Sofie.DeWolf
25th May 2014, 17:50
Wij dienden vooruit te kijken, maar de jeugd is 'now'
Het zijn fijne dagen in de Voorkempen. Het blonde jong van mijn levensgezellin heeft er bijna het eerste jaar in de grote school opzitten, en dan verwacht je dat het kind plaatsgemaakt heeft voor een soort adolescent, betweterig en zelfredzaam kereltje. We zitten in de laatste rechte lijn naar de zomervakantie, toetsen, inhaalbewegingen, stress. Je zou denken dat hij nu al ongeveer begrepen heeft hoe de dingen in elkaar zitten, en wat er van hem verwacht wordt. Dat valt in de praktijk nogal tegen, zeer tot frustratie en bijwijlen ergernis van de mama. Voor de rest is het echter een vrolijk, heerlijk welbespraakt en mondig kind.
Maar toch... afspraken om ergens op tijd te zijn, tijdsbeheer, agenda-management, het zijn totaal vreemde begrippen voor de jongen. Die gsm is altijd net plat als het er op aankomt, het is een hopeloos gepruts met schoolverplaatsingen en het tijdig afwerken van schooltaken. Voor de goede orde, ik heb een meer dan geweldige sympathie voor schoolgaand grut, dat verkiest om even van de radar te verdwijnen voor hun ouders, op de momenten dat ze met vrienden bezig zijn. Dat hoort er ergens bij. Maar daar gaat het hier niet over.
Het gaat over de 'instant-instelling' en de mogelijke gevaren daarvan. Planning is er niet echt bij. Alsof hij (en zijn vrienden) dat niet nodig hebben. Ze hebben immers Skype, gsm, Snapchat en andere Facebook-mogelijkheden om alles geregeld te krijgen. Inclusief het volledige internet om de improvisaties tot een goed einde te brengen. En een eindeloos en fantastisch vertrouwen dat alles wat ze nodig hebben op dat internet te vinden is.
Ik denk dan terug aan mijn eigen jeugd. Documentatie, het opzoeken van prentjes, dat was een echte verzoeking, want je moest dagen, weken op voorhand alert blijven voor de 'mogelijks-te-gebruiken-prentjes' die je uit dagbladen en tijdschriften kon knippen, zonder hel en verdoemenis van de ouders te riskeren. Ooit heb ik het aangedurfd om een pagina uit een encyclopedie te verwijderen... Ik heb het geweten!
Anticiperen op de postbode, die brieven van het lief bracht, en waarbij je altijd voor je moeder de bus wou lichten... Afspreken wanneer je dat telefoontje zou krijgen van datzelfde lief, en daarvoor op vinkenslag liggen in de gang, want daar stond het vaste toestel. Om te kunnen 'froesjelen' achter de kerk werden quasi militaire campagnes opgezet, met omtrekkende bewegingen, schijnmanoeuvers en op voorhand verwittigde alibiverstrekkers. Het was immers uit den boze dat zoiets in het ouderlijke huis zou gebeuren.
Om vier uur vertrekken, al liftend vanuit Gent, om zeker om zes uur in Aalst te staan, ook al was het maar een goed half uur rijden. We konden immers niemand meer bereiken om te verwittigen, en te laat komen impliceerde dat je je op voorhand per brief aangekondigde zoenen niet kon in ontvangst nemen.
Wij improviseerden niet in onze jeugd, wij dienden vooruit te kijken, als we onze lusten en geneugten wensten te beleven. Hoe anders nu. Ik zal eens bellen, ik IM wel efkes, 'Ik vind het wel op Google' en hop, alles is klaar.
Op de kermis en de braderie zie je het jong volk bijna omgeven door een sms-cloud, waarbij de horde, de 'tribe' zich verplaatst in functie van de leukste momenten en plaatsen. Het is instant, het is 'now', er is ruimte voor improvisatie. Het lijkt een stuk fijner, en dat is het ongetwijfeld ook.
Maar je kunt je de vraag stellen in welke mate het een hypotheek legt op hun planningsvermogen. En op hun vermogen tot anticiperen.
Ik heb geen benul hoe belangrijk dat is, maar ik vermoed dat ze toch meer dan eens zullen geconfronteerd worden met een toestand dat ze't niet zo eenvoudig gaan kunnen oplossen. Reddeloos verloren zonder de beruchte 'devices', en allicht ook niet in staat tot het memoriseren van ook maar één telefoonnummer. Ik durf niet denken aan het wegvallen van Google of Googlemaps.
Dan worden het wel hele saaie cafépraatjes, of doen ze dat binnenkort ook niet meer?
Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1898059/2014/05/25/Wij-dienden-vooruit-te-kijken-maar-de-jeugd-is-now.dhtml
Datum: 25/05/2014 om 14u50
Mening
Elke dag vind je in de krant een artikel terug over de jeugd van tegenwoordig. Dit artikel is hier een voorbeeld van. De media probeert mensen aan te zetten tot actie. De media wil dat mensen inzien dat de jeugd er steeds op achteruit gaat. Niet zozeer dat ze zich ongelukkiger voelen, maar ze worden steeds luier. De meeste jongeren willen zelfs geen moeite meer doen om buiten te komen of zelf na te denken. Waarom zouden ze ook? Als het makkelijk kan, waarom zouden ze de moeilijke weg volgen? Alles is terug te vinden op internet. Als iemand iets wil weten zoekt hij/zij het gewoon op via het internet. Waarom zouden ze informatie memoriseren? Op elk moment van de dag kunnen ze de informatie raadplegen op het internet. Dit wil dus zeggen dat zelfs de hersenen lui worden. Hoe minder jongeren hun geheugen laten werken, hoe moeilijker het in de toekomst zal worden om het te gebruiken. Het gehele lichaam wordt luier. Mensen gaan niet meer naar buiten wanneer ze iemand willen zien. Als je met iemand zou willen praten kan je makkelijk bellen of chatten. Langere berichten die niet dringend zijn kunnen via mail verstuurd worden of via sociale media. Er zijn veel jongeren die het grootste deel van de dag achter hun computer doorbrengen. Dit kan niet gezond zijn! Zowel voor lichaam als voor geest is dit schadelijk.
Ik vind het goed dat zo’n artikels verschijnen in de krant. Dit maakt de mensen bewust van de evolutie van de jeugd. We mogen niet vergeten dat de huidige jeugd binnen enkele jaren volwassenen worden en moeten werken. Met zo’n ingesteldheid is de kans groot dat ze meer niet dan wel komen werken, met grote frustraties tot gevolg. Frustraties bij collega’s en frustraties bij hun meerderen. Het is aan de huidige generatie volwassenen om de jongeren te motiveren. Op school, thuis, bij de jeugdbeweging, … alle beetjes helpen. Als iedereen probeert om de jeugd van tegenwoordig te motiveren is de kans groter dat ze het zelf beginnen in te zien dan wanneer er niets gedaan wordt.
Het zijn fijne dagen in de Voorkempen. Het blonde jong van mijn levensgezellin heeft er bijna het eerste jaar in de grote school opzitten, en dan verwacht je dat het kind plaatsgemaakt heeft voor een soort adolescent, betweterig en zelfredzaam kereltje. We zitten in de laatste rechte lijn naar de zomervakantie, toetsen, inhaalbewegingen, stress. Je zou denken dat hij nu al ongeveer begrepen heeft hoe de dingen in elkaar zitten, en wat er van hem verwacht wordt. Dat valt in de praktijk nogal tegen, zeer tot frustratie en bijwijlen ergernis van de mama. Voor de rest is het echter een vrolijk, heerlijk welbespraakt en mondig kind.
Maar toch... afspraken om ergens op tijd te zijn, tijdsbeheer, agenda-management, het zijn totaal vreemde begrippen voor de jongen. Die gsm is altijd net plat als het er op aankomt, het is een hopeloos gepruts met schoolverplaatsingen en het tijdig afwerken van schooltaken. Voor de goede orde, ik heb een meer dan geweldige sympathie voor schoolgaand grut, dat verkiest om even van de radar te verdwijnen voor hun ouders, op de momenten dat ze met vrienden bezig zijn. Dat hoort er ergens bij. Maar daar gaat het hier niet over.
Het gaat over de 'instant-instelling' en de mogelijke gevaren daarvan. Planning is er niet echt bij. Alsof hij (en zijn vrienden) dat niet nodig hebben. Ze hebben immers Skype, gsm, Snapchat en andere Facebook-mogelijkheden om alles geregeld te krijgen. Inclusief het volledige internet om de improvisaties tot een goed einde te brengen. En een eindeloos en fantastisch vertrouwen dat alles wat ze nodig hebben op dat internet te vinden is.
Ik denk dan terug aan mijn eigen jeugd. Documentatie, het opzoeken van prentjes, dat was een echte verzoeking, want je moest dagen, weken op voorhand alert blijven voor de 'mogelijks-te-gebruiken-prentjes' die je uit dagbladen en tijdschriften kon knippen, zonder hel en verdoemenis van de ouders te riskeren. Ooit heb ik het aangedurfd om een pagina uit een encyclopedie te verwijderen... Ik heb het geweten!
