Cilou Annys steekt stotteraars een hart onder de riem

[ruben.t*uyen]

[SIZE=3]Cilou Annys steekt stotteraars een hart onder de riem[/SIZE]

Donderdag 22 oktober is het 'Wereldstotterdag', een dag waarop wereldwijd aandacht gevraagd wordt voor mensen met een spraakgebrek. Ex-Miss België en model Cilou Annys kent het probleem, schrijft ze op haar Facebookpagina.
Hoewel Cilou het regelmatig moet doen, heeft ze het nog steeds moeilijk als ze moet spreken met een publiek. 'Als ex-Miss België werd ik voor de leeuwen geworpen. Ik sta nu al verder dan vijf jaar geleden, maar toch blijft het mijn droom om te kunnen spreken voor een publiek zonder te sterven op het podium', schrijft ze op Facebook. 'Momenteel sterf ik eerlijk gezegd nog liever dan dat ik met een micro in de hand een ganse zaal toespreek. Maar ik blijf er voor gaan, en geloof me, niemand is perfect, maar je kan er wel naartoe streven'.

Met haar post wil ze mede-stotteraars een hart onder de riem steken: 'Liefste mede-stotteraars, te snel, te lang en rare blikken, I know all about it. Morgen is het 'Wereldstotterdag', laat jezelf horen!'

Eigen mening: Ik heb voor dit artikel gekozen omdat het een belangrijk maatschappelijke waarde heeft. Namelijk dat mensen zichzelf durven zijn in de maatschappij en dat andere mensen hier respect voor dienen te hebben en geen negatieve commentaar geven. Mensen die met sommige problemen kampen zoals stotteren hebben het niet altijd even gemakkelijk. Hier wordt namelijk nogal snel commentaar op gegeven in onze maatschappij. Is het dan zo dat je perfect moet zijn om erbij te horen? Dat je net zoals iedereen moet zijn? Dit zijn belangrijke vragen om eens even bij stil te staan.

Bron: http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20151021_01931124

[Sofie.DeWolf]

Net zoals Ruben vind ik dat er te weinig aandacht gegeven wordt aan stotterende mensen. Toen ik in het secundair onderwijs zat, had ik een klasgenoot met stotterproblemen. Als hij wou antwoorden in de klas of een spreekbeurt gaf tijdens Nederlands duurde het langer dan bij de andere klasgenoten en was het ook moeilijker om hem altijd te volgen. Sommige klasgenootjes lachten hem zelfs systematisch uit. Zelfs sommige leerkrachten wilden hem vaak niet aanduiden omdat hij stotterde. Zelf wou hij wel vaak antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet voor. Als tiener denk je daar niet diepzinnig over na. Achteraf gezien besef ik wel dat het niet leuk moest geweest zijn voor hem om zo achteruit geschoven te worden. Ik heb nooit gemerkt dat hij zich slecht voelde door het stotteren, maar het kan volgens mij niet dat het hem niets deed dat anderen hem hiervoor uitsloten. Het is belangrijk dat stotteraars ook mogen zijn wie ze zijn en dat ze niet uitgesloten worden omdat ze moeilijker kunnen praten. Een anders voorbeeld dat ik kan geven is een klasgenootje uit het basisonderwijs. Zij stotterde ook heel erg. Zij werd niet uitgelachen en de juf duidde haar ook aan als zij wou antwoorden. Daarnaast werd zij ook nog elders begeleid en uiteindelijk is ze er zo ver op vooruit gegaan dat je het stotteren enkel nog merkt als je er echt op let. Het is belangrijk om het stotteren ernstig te nemen en je mag niet zomaar denken dat het nooit over zal gaan, want met de nodige hulp moet het kunnen om van het stotteren af te raken. Daarom vind ik het ook goed dat stotteraars vandaag aandacht krijgen.