Barst
21st December 2014, 13:25
De Pikettyliga
Filip Joos
De Bundesliga wordt steeds bejubeld als de perfecte competitie, maar niks is minder waar: het is uitdrukkelijk géén competitie.
Of ik niet jaloers was? Zo vroeg een keurige heer me gisteren meesmuilend op een haast uit zijn sporen slingerende tram. Hij had gelezen dat Thierry Henry de volgende vijf jaar zo’n 30 miljoen euro zou opstrijken als analist voor Sky Sports, vermoedde geheel terecht dat mijn loonzakje iets minder weegt, en dacht dat ik daar minstens lichtgroen van nijd om zou zijn.
Het spijt me voor de monkellachende meneer, maar ik voel geen greintje jaloezie. Ik gun Thierry Henry zijn dagelijkse Hummer, hij doet maar. Betreuren doe ik het wel, omdat Henry’s portemonnee een van de vele symbolen is van de uitwassen die het voetbal uithollen. De bankzittersrol van André Schürrle bij Chelsea is ook van die orde. De Duitse winger besliste met zijn assist op Götze mee de wereldbeker, maar zit bij Chelsea in de vergeetput waar ook Kevin De Bruyne in was beland, en waar je behoudens ontzettend veel geluk niet in een blauw shirt uit geraakt. José Mourinho speelt nagenoeg altijd met dezelfde basiself en dus wordt ons, het publiek, maar heel af en toe een paar minuten Schürrle gegund – een mooie, spectaculaire voetballer die bij 90 procent van de Champions League-deelnemers onbetwist titularis zou zijn.
Het B-statuut van Schürrle en veel van zijn collega-bankzitters tart alle wetten van de spektakelindustrie die voetbal toch wil zijn. Stel je voor dat in Hollywood een producent beslist dat Brad Pitt alleen nog bijrolletjes mag spelen. Onmogelijk, maar toch is het precies dat wat in het voetbal gebeurt. De kapitaalkrachtige clubs halen immers dubbel profijt uit zo’n topbankzitter: je weet maar nooit of ze hem onverhoeds niet toch eens nodig hebben, én in één moeite verzwakken ze de concurrentie.
Op die manier neemt de ongelijkheid in het voetbal met rasse schreden toe. De rijke clubs worden rijker, de kloof met de arme teams groeit, en als er iets nefast is voor sport, zijn het wedstrijden zonder strijd. Het Nederlands is daar zeer onthullend in: als je bij wedstrijd strijd weghaalt, hou je wed over. Zou het toeval zijn dat naarmate de kloof groeit, de wedkantoren de voetbalsport meer en meer in hun greep krijgen? In onze taal lijkt er alvast een oorzakelijk verband.
In die schimmige, steevast met flikkerende tl-lampen behangen wedlokalen kun je ook op Bayern München gokken. Belachelijk, want dat Bayern kampioen wordt, staat al vast voor er één wedstrijd is afgetrapt. De Bundesliga wordt voortdurend bejubeld als de perfecte competitie, maar niks is minder waar: het is uitdrukkelijk géén competitie. Het is alsof je Waregem Koerse laat lopen door één Arabische volbloed en negen voor alle zekerheid net voor het startschot nog kreupel geslagen pony’s. Bayern is Federer, maar dan zonder Nadal en Djokovic. Borussia Dortmund is in normale omstandigheden nog een beetje Andy Murray, maar dan gaapt de kloof.
Het bewijs voor de zielloze staat van de zogezegd beste competitie ter wereld wordt geleverd door HSV, Werder Bremen en VFB Stuttgart. Het seizoen is bijna halfweg, maar die drie Traditions*vereine bivakkeren in de diepste krochten van het klassement. Doodzonde, het zijn roemrijke clubs die Bayern het vuur aan de schenen zouden moeten leggen in plaats van amechtig aan de staart van de Bundesliga te bengelen.
Onbegrijpelijk is het, die stroom van Bayernsupporters die van heinde en ver naar de Allianz*Arena afzakken om daar dan telkens weer een zege met een goal of drie verschil te aanschouwen. De braadworst is er lekker, ja, maar dat is ze op de lokale kerstmarkt ook. Die tweewekelijkse volksverhuizing richting een zich immer herhalende déjà vu kan toch niet blijven duren? Iemand moet aan de poorten van dat blok beton eens een enquête afnemen, met één multiplechoicevraag – je moet zo’n bier hijsende Bayernsupporter vooral niet overschatten. Wat verkiest u voor volgend seizoen? a) Dat Bayern tien speeldagen voor het einde al kampioen is?, of b) Dat Bayern volgend seizoen de laatste speeldag ingaat met evenveel punten als HSV en Borussia Dortmund, en dat Bayer Leverkusen met één punt minder ook nog altijd kans heeft om Deutscher Meister te worden?
Als het antwoord, zoals valt te vrezen, overwegend a) luidt, is dat een bewijs ten overvloede dat de voetbalsupporter eigenlijk geen voetballiefhebber is. Dat is Schürrle trouwens ook niet, als hij halsstarrig en braaf op die Chelseabank blijft zitten. Bij het zoeken naar de juiste schrijfwijze van zijn naam belandde ik op Schürrles Instagram. Het halfzachte ei postte er onlangs een tegelwijsheid van Paulo Coelho op: one day you will wake up and there won’t be any more time to do the things you always wanted. Do it now. Kijk, best is natuurlijk helemaal geen tegelwijsheden te posten. Maar hooggetalenteerde heer Schürrle, als je die aandrang niet kan onderdrukken, leef er dan ook naar. Wat je altijd al wilde, was voetballen. Niet op de bank zitten.
Soit. Het voetbal heeft een rijkentaks nodig. Thierry Henry ook.
