Barst
17th November 2014, 17:33
En waarom zouden de Palestijnen geen recht hebben op autonomie?
Dat de N-VA weigert een resolutie te steunen voor de erkenning van de Palestijnse staat, gaat er bij Ludo Abicht niet in. Staan de Vlaams-nationalisten dan niet resoluut het zelfbeschikkingsrecht van volkeren voor die naar een of andere vorm van autonomie streven?
Kamerlid Dirk Van der Maelen (SP.A) diende op 7 november in het federaal parlement een resolutie in voor de bilaterale erkenning van de Palestijnse staat. Daarmee sloot hij zich aan bij gelijkaardige resoluties die intussen al in Ierland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Denemarken en Spanje op de agenda staan of goedgekeurd werden. Zweden heeft de Palestijnse staat zelfs officieel erkend. Het lijkt erop dat Europa, of op zijn minst een aantal kernlanden van Europa, langzamerhand hun rol van humanitaire betaalmeester (payer) voor de Palestijnen inruilen voor een meer pro-actieve positie als speler (player) op het terrein. Dat was nodig en moet om meerdere redenen, waaronder de versterking van het Europese politieke zelfgevoel, toegejuicht worden. Twintig jaar vredesonderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen hebben niet geleid tot een Palestijnse staat, maar tot een versteviging van de bezetting. Europese landen pikken dit niet langer.
Zolang Israël een Palestijnse staat dwarsboomt, zullen deze nieuwe initiatieven hoogstwaarschijnlijk weinig aan de situatie op het terrein veranderen. Israël legt met de grootste minachting VN-resoluties naast zich neer en geniet daarvoor immuniteit. De Verenigde Staten blijven Israël immers onvoorwaardelijk steunen, op diplomatiek, financieel en militair vlak. Daar kunnen de huidige stellingnames van Europese bondgenoten, zelfs al ging het om de meerderheid van de lidstaten van de Europese Unie, voorlopig niets tegen doen.
Welk vredesproces?
Dat ontneemt ons echter niet het recht te ijveren voor een Palestijnse staat en de bilaterale erkenning van Palestina als drukkingsmiddel te gebruiken. De tegenargumenten, dat dergelijke initiatieven ‘het vredesproces in gevaar brengen’, getuigen van hypocrisie. Er is geen vredesproces aan de gang. De permanent aan de gang zijnde uitbreiding van de nederzettingen en de goedkeuring van nieuwe wetten door Israël tonen dat overduidelijk aan. Nu komen bijvoorbeeld de Israëlische inwoners van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever volledig onder de burgerlijke wetgeving, terwijl de Palestijnen onder de militaire wetgeving blijven vallen. Als dat geen discriminatie is, weet ik het ook niet meer. Nee, er is geen geloofwaardig vredesproces aan de gang en ja, de nederzettingen worden bijna elke week uitgebreid, ook al wordt die expansie door alle democratische landen, waaronder ook de Verenigde Staten, keer op keer veroordeeld.
Vandaar mijn verbazing, ongeloof en ontgoocheling toen ik vernam dat uitgerekend de N-VA, als grootste partij in het federale parlement, weigert de resolutie voor de erkenning van Palestina te steunen. Ik dacht dat de N-VA resoluut en principieel het recht op zelfbeschikking van álle volkeren voorstond, of het nu gaat om Schotten, Catalanen, Vlamingen of alle andere inwoners van naties die naar een of andere vorm van autonomie streven. Dat doet die partij ook gewoonlijk consequent, behalve als het om de Palestijnen gaat.
Gertrude en Hamlet
Vanwaar die discrepantie? Het kan toch niet zijn dat de leiding van de N-VA zich laat intimideren door de verdedigers van Israël die, overigens terecht, ook in haar rangen werken en als vrije burgers hun mening uiten? Het gaat hier om een zodanig cruciale morele beslissing dat ik moeilijk kan geloven dat de partij zich in dezen alleen door electoraal belang zou laten leiden.
Ook het argument dat dit niet meteen de toestand van de Palestijnen zal verbeteren, wat waarschijnlijk klopt, mag ons toch niet verhinderen het juiste en goede te doen als we daarom gevraagd worden door de gediscrimineerde volkeren zelf? Laat me dit even counteren met een argument ex absurdo: indien, zoals Israël laat weten, het sop de kool niet waard is, waarom verzet het zich dan zo hysterisch tegen elke poging om de Palestijnen een stem te geven op het internationale forum? Wie zo reageert, protests too much, zoals koningin Gertrude zei over Hamlet, en maakt zichzelf daardoor inderdaad verdacht.
Nee, van een partij die zich uitdrukkelijk opwerpt als de democratische verdediger van de basisrechten van alle onderdrukte volkeren, kan je een principiëlere opstelling verwachten. Er is gelukkig nog tijd om het goed te maken.
