Barst
9th January 2006, 02:01
België / Het internaat is weer populair
Maandagochtend melden ze zich, vrijdagmiddag gaan ze weer naar huis. De 37 meisjes van het internaat van het Sint-Pietersinstituut in Gent behoren tot een groeiende groep scholieren in België. Het internaat wordt weer populair.
Vier uur ’s middags. De schoolbel gaat en ruim negenhonderd middelbare scholieren in wit en donkerblauw verdringen zich op weg naar de uitgang. De 37 meisjes van het Sint-Pietersinternaat hoeven de deur niet uit. Ze gaan naar de kantine voor een boterham, bij wijze van ’vieruurtje’. Rustig wat eten en even babbelen, tot de bel van 16.25 uur, en dan begint het studeren. Op het Sint-Pieters wordt algemeen secundair onderwijs gegeven, het Belgische equivalent van het Nederlandse gymnasium. Het pakket bevat dus ook Grieks en Latijn en stoomt de tieners van 12 tot 18 jaar klaar voor de universiteit. In het internaat leven de meisjes in groepen volgens hun ’graad’. Als hun studie vlotjes verloopt, schuiven ze elke twee jaar een graad op tot en met de derde graad. De oudere ’internen’, vanaf het vierde jaar, mogen op hun kamer studeren, de jongeren gaan naar een lokaal om te werken onder toezicht van een opvoedster. Op de tafels komen de etuis, precies volgens de scholierenmode van dit jaar. Nog eens gaat de bel, het is exact halfvijf.
En gelijk is het stil. Hier wordt serieus gestudeerd. ,,Soms heb ik wel moeite om me te concentreren in de studiezaal’’, had Sophie, uit de groep van 12 tot 15, vooraf nog gezegd, ,,maar dat ligt aan mezelf, hoor.’’ Eerst vullen de scholieren hun planningsblad in. Biologie, Frans, Nederlands, elk meisje heeft haar eigen schema. Ingespannen buigen ze zich over de boeken en schriften.
,,Ze zijn al wat zenuwachtig voor de komende examens’’, zegt Ann Van Aken, beheerder van het internaat. ,,En dat planningsblad is om ze te leren structuur aan te brengen in het studeren. Want je kunt best eens een slecht resultaat halen, maar vervolgens is de vraag waarom dat gebeurt. 'Had je hoofdpijn? Een black-out? Of studeer je gewoon niet?' Elke maand gaat er op vrijdag een rapport mee naar huis. Daarin worden ook schouderklopjes gegeven. We zijn hier niet om te straffen, maar voor het resultaat: leren plannen en goed studeren.’’
Er zijn vele redenen om ’op internaat’ te gaan. ,,Sommige Waalse kinderen gaan in Vlaanderen naar het internaat om goed Nederlands te leren’’, zegt Van Aken. ,,Soms telt ook de afstand tussen thuis en school of hebben kinderen zelf gezegd dat ze graag op een internaat willen. Maar het feit dat er veel aandacht wordt besteed aan studeren vinden de ouders heel belangrijk. Hier heerst discipline en er is controle. Elke dag wordt er na schooltijd minstens anderhalf uur gestudeerd.’’
De scholieren van de eerste drie jaren studeren in lokalen, de oudere hebben de keuze. Ze mogen ook op hun eigen kamer aan de slag. Marie-Line uit het vijfde jaar heeft zich knus met haar leerboek Esthetica onder haar dekbed genesteld. Ze vindt het wel fijn, zo’n eigen kamer, want dat is nog maar kort vanzelfsprekend. Zij behoort tot de generatie internaatbewoners die nog in een chambrette heeft geslapen. De meisjes sliepen in een grote slaapzaal met een hemelshoog plafond, in kamertjes waarvan de wanden slechts enkele meters hoog reikten.
De chambrettes staan er nu verlaten bij. Meer dan honderd jaar zijn ze in gebruik geweest, tot kerst vorig jaar, en het internaat heeft met enige weemoed afscheid van ze genomen. ,,Het was erg gezellig, en een heel andere manier van oppassen’’, zegt Van Aken. ,,De meisjes hoorden elkaar en er werd ook wel eens een briefje overgegooid. Maar het nadeel was natuurlijk dat je alles hoorde. Als er één verkouden was, hoorde iedereen dat.’’
De meeste meisjes die erover kunnen meepraten delen het idee dat er met het verdwijnen van de chambrettes iets van de gezelligheid is verloren gegaan. ,,En in de chambrette mocht je overal dingen ophangen, op de eigen kamer mag dat alleen op het prikbord’’, zegt Ruth, die nu derdejaars is.
