L*en van Overveld
28th April 2014, 09:59
[SIZE=3]Bloed superhonderdjarige verklaart eindigheid leven
[/SIZE]
De Nederlandse Hendrikje van Andel-Schipper was ook op 115-jarige leeftijd nog gezond van lijf en leden. Geneticus Henne Holstege zocht uit waarom ze toch overleed.
Het eeuwige leven is nog niet binnen handbereik en het bloed van een van de oudste mensen ter wereld vertelt mogelijk waarom. Hendrikje van Andel-Schipper was gezond van lijf en scherp van geest toen ze in 2005 op 115-jarige leeftijd overleed, maar genetisch onderzoek van haar bloed toont aan dat ook de levensduur van een gezond lichaam een grens kent. Die grens zou weleens kunnen liggen bij het aantal actieve bloedstamcellen.
Van Andel was 82 toen ze haar lichaam ter beschikking van de wetenschap stelde en ze kon niet bevroeden hoe interessant ze ruim 30 jaar later voor onderzoekers zou zijn. Vandaar dat geneticus Henne Holstege (VU medisch centrum in Amsterdam) aan het slot van haar publicatie in vakblad Genome Research de oude dame bedankt.
"We hebben al haar familieleden benaderd en ze hebben toestemming gegeven om haar naam in ons onderzoek te vermelden. Mevrouw van Andel heeft tijdens haar leven vaak gezegd dat ze wilde dat andere mensen hun voordeel konden doen met haar bijzondere situatie."
Bloedstamcellen
Holstege ontdekte dat de kwieke Drentse bij haar overlijden nog maar twee actieve bloedstamcellen had die gezamenlijk de voorraad bloedcellen op peil hielden. En dan was de ene stamcel vermoedelijk ook nog een dochter van de andere. Holstege: "Ik dacht: dat kan niet waar zijn. Twee actieve stamcellen? Ik ging er eerst van uit dat ik een fout had gemaakt."
Mensen hebben naar schatting gemiddeld 1.300 actieve bloedstamcellen die zich voortdurend delen en zo de bloedcellen verversen. De vraag die Holstege en haar collega's probeerden te beantwoorden: waar zijn bij de 'superhonderjarige', zoals Van Andel in het onderzoek wordt aangeduid, de andere 1.298 stamcellen gebleven?
Daarvoor bestudeerden ze de lengte van de telomeren, de beschermende uiteinden van chromosomen in de cellen die bij elke deling krimpen. Zijn de telomeren te kort, dan wordt deling onmogelijk en sterft de cel. De onderzoekers ontdekten dat bij Van Andel de telomeren van de bloedcellen extreem kort waren vergeleken met die in haar hart, lever, long en hersenen. Dat kan erop duiden, zegt Holstege, dat de bloedstamcellen zijn doodgegaan of inactief zijn geworden door uitputting. De stamcellen in het bloed delen zich veel vaker dan andere cellen, legt ze uit, en hoe ouder iemand wordt, hoe meer celdelingen optreden.
Levensverlenging
Onderzoek bij andere honderd-plussers moet duidelijk maken of die stamceluitputting inderdaad bepalend is voor de eindigheid van het leven. Mocht die theorie kloppen, dan biedt dat mogelijk kans op levensverlenging, speculeert Holstege: ouderen kunnen dan overwegen om zichzelf jonge bloedstamcellen toe te dienen.
Maar zover is het nog niet, zegt ze, en bovendien brengt zo'n transfusie Methusalem niet heel veel dichterbij. Bloed mag dan van vitaal belang zijn voor de gezondheid van weefsels, we kunnen natuurlijk altijd nog doodgaan aan een haperend orgaan.
Bron:
Visser, E. d. (2014, april 28). Bloed superhonderdjarige verklaart eindigheid leven. De Morgen.
Eigen mening:
Ik vind het goed dat net zoals Hendrikje van Andel-Schipper, mensen hun lichaam ter beschikking stellen van de wetenschap. Doordat mensen dit doen kunnen wetenschappers veel onderzoek verrichten en mysteries onthullen net zoals bij Hendrikje.
Ik begrijp natuurlijk ook de mensen die hun lichaam niet willen afstaan aan de wetenschap, maar in mijn ogen heeft het een tal van voordelen. Net zoals bij mensen die hersendood zijn maar hun organen nog werken, die afstaan voor orgaantransplantaties. In mijn familie hebben wij zo iemand gehad die hersendood was en zijn organen heeft afgestaan. Wij hebben een jaar later van een man die het hart van mijn familielid gekregen had een brief toegestuurd gekregen. Het doet je wel iets dat een deeltje van hem nog verder leeft in een ander persoon.
Ikzelf zou mijn lichaam ook ter beschikking stellen van de wetenschap en later eventueel voor donatie. Daardoor kunnen veel mensenlevens gered worden en veel onderzoek verricht worden om mensen te kunnen helpen.
Ik heb veel respect voor Hendrikje en haar familie. Want dankzij hen staat de wetenschap op vlak levensverlenging weer een stukje verder.