DS, 20-12-2014 (Filip Joos)
Filip Joos
De Bundesliga wordt steeds bejubeld als de perfecte competitie, maar niks is minder waar: het is uitdrukkelijk géén competitie.
Of ik niet jaloers was? Zo vroeg een keurige heer me gisteren meesmuilend op een haast uit zijn sporen slingerende tram. Hij had gelezen dat Thierry Henry de volgende vijf jaar zo’n 30 miljoen euro zou opstrijken als analist voor Sky Sports, vermoedde geheel terecht dat mijn loonzakje iets minder weegt, en dacht dat ik daar minstens lichtgroen van nijd om zou zijn.
Het spijt me voor de monkellachende meneer, maar ik voel geen greintje jaloezie. Ik gun Thierry Henry zijn dagelijkse Hummer, hij doet maar. Betreuren doe ik het wel, omdat Henry’s portemonnee een van de vele symbolen is van de uitwassen die het voetbal uithollen. De bankzittersrol van André Schürrle bij Chelsea is ook van die orde. De Duitse winger besliste met zijn assist op Götze mee de wereldbeker, maar zit bij Chelsea in de vergeetput waar ook Kevin De Bruyne in was beland, en waar je behoudens ontzettend veel geluk niet in een blauw shirt uit geraakt. José Mourinho speelt nagenoeg altijd met dezelfde basiself en dus wordt ons, het publiek, maar heel af en toe een paar minuten Schürrle gegund – een mooie, spectaculaire voetballer die bij 90 procent van de Champions League-deelnemers onbetwist titularis zou zijn.
Het B-statuut van Schürrle en veel van zijn collega-bankzitters tart alle wetten van de spektakelindustrie die voetbal toch wil zijn. Stel je voor dat in Hollywood een producent beslist dat Brad Pitt alleen nog bijrolletjes mag spelen. Onmogelijk, maar toch is het precies dat wat in het voetbal gebeurt. De kapitaalkrachtige clubs halen immers dubbel profijt uit zo’n topbankzitter: je weet maar nooit of ze hem onverhoeds niet toch eens nodig hebben, én in één moeite verzwakken ze de concurrentie.
Op die manier neemt de ongelijkheid in het voetbal met rasse schreden toe. De rijke clubs worden rijker, de kloof met de arme teams groeit, en als er iets nefast is voor sport, zijn het wedstrijden zonder strijd. Het Nederlands is daar zeer onthullend in: als je bij wedstrijd strijd weghaalt, hou je wed over. Zou het toeval zijn dat naarmate de kloof groeit, de wedkantoren de voetbalsport meer en meer in hun greep krijgen? In onze taal lijkt er alvast een oorzakelijk verband.
In die schimmige, steevast met flikkerende tl-lampen behangen wedlokalen kun je ook op Bayern München gokken. Belachelijk, want dat Bayern kampioen wordt, staat al vast voor er één wedstrijd is afgetrapt. De Bundesliga wordt voortdurend bejubeld als de perfecte competitie, maar niks is minder waar: het is uitdrukkelijk géén competitie. Het is alsof je Waregem Koerse laat lopen door één Arabische volbloed en negen voor alle zekerheid net voor het startschot nog kreupel geslagen pony’s. Bayern is Federer, maar dan zonder Nadal en Djokovic. Borussia Dortmund is in normale omstandigheden nog een beetje Andy Murray, maar dan gaapt de kloof.
Het bewijs voor de zielloze staat van de zogezegd beste competitie ter wereld wordt geleverd door HSV, Werder Bremen en VFB Stuttgart. Het seizoen is bijna halfweg, maar die drie Traditions*vereine bivakkeren in de diepste krochten van het klassement. Doodzonde, het zijn roemrijke clubs die Bayern het vuur aan de schenen zouden moeten leggen in plaats van amechtig aan de staart van de Bundesliga te bengelen.
Onbegrijpelijk is het, die stroom van Bayernsupporters die van heinde en ver naar de Allianz*Arena afzakken om daar dan telkens weer een zege met een goal of drie verschil te aanschouwen. De braadworst is er lekker, ja, maar dat is ze op de lokale kerstmarkt ook. Die tweewekelijkse volksverhuizing richting een zich immer herhalende déjà vu kan toch niet blijven duren? Iemand moet aan de poorten van dat blok beton eens een enquête afnemen, met één multiplechoicevraag – je moet zo’n bier hijsende Bayernsupporter vooral niet overschatten. Wat verkiest u voor volgend seizoen? a) Dat Bayern tien speeldagen voor het einde al kampioen is?, of b) Dat Bayern volgend seizoen de laatste speeldag ingaat met evenveel punten als HSV en Borussia Dortmund, en dat Bayer Leverkusen met één punt minder ook nog altijd kans heeft om Deutscher Meister te worden?
Als het antwoord, zoals valt te vrezen, overwegend a) luidt, is dat een bewijs ten overvloede dat de voetbalsupporter eigenlijk geen voetballiefhebber is. Dat is Schürrle trouwens ook niet, als hij halsstarrig en braaf op die Chelseabank blijft zitten. Bij het zoeken naar de juiste schrijfwijze van zijn naam belandde ik op Schürrles Instagram. Het halfzachte ei postte er onlangs een tegelwijsheid van Paulo Coelho op: one day you will wake up and there won’t be any more time to do the things you always wanted. Do it now. Kijk, best is natuurlijk helemaal geen tegelwijsheden te posten. Maar hooggetalenteerde heer Schürrle, als je die aandrang niet kan onderdrukken, leef er dan ook naar. Wat je altijd al wilde, was voetballen. Niet op de bank zitten.
Soit. Het voetbal heeft een rijkentaks nodig. Thierry Henry ook.
DS, 20-12-2014 (Filip Joos)