien wel heel belangrijk om ze meer te laten bijscholen zodat ze bijblijven met alle nieuwigheden.
Stress, burn-out, depressie: geen enkele werkvloer blijft ervan gespaard, maar in de leraarskamer slaat de psychische malaise blijkbaar pas goed toe. Met een combinatie van groot professioneel engagement, geïsoleerd werk in de klas, flexibele en vaak lange (naschoolse) werkuren en een gevoel van onderwaardering vormt het onderwijs dan ook een risicocategorie bij uitstek.
Die onderwaardering is meer dan een gevoel. Behalve het hoge psychische ziekteverzuim wijst ook de blijvende uitstroom van jonge werkkrachten uit het onderwijs op een probleem van personeelsmanagement. Dat heeft vast te maken met de gebrekkige interne organisatie van scholen en netten, maar ook de overheid draagt hierin een grote verantwoordelijkheid. Ook nu weer stoten alle vrome politieke beloftes om het beroep aantrekkelijker te maken op de keuze voor blijkbaar andere en dringendere budgettaire prioriteiten. Nog altijd blijkt het onmogelijk om jonge, geëngageerde beginnende leerkrachten enige zekerheid over hun werkplek te bezorgen. Pogingen om het beroep te verruimen met ervaren instromers met een andere beroepsachtergrond dreigen ook alweer te stranden.
Daarbij komt dat de maatschappelijke druk op de leerkracht nog toeneemt. Er kan geen crisis uitbreken of dra klinkt de roep dat kinderen in de klas weerbaar moeten gemaakt worden met mediawijsheid, wereldonderricht, financiële geletterdheid en wat al niet meer. Waar gezin en samenleving soms tekortschieten, wordt de school makkelijk als sociale brandweer te hulp geroepen. Dat is veel gevraagd in een etnisch, sociaal en ook mentaal superdiverse omgeving waar de boel bij elkaar houden vaak nog het hoogst haalbare is.
De malaise bij het personeel is dan ook een waarschuwing voor een dieper liggend probleem van ons onderwijs. De kwaliteit van het Vlaamse onderwijs blijft een van de grootste verworvenheden van onze welvaartsstaat, maar links en rechts beginnen rode lampjes te flikkeren. De instroom in het hoger onderwijs stijgt niet meer, prestaties stagneren, ongelijke kansen nemen weer toe. Het rigide, op routineuze kennisverwerving gerichte onderwijs maakt jongeren steeds minder klaar voor een veranderlijke, omwentelende wereld. Leerkrachten beseffen dat ze 'hun' jongeren enkel kunnen wapenen met een spreekwoordelijke pijl en een boog. Je zou van minder ziek worden.
Bron: De Morgen, http://www.demorgen.be/opinie/ons-rigide-onderwijs-stoomt-jongeren-steeds-minder-klaar-voor-een-omwentelende-wereld-bac6bd69/
Datum: 10/12/2015
Eigen mening: Het percentage van psychische problemen ligt bij leerkrachten veel hoger dan bij andere functies in overheidsdienst. Problemen die dan het vaakst voorkomen zijn stress, een burn-out en een depressie. Ik begrijp wel vanwaar dit komt en zoals ze in het artikel ook vermelden, heeft dit vooral te maken met een combinatie van groot professioneel engagement, geïsoleerd werk in de klas, flexibele en vaak lange (naschoolse) werkuren en een gevoel van onderwaardering. Ik denk dat vooral de druk die op leerkrachten ligt om steeds beter te presteren en steeds nieuwe werkvormen/technologieën te gebruiken en het feit dat ze na de werkuren nog heel wat werk hebben, twee heel belangrijke oorzaken zijn voor stress of een depressie. Leerkrachten hebben een grote verantwoordelijkheid om leerlingen klaar te stomen voor de echte wereld en om steeds meer technologie te integreren in hun lessen om zo ook weer de resultaten van leerlingen te verbeteren. Dit vraagt heel veel tijd en werk waardoor er minder tijd over blijft om te ontspannen. Stress of een depressie bij een leerkracht heeft dan een effect op de prestaties en dit heeft dan ook een invloed op de prestaties van hun leerlingen.
Deze psychische problemen komen ook vaak voor bij oudere werknemers, omdat zij het waarschijnlijk ook moeilijker hebben om om te gaan met alle technologische nieuwigheden. Het zou dus een goede oplossing zijn om meer jonge werkkrachten aan te nemen, maar voor hun is het dan belangrijk dat ze werkzekerheid krijgen. Zij zijn meer mee met al de technologie, ze zijn ook vaak creatiever of gemotiveerder. Voor de oudere werknemers is het misschien wel heel belangrijk om ze meer te laten bijscholen zodat ze bijblijven met alle nieuwigheden.