Ruth had aanvankelijk moeite om aan het internaat te wennen. ,,Dat heeft in het eerste jaar wel tot januari geduurd, maar nu heb ik hier veel vriendinnen.’’ ,,Het is wel een groepsleven hier’’, bevestigt Ann van Aken, ,, Wat die chambrettes betreft, vind ik het ook wel spijtig dat de internen zich hier meer alleen voelen als het studietijd is op hun kamer.’’
,,Maar een eigen kamer is toch ook wel tof’’, zeggen de 12- en 13-jarige Nanoi, Balbine, Celine en Astrid, die aan dezelfde gang zijn gehuisvest. De kamers van de meisjes zijn echte tienerkamers, met posters van dieren en popidolen en foto’s van thuis. Er is meer privacy, dat zeker, maar allemaal hebben ze een langgerekt knuffelbeest om onder de deur te leggen. Tegen de streep licht waarvan je wakker wordt als er iemand ’s nachts naar het toilet gaat.
Elke groep heeft ook een eigen huiskamer. Nu het schooljaar nog niet zo oud is, zijn de muren nog wat kaal, maar elk jaar fleuren de bewoners de ruimte op hun eigen manier op. Het is nu zes uur. De studietijd is om en in de huiskamers gaan de televisies aan. De meisjes mogen naar het journaal kijken, voordat tussen tien over zes en halfzeven in de kantine het eten wordt geserveerd.
Het internaat bestaat al sinds 1904 en werd vanouds bestierd door de zusters van de orde van de Dames van het Christelijk Onderwijs. Nog maar twee jaar geleden zijn de laatste nonnen vertrokken. Tot op het laatst hielpen zij hier en daar nog wat mee, bijvoorbeeld met het openen van de deur ’s avonds. Met de stenen trappen, de tegelvloer, het gietijzer en de hoge ramen biedt het oude gebouw nog wel iets van de kloostersfeer, maar de leiding is al sinds jaren in handen van vlotte, jonge mensen.
,,Vroeger hadden de zusters de leiding en ging het hier alleen maar om discipline en studeren’’, zegt Van Aken. ,,Maar zo is het al lang niet meer. De ouders zouden dat ook niet willen. Dat merkten we vooral omdat de chambrettes sommige ouders nogal tegen gingen staan. Elke woensdagmiddag doen we een ontspannende activiteit, zoals sporten, fitnessen, knutselen, een wandeling. Verder maken we muziek, en geregeld gaan we naar de videotheek om een film te huren.’’
Vandaag is er in de kantine de keuze tussen vegetarische hamburgers en gebraden vlees, opgeluisterd met mayonaise en een salade van tomaat en sla. De begeleidsters strijken ook zelf met een dienblad neer. Voor opvoedster Annelies Bos is de nachtdienst begonnen, tot de volgende ochtend halfnegen. Ze begeleidt de meisjes bij het leren, dient als emotionele toeverlaat en regelt de activiteiten. ,,’s nachts is het meestal heel rustig’’, zegt ze. ,,In de vier jaar dat ik hier werk, heb ik nog maar één keer moeten opstaan.” Naar buiten mogen de meisjes ’s avonds niet. Vanaf halfacht is het nog een uurtje studeren geblazen. Daarna gaan ze televisie kijken met de anderen of vermaken zich in hun kamer. De mobiele telefoon is het lijntje naar de familie en de vrienden thuis.
Morgenochtend om kwart over zeven begint de nieuwe dag. Ontbijten, en dan door de gangen naar school, waar de meisjes oplossen tussen hun leeftijdsgenoten. Want ’intern’ zijn of niet, maakt daar geen verschil.
Internaat is in België fiscaal aftrekbaar
Nog niet zo lang geleden ging het zienderogen achteruit met de internaten in België. Het ene na het andere sloot de deuren. In 1986 waren er nog 199 internaten met ruim 17000 internen. Maar de animo slonk enorm. Sinds vier jaar is er echter weer duidelijk groei. De huidige 94 Belgische internaten huisvesten momenteel 8084 scholieren. In principe kunnen Belgische kinderen al vanaf het prille begin van de leerplicht naar een internaat, dus vanaf de peuterleeftijd van drie jaar tot en met 18 jaar.
Discipline en het accent op studeren blijkt een belangrijk argument voor ouders om hun kinderen naar het internaat te sturen. Ook vele hardwerkende zelfstandigen vinden het internaat een interessante optie om een deel van de zorg uit te besteden. De kosten voor kinderen tot twaalf jaar zijn volledig fiscaal aftrekbaar.. Een jaar internaat kost in Vlaanderen 2000 tot 2200 euro.