DS, 17-11-2014 (Ludo Abicht)
Dat de N-VA weigert een resolutie te steunen voor de erkenning van de Palestijnse staat, gaat er bij Ludo Abicht niet in. Staan de Vlaams-nationalisten dan niet resoluut het zelfbeschikkingsrecht van volkeren voor die naar een of andere vorm van autonomie streven?
Kamerlid Dirk Van der Maelen (SP.A) diende op 7 november in het federaal parlement een resolutie in voor de bilaterale erkenning van de Palestijnse staat. Daarmee sloot hij zich aan bij gelijkaardige resoluties die intussen al in Ierland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Denemarken en Spanje op de agenda staan of goedgekeurd werden. Zweden heeft de Palestijnse staat zelfs officieel erkend. Het lijkt erop dat Europa, of op zijn minst een aantal kernlanden van Europa, langzamerhand hun rol van humanitaire betaalmeester (payer) voor de Palestijnen inruilen voor een meer pro-actieve positie als speler (player) op het terrein. Dat was nodig en moet om meerdere redenen, waaronder de versterking van het Europese politieke zelfgevoel, toegejuicht worden. Twintig jaar vredesonderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen hebben niet geleid tot een Palestijnse staat, maar tot een versteviging van de bezetting. Europese landen pikken dit niet langer.
Zolang Israël een Palestijnse staat dwarsboomt, zullen deze nieuwe initiatieven hoogstwaarschijnlijk weinig aan de situatie op het terrein veranderen. Israël legt met de grootste minachting VN-resoluties naast zich neer en geniet daarvoor immuniteit. De Verenigde Staten blijven Israël immers onvoorwaardelijk steunen, op diplomatiek, financieel en militair vlak. Daar kunnen de huidige stellingnames van Europese bondgenoten, zelfs al ging het om de meerderheid van de lidstaten van de Europese Unie, voorlopig niets tegen doen.
Welk vredesproces?
Dat ontneemt ons echter niet het recht te ijveren voor een Palestijnse staat en de bilaterale erkenning van Palestina als drukkingsmiddel te gebruiken. De tegenargumenten, dat dergelijke initiatieven ‘het vredesproces in gevaar brengen’, getuigen van hypocrisie. Er is geen vredesproces aan de gang. De permanent aan de gang zijnde uitbreiding van de nederzettingen en de goedkeuring van nieuwe wetten door Israël tonen dat overduidelijk aan. Nu komen bijvoorbeeld de Israëlische inwoners van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever volledig onder de burgerlijke wetgeving, terwijl de Palestijnen onder de militaire wetgeving blijven vallen. Als dat geen discriminatie is, weet ik het ook niet meer. Nee, er is geen geloofwaardig vredesproces aan de gang en ja, de nederzettingen worden bijna elke week uitgebreid, ook al wordt die expansie door alle democratische landen, waaronder ook de Verenigde Staten, keer op keer veroordeeld.
Vandaar mijn verbazing, ongeloof en ontgoocheling toen ik vernam dat uitgerekend de N-VA, als grootste partij in het federale parlement, weigert de resolutie voor de erkenning van Palestina te steunen. Ik dacht dat de N-VA resoluut en principieel het recht op zelfbeschikking van álle volkeren voorstond, of het nu gaat om Schotten, Catalanen, Vlamingen of alle andere inwoners van naties die naar een of andere vorm van autonomie streven. Dat doet die partij ook gewoonlijk consequent, behalve als het om de Palestijnen gaat.
Gertrude en Hamlet
Vanwaar die discrepantie? Het kan toch niet zijn dat de leiding van de N-VA zich laat intimideren door de verdedigers van Israël die, overigens terecht, ook in haar rangen werken en als vrije burgers hun mening uiten? Het gaat hier om een zodanig cruciale morele beslissing dat ik moeilijk kan geloven dat de partij zich in dezen alleen door electoraal belang zou laten leiden.
Ook het argument dat dit niet meteen de toestand van de Palestijnen zal verbeteren, wat waarschijnlijk klopt, mag ons toch niet verhinderen het juiste en goede te doen als we daarom gevraagd worden door de gediscrimineerde volkeren zelf? Laat me dit even counteren met een argument ex absurdo: indien, zoals Israël laat weten, het sop de kool niet waard is, waarom verzet het zich dan zo hysterisch tegen elke poging om de Palestijnen een stem te geven op het internationale forum? Wie zo reageert, protests too much, zoals koningin Gertrude zei over Hamlet, en maakt zichzelf daardoor inderdaad verdacht.
Nee, van een partij die zich uitdrukkelijk opwerpt als de democratische verdediger van de basisrechten van alle onderdrukte volkeren, kan je een principiëlere opstelling verwachten. Er is gelukkig nog tijd om het goed te maken.
DS, 17-11-2014 (Ludo Abicht)