Anticiperen op de postbode, die brieven van het lief bracht, en waarbij je altijd voor je moeder de bus wou lichten... Afspreken wanneer je dat telefoontje zou krijgen van datzelfde lief, en daarvoor op vinkenslag liggen in de gang, want daar stond het vaste toestel. Om te kunnen 'froesjelen' achter de kerk werden quasi militaire campagnes opgezet, met omtrekkende bewegingen, schijnmanoeuvers en op voorhand verwittigde alibiverstrekkers. Het was immers uit den boze dat zoiets in het ouderlijke huis zou gebeuren.
Om vier uur vertrekken, al liftend vanuit Gent, om zeker om zes uur in Aalst te staan, ook al was het maar een goed half uur rijden. We konden immers niemand meer bereiken om te verwittigen, en te laat komen impliceerde dat je je op voorhand per brief aangekondigde zoenen niet kon in ontvangst nemen.
Wij improviseerden niet in onze jeugd, wij dienden vooruit te kijken, als we onze lusten en geneugten wensten te beleven. Hoe anders nu. Ik zal eens bellen, ik IM wel efkes, 'Ik vind het wel op Google' en hop, alles is klaar.
Op de kermis en de braderie zie je het jong volk bijna omgeven door een sms-cloud, waarbij de horde, de 'tribe' zich verplaatst in functie van de leukste momenten en plaatsen. Het is instant, het is 'now', er is ruimte voor improvisatie. Het lijkt een stuk fijner, en dat is het ongetwijfeld ook.
Maar je kunt je de vraag stellen in welke mate het een hypotheek legt op hun planningsvermogen. En op hun vermogen tot anticiperen.
Ik heb geen benul hoe belangrijk dat is, maar ik vermoed dat ze toch meer dan eens zullen geconfronteerd worden met een toestand dat ze't niet zo eenvoudig gaan kunnen oplossen. Reddeloos verloren zonder de beruchte 'devices', en allicht ook niet in staat tot het memoriseren van ook maar één telefoonnummer. Ik durf niet denken aan het wegvallen van Google of Googlemaps.
Dan worden het wel hele saaie cafépraatjes, of doen ze dat binnenkort ook niet meer?
Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1898059/2014/05/25/Wij-dienden-vooruit-te-kijken-maar-de-jeugd-is-now.dhtml
Datum: 25/05/2014 om 14u50
Mening
Elke dag vind je in de krant een artikel terug over de jeugd van tegenwoordig. Dit artikel is hier een voorbeeld van. De media probeert mensen aan te zetten tot actie. De media wil dat mensen inzien dat de jeugd er steeds op achteruit gaat. Niet zozeer dat ze zich ongelukkiger voelen, maar ze worden steeds luier. De meeste jongeren willen zelfs geen moeite meer doen om buiten te komen of zelf na te denken. Waarom zouden ze ook? Als het makkelijk kan, waarom zouden ze de moeilijke weg volgen? Alles is terug te vinden op internet. Als iemand iets wil weten zoekt hij/zij het gewoon op via het internet. Waarom zouden ze informatie memoriseren? Op elk moment van de dag kunnen ze de informatie raadplegen op het internet. Dit wil dus zeggen dat zelfs de hersenen lui worden. Hoe minder jongeren hun geheugen laten werken, hoe moeilijker het in de toekomst zal worden om het te gebruiken. Het gehele lichaam wordt luier. Mensen gaan niet meer naar buiten wanneer ze iemand willen zien. Als je met iemand zou willen praten kan je makkelijk bellen of chatten. Langere berichten die niet dringend zijn kunnen via mail verstuurd worden of via sociale media. Er zijn veel jongeren die het grootste deel van de dag achter hun computer doorbrengen. Dit kan niet gezond zijn! Zowel voor lichaam als voor geest is dit schadelijk.
Ik vind het goed dat zo’n artikels verschijnen in de krant. Dit maakt de mensen bewust van de evolutie van de jeugd. We mogen niet vergeten dat de huidige jeugd binnen enkele jaren volwassenen worden en moeten werken. Met zo’n ingesteldheid is de kans groot dat ze meer niet dan wel komen werken, met grote frustraties tot gevolg. Frustraties bij collega’s en frustraties bij hun meerderen. Het is aan de huidige generatie volwassenen om de jongeren te motiveren. Op school, thuis, bij de jeugdbeweging, … alle beetjes helpen. Als iedereen probeert om de jeugd van tegenwoordig te motiveren is de kans groter dat ze het zelf beginnen in te zien dan wanneer er niets gedaan wordt.