Trouw, 09-01-2006
Maandagochtend melden ze zich, vrijdagmiddag gaan ze weer naar huis. De 37 meisjes van het internaat van het Sint-Pietersinstituut in Gent behoren tot een groeiende groep scholieren in België. Het internaat wordt weer populair.
Vier uur ’s middags. De schoolbel gaat en ruim negenhonderd middelbare scholieren in wit en donkerblauw verdringen zich op weg naar de uitgang. De 37 meisjes van het Sint-Pietersinternaat hoeven de deur niet uit. Ze gaan naar de kantine voor een boterham, bij wijze van ’vieruurtje’. Rustig wat eten en even babbelen, tot de bel van 16.25 uur, en dan begint het studeren. Op het Sint-Pieters wordt algemeen secundair onderwijs gegeven, het Belgische equivalent van het Nederlandse gymnasium. Het pakket bevat dus ook Grieks en Latijn en stoomt de tieners van 12 tot 18 jaar klaar voor de universiteit. In het internaat leven de meisjes in groepen volgens hun ’graad’. Als hun studie vlotjes verloopt, schuiven ze elke twee jaar een graad op tot en met de derde graad. De oudere ’internen’, vanaf het vierde jaar, mogen op hun kamer studeren, de jongeren gaan naar een lokaal om te werken onder toezicht van een opvoedster. Op de tafels komen de etuis, precies volgens de scholierenmode van dit jaar. Nog eens gaat de bel, het is exact halfvijf.
En gelijk is het stil. Hier wordt serieus gestudeerd. ,,Soms heb ik wel moeite om me te concentreren in de studiezaal’’, had Sophie, uit de groep van 12 tot 15, vooraf nog gezegd, ,,maar dat ligt aan mezelf, hoor.’’ Eerst vullen de scholieren hun planningsblad in. Biologie, Frans, Nederlands, elk meisje heeft haar eigen schema. Ingespannen buigen ze zich over de boeken en schriften.
,,Ze zijn al wat zenuwachtig voor de komende examens’’, zegt Ann Van Aken, beheerder van het internaat. ,,En dat planningsblad is om ze te leren structuur aan te brengen in het studeren. Want je kunt best eens een slecht resultaat halen, maar vervolgens is de vraag waarom dat gebeurt. 'Had je hoofdpijn? Een black-out? Of studeer je gewoon niet?' Elke maand gaat er op vrijdag een rapport mee naar huis. Daarin worden ook schouderklopjes gegeven. We zijn hier niet om te straffen, maar voor het resultaat: leren plannen en goed studeren.’’
Er zijn vele redenen om ’op internaat’ te gaan. ,,Sommige Waalse kinderen gaan in Vlaanderen naar het internaat om goed Nederlands te leren’’, zegt Van Aken. ,,Soms telt ook de afstand tussen thuis en school of hebben kinderen zelf gezegd dat ze graag op een internaat willen. Maar het feit dat er veel aandacht wordt besteed aan studeren vinden de ouders heel belangrijk. Hier heerst discipline en er is controle. Elke dag wordt er na schooltijd minstens anderhalf uur gestudeerd.’’
De scholieren van de eerste drie jaren studeren in lokalen, de oudere hebben de keuze. Ze mogen ook op hun eigen kamer aan de slag. Marie-Line uit het vijfde jaar heeft zich knus met haar leerboek Esthetica onder haar dekbed genesteld. Ze vindt het wel fijn, zo’n eigen kamer, want dat is nog maar kort vanzelfsprekend. Zij behoort tot de generatie internaatbewoners die nog in een chambrette heeft geslapen. De meisjes sliepen in een grote slaapzaal met een hemelshoog plafond, in kamertjes waarvan de wanden slechts enkele meters hoog reikten.
De chambrettes staan er nu verlaten bij. Meer dan honderd jaar zijn ze in gebruik geweest, tot kerst vorig jaar, en het internaat heeft met enige weemoed afscheid van ze genomen. ,,Het was erg gezellig, en een heel andere manier van oppassen’’, zegt Van Aken. ,,De meisjes hoorden elkaar en er werd ook wel eens een briefje overgegooid. Maar het nadeel was natuurlijk dat je alles hoorde. Als er één verkouden was, hoorde iedereen dat.’’
De meeste meisjes die erover kunnen meepraten delen het idee dat er met het verdwijnen van de chambrettes iets van de gezelligheid is verloren gegaan. ,,En in de chambrette mocht je overal dingen ophangen, op de eigen kamer mag dat alleen op het prikbord’’, zegt Ruth, die nu derdejaars is.