[/SIZE]
De Nederlandse Hendrikje van Andel-Schipper was ook op 115-jarige leeftijd nog gezond van lijf en leden. Geneticus Henne Holstege zocht uit waarom ze toch overleed.
Het eeuwige leven is nog niet binnen handbereik en het bloed van een van de oudste mensen ter wereld vertelt mogelijk waarom. Hendrikje van Andel-Schipper was gezond van lijf en scherp van geest toen ze in 2005 op 115-jarige leeftijd overleed, maar genetisch onderzoek van haar bloed toont aan dat ook de levensduur van een gezond lichaam een grens kent. Die grens zou weleens kunnen liggen bij het aantal actieve bloedstamcellen.
Van Andel was 82 toen ze haar lichaam ter beschikking van de wetenschap stelde en ze kon niet bevroeden hoe interessant ze ruim 30 jaar later voor onderzoekers zou zijn. Vandaar dat geneticus Henne Holstege (VU medisch centrum in Amsterdam) aan het slot van haar publicatie in vakblad Genome Research de oude dame bedankt.
"We hebben al haar familieleden benaderd en ze hebben toestemming gegeven om haar naam in ons onderzoek te vermelden. Mevrouw van Andel heeft tijdens haar leven vaak gezegd dat ze wilde dat andere mensen hun voordeel konden doen met haar bijzondere situatie."
Bloedstamcellen
Holstege ontdekte dat de kwieke Drentse bij haar overlijden nog maar twee actieve bloedstamcellen had die gezamenlijk de voorraad bloedcellen op peil hielden. En dan was de ene stamcel vermoedelijk ook nog een dochter van de andere. Holstege: "Ik dacht: dat kan niet waar zijn. Twee actieve stamcellen? Ik ging er eerst van uit dat ik een fout had gemaakt."
Mensen hebben naar schatting gemiddeld 1.300 actieve bloedstamcellen die zich voortdurend delen en zo de bloedcellen verversen. De vraag die Holstege en haar collega's probeerden te beantwoorden: waar zijn bij de 'superhonderjarige', zoals Van Andel in het onderzoek wordt aangeduid, de andere 1.298 stamcellen gebleven?
Daarvoor bestudeerden ze de lengte van de telomeren, de beschermende uiteinden van chromosomen in de cellen die bij elke deling krimpen. Zijn de telomeren te kort, dan wordt deling onmogelijk en sterft de cel. De onderzoekers ontdekten dat bij Van Andel de telomeren van de bloedcellen extreem kort waren vergeleken met die in haar hart, lever, long en hersenen. Dat kan erop duiden, zegt Holstege, dat de bloedstamcellen zijn doodgegaan of inactief zijn geworden door uitputting. De stamcellen in het bloed delen zich veel vaker dan andere cellen, legt ze uit, en hoe ouder iemand wordt, hoe meer celdelingen optreden.
Levensverlenging
Onderzoek bij andere honderd-plussers moet duidelijk maken of die stamceluitputting inderdaad bepalend is voor de eindigheid van het leven. Mocht die theorie kloppen, dan biedt dat mogelijk kans op levensverlenging, speculeert Holstege: ouderen kunnen dan overwegen om zichzelf jonge bloedstamcellen toe te dienen.
Maar zover is het nog niet, zegt ze, en bovendien brengt zo'n transfusie Methusalem niet heel veel dichterbij. Bloed mag dan van vitaal belang zijn voor de gezondheid van weefsels, we kunnen natuurlijk altijd nog doodgaan aan een haperend orgaan.
Bron:
Visser, E. d. (2014, april 28). Bloed superhonderdjarige verklaart eindigheid leven. De Morgen.
Eigen mening:
Ik vind het goed dat net zoals Hendrikje van Andel-Schipper, mensen hun lichaam ter beschikking stellen van de wetenschap. Doordat mensen dit doen kunnen wetenschappers veel onderzoek verrichten en mysteries onthullen net zoals bij Hendrikje.
Ik begrijp natuurlijk ook de mensen die hun lichaam niet willen afstaan aan de wetenschap, maar in mijn ogen heeft het een tal van voordelen. Net zoals bij mensen die hersendood zijn maar hun organen nog werken, die afstaan voor orgaantransplantaties. In mijn familie hebben wij zo iemand gehad die hersendood was en zijn organen heeft afgestaan. Wij hebben een jaar later van een man die het hart van mijn familielid gekregen had een brief toegestuurd gekregen. Het doet je wel iets dat een deeltje van hem nog verder leeft in een ander persoon.
Ikzelf zou mijn lichaam ook ter beschikking stellen van de wetenschap en later eventueel voor donatie. Daardoor kunnen veel mensenlevens gered worden en veel onderzoek verricht worden om mensen te kunnen helpen.
Ik heb veel respect voor Hendrikje en haar familie. Want dankzij hen staat de wetenschap op vlak levensverlenging weer een stukje verder.