Barst
21st January 2006, 03:12
De man die noten kon schreeuwen
AMSTERDAM, 20 JAN. - Een ijzingwekkende schreeuw zorgde in 1962 voor de doorbraak van Wilson Pickett, de soulzanger die donderdag op 64-jarige leeftijd aan een hartaanval overleed. Als leadzanger van de rhythm & blues-groep The Falcons begon hij het nummer I’ve Found A Love met een ‘yeah yeah’ dat klinkt alsof de luidsprekers gescheurd zijn. Behalve vreugde is er woede en wanhoop in te horen.
I’ve Found A Love leverde The Falcons een hit op en Wilson Pickett een solo-carrière. Hij tekende een contract met het label van rhythm ‘n’ blues-zanger Lloyd Price, waarvoor hij drie bescheiden hits maakte. Echt succes kreeg hij pas na 1964 bij Atlantic, het label van de gebroeders Ertegun dat groot werd dank zij rhythm ‘n’ blues en soul. Pickett werd er een van de grote stemmen en maakte met In The Midnight Hour, Land of 1000 Dances en Mustang Sally wereldhits.
Voor zijn tijd bij The Falcons had Wilson Pickett al een jarenlange carrière achter de rug. In Detroit, de stad waar hij als veertienjarige vanuit het Zuiden van de Verenigde Staten naartoe was verhuisd, had hij, als zoveel soulzangers, gezongen in gospelgroepen voor hij de overstap maakte naar de wereldse pop.
Als zanger was Pickett moeilijk in toom te houden. Bij opnamen moesten producers hem manen om niet altijd zo hard te zingen. Toch maakte juist zijn geschreeuw hem uniek. „Terwijl anderen geluid schreeuwen, kon Pickett noten schreeuwen”, zei de legendarische Atlantic-producer Jerry Wexler over hem. In Get Me Back On Time, Engine Number 9, een hit uit 1971, wist hij zelfs het anders zo gepolijste geluid van de Philly-soul-producers Gamble & Huff van rauwheid te voorzien.
Er bestaan veel anekdotes over de agressie van ‘The Wicked Pickett’. Zo wilde hij zijn collega Percy Sledge eens in de studio te lijf gaan, nadat deze hem bij wijze van compliment had vergeleken met Otis Redding. The Isley Brothers bedreigde hij met een geweer, het wapen dat hij altijd bij zich had. In 1965 werd tijdens een optreden van Pickett in Los Angeles de legendarische kreet ‘Burn Baby Burn’ geroepen. Drie dagen later werd het de strijdkreet van opstandige zwarten die een groot deel van Watts, de zwarte wijk van LA, in de as legden.
Na zijn jaren bij Atlantic bleef Pickett nummers opnemen, eerst voor RCA, later ook voor zijn platenlabel. Maar grote hits zou hij na 1973 niet meer hebben. Tot het einde van zijn leven was en bleef Pickett de zanger van klassieke hits uit de jaren zestig, het gouden tijdperk van de soul.
NRC, 20 januari 2006
AMSTERDAM, 20 JAN. - Een ijzingwekkende schreeuw zorgde in 1962 voor de doorbraak van Wilson Pickett, de soulzanger die donderdag op 64-jarige leeftijd aan een hartaanval overleed. Als leadzanger van de rhythm & blues-groep The Falcons begon hij het nummer I’ve Found A Love met een ‘yeah yeah’ dat klinkt alsof de luidsprekers gescheurd zijn. Behalve vreugde is er woede en wanhoop in te horen.
I’ve Found A Love leverde The Falcons een hit op en Wilson Pickett een solo-carrière. Hij tekende een contract met het label van rhythm ‘n’ blues-zanger Lloyd Price, waarvoor hij drie bescheiden hits maakte. Echt succes kreeg hij pas na 1964 bij Atlantic, het label van de gebroeders Ertegun dat groot werd dank zij rhythm ‘n’ blues en soul. Pickett werd er een van de grote stemmen en maakte met In The Midnight Hour, Land of 1000 Dances en Mustang Sally wereldhits.
Voor zijn tijd bij The Falcons had Wilson Pickett al een jarenlange carrière achter de rug. In Detroit, de stad waar hij als veertienjarige vanuit het Zuiden van de Verenigde Staten naartoe was verhuisd, had hij, als zoveel soulzangers, gezongen in gospelgroepen voor hij de overstap maakte naar de wereldse pop.
Als zanger was Pickett moeilijk in toom te houden. Bij opnamen moesten producers hem manen om niet altijd zo hard te zingen. Toch maakte juist zijn geschreeuw hem uniek. „Terwijl anderen geluid schreeuwen, kon Pickett noten schreeuwen”, zei de legendarische Atlantic-producer Jerry Wexler over hem. In Get Me Back On Time, Engine Number 9, een hit uit 1971, wist hij zelfs het anders zo gepolijste geluid van de Philly-soul-producers Gamble & Huff van rauwheid te voorzien.
Er bestaan veel anekdotes over de agressie van ‘The Wicked Pickett’. Zo wilde hij zijn collega Percy Sledge eens in de studio te lijf gaan, nadat deze hem bij wijze van compliment had vergeleken met Otis Redding. The Isley Brothers bedreigde hij met een geweer, het wapen dat hij altijd bij zich had. In 1965 werd tijdens een optreden van Pickett in Los Angeles de legendarische kreet ‘Burn Baby Burn’ geroepen. Drie dagen later werd het de strijdkreet van opstandige zwarten die een groot deel van Watts, de zwarte wijk van LA, in de as legden.
Na zijn jaren bij Atlantic bleef Pickett nummers opnemen, eerst voor RCA, later ook voor zijn platenlabel. Maar grote hits zou hij na 1973 niet meer hebben. Tot het einde van zijn leven was en bleef Pickett de zanger van klassieke hits uit de jaren zestig, het gouden tijdperk van de soul.
NRC, 20 januari 2006