Ruth had aanvankelijk moeite om aan het internaat te wennen. ,,Dat heeft in het eerste jaar wel tot januari geduurd, maar nu heb ik hier veel vriendinnen.’’ ,,Het is wel een groepsleven hier’’, bevestigt Ann van Aken, ,, Wat die chambrettes betreft, vind ik het ook wel spijtig dat de internen zich hier meer alleen voelen als het studietijd is op hun kamer.’’
,,Maar een eigen kamer is toch ook wel tof’’, zeggen de 12- en 13-jarige Nanoi, Balbine, Celine en Astrid, die aan dezelfde gang zijn gehuisvest. De kamers van de meisjes zijn echte tienerkamers, met posters van dieren en popidolen en foto’s van thuis. Er is meer privacy, dat zeker, maar allemaal hebben ze een langgerekt knuffelbeest om onder de deur te leggen. Tegen de streep licht waarvan je wakker wordt als er iemand ’s nachts naar het toilet gaat.
Elke groep heeft ook een eigen huiskamer. Nu het schooljaar nog niet zo oud is, zijn de muren nog wat kaal, maar elk jaar fleuren de bewoners de ruimte op hun eigen manier op. Het is nu zes uur. De studietijd is om en in de huiskamers gaan de televisies aan. De meisjes mogen naar het journaal kijken, voordat tussen tien over zes en halfzeven in de kantine het eten wordt geserveerd.
Het internaat bestaat al sinds 1904 en werd vanouds bestierd door de zusters van de orde van de Dames van het Christelijk Onderwijs. Nog maar twee jaar geleden zijn de laatste nonnen vertrokken. Tot op het laatst hielpen zij hier en daar nog wat mee, bijvoorbeeld met het openen van de deur ’s avonds. Met de stenen trappen, de tegelvloer, het gietijzer en de hoge ramen biedt het oude gebouw nog wel iets van de kloostersfeer, maar de leiding is al sinds jaren in handen van vlotte, jonge mensen.
,,Vroeger hadden de zusters de leiding en ging het hier alleen maar om discipline en studeren’’, zegt Van Aken. ,,Maar zo is het al lang niet meer. De ouders zouden dat ook niet willen. Dat merkten we vooral omdat de chambrettes sommige ouders nogal tegen gingen staan. Elke woensdagmiddag doen we een ontspannende activiteit, zoals sporten, fitnessen, knutselen, een wandeling. Verder maken we muziek, en geregeld gaan we naar de videotheek om een film te huren.’’
Vandaag is er in de kantine de keuze tussen vegetarische hamburgers en gebraden vlees, opgeluisterd met mayonaise en een salade van tomaat en sla. De begeleidsters strijken ook zelf met een dienblad neer. Voor opvoedster Annelies Bos is de nachtdienst begonnen, tot de volgende ochtend halfnegen. Ze begeleidt de meisjes bij het leren, dient als emotionele toeverlaat en regelt de activiteiten. ,,’s nachts is het meestal heel rustig’’, zegt ze. ,,In de vier jaar dat ik hier werk, heb ik nog maar één keer moeten opstaan.” Naar buiten mogen de meisjes ’s avonds niet. Vanaf halfacht is het nog een uurtje studeren geblazen. Daarna gaan ze televisie kijken met de anderen of vermaken zich in hun kamer. De mobiele telefoon is het lijntje naar de familie en de vrienden thuis.
Morgenochtend om kwart over zeven begint de nieuwe dag. Ontbijten, en dan door de gangen naar school, waar de meisjes oplossen tussen hun leeftijdsgenoten. Want ’intern’ zijn of niet, maakt daar geen verschil.
Internaat is in België fiscaal aftrekbaar
Nog niet zo lang geleden ging het zienderogen achteruit met de internaten in België. Het ene na het andere sloot de deuren. In 1986 waren er nog 199 internaten met ruim 17000 internen. Maar de animo slonk enorm. Sinds vier jaar is er echter weer duidelijk groei. De huidige 94 Belgische internaten huisvesten momenteel 8084 scholieren. In principe kunnen Belgische kinderen al vanaf het prille begin van de leerplicht naar een internaat, dus vanaf de peuterleeftijd van drie jaar tot en met 18 jaar.
Discipline en het accent op studeren blijkt een belangrijk argument voor ouders om hun kinderen naar het internaat te sturen. Ook vele hardwerkende zelfstandigen vinden het internaat een interessante optie om een deel van de zorg uit te besteden. De kosten voor kinderen tot twaalf jaar zijn volledig fiscaal aftrekbaar.. Een jaar internaat kost in Vlaanderen 2000 tot 2200 euro.
Trouw, 09-01-2006