Barst
20th March 2014, 03:45
Het aparte pluralisme van Anciaux
Door integratie zo negatief af te schilderen, dreigen minderheden zich op te sluiten in hun cultuur en wordt wederzijds begrip steeds moeilijker, schrijft Luckas Vander Taelen.
Bert Anciaux (SP.A) concludeerde dat Vlaanderen dezelfde filosofie hanteert tegenover ethnisch-culturele minderheden als het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime (DS 15 maart) . Net als het abjecte Zuid-Afrikaanse regime zou Vlaanderen minderheden het recht op een eigen identiteit en verleden ontzeggen.
Zware historische metaforen gebruiken, het is een bekende retorische truc. Als een situatie te complex is om met enkele woorden uit te leggen en je wil je publiek overtuigen, gebruik dan een vergelijking die iedereen begrijpt. In dit geval de verschrikkingen van het apartheidsregime. De spreker hoopt dan dat de unanieme afkeer van die gruwel uit het verleden zal afstralen op de situatie die hij wil aanklagen. Philippe Moureaux kent dat trucje ook: hij vergeleek het lot van de Maghrebijnen met dat van de Joden tijdens de jaren dertig.
Bezette gebieden
Beide vergelijkingen zijn even grotesk als schandalig. Tot op heden worden minderheden in dit land niet onderworpen aan de vernederingen die het lot waren van de zwarten onder het apartheidsregime. Ze kunnen hun cultuur en religie vrij beleven en het is hun niet verboden om te genieten van ons onderwijs of sociale zekerheid. En geen leider van een minderheidsgroep is ooit decennia verbannen naar een onherbergzaam eiland. Dat weet Anciaux. Net zoals historicus Moureaux wel wist dat Maghrebijnen niet massaal getroffen worden door abjecte rassenwetten en afgevoerd worden naar dodenkampen.
Onterechte vergelijkingen hebben als nadeel dat ze de geloofwaardigheid van de auteur ondermijnen. De voormalige FDF-voorzitter Georges Clerfayt vergeleek ooit de Vlaamse Rand rond Brussel met de door Israël bezette gebieden in Palestina. Dat soort onzin levert meer afkeur dan begrip op omdat iedereen aanvoelt dat wie zo’n ongenuanceerde dramatisering propageert, in een eigen fictieve wereld leeft en niet au sérieux genomen kan worden.
Dat kan Anciaux ook overkomen. Hij beweert zonder schroom dat ‘Vlamingen die zo hebben moeten strijden voor hun identiteit, die identiteit ontzeggen aan anderen’. Op welke manier dat gebeurt, maakt hij niet concreet. Of toch: met het argument dat we van minderheden verwachten dat ze zich integreren, wat voor Anciaux een synoniem is van assimilatie, en gelijkstaat met de eigen cultuur afzweren.
Het is een onrustwekkende tendens dat het idee van integratie negatief wordt beoordeeld en gelijkgesteld met assimilatie. Alsof men zijn eigen cultuur nietkan beleven en toch volledig geïntegreerd zijn in de maatschappij. De Verenigde Staten zijn een perfect voorbeeld dat het mogelijk is om de eigenheid te bewaren en zich toch Amerikaan te voelen.
Laïcité
Maar de integratiegedachte is voor Anciaux een teken van de Vlaamse onwil om met andere culturen om te gaan. Hij ziet er een perfide middel in om de diversiteit uit te doven en Vlaanderen monocultureel te houden. Als bewijs van zijn stelling springt hij naar waar het hem eigenlijk allemaal om te doen is: zijn strijd binnen de SP.A tegen de laïcité, dat duivels Frans begrip waarbij de staat neutraal moet zijn in geloofszaken. Hij verkiest een actief pluralisme omdat de Vlamingen volgens hem ‘neoracistisch’ zijn tegenover de islam. Zo verwart hij het samenleven van verschillende culturen en de plaats van godsdienst in onze maatschappij.
Het is niet omdat je vindt dat nieuwkomers recht hebben op een eigen cultuurbeleving, dat je niet meer mag opkomen voor een waterdichte scheiding tussen kerk en staat. Wie bedenkingen heeft bij het gevaar van religieuze infiltraties in het openbare leven, is daarom nog geen racist. Hij kan gewoon een vrijdenker zijn.
DS, 19-03-2014 (Luckas Vander Taelen)
Door integratie zo negatief af te schilderen, dreigen minderheden zich op te sluiten in hun cultuur en wordt wederzijds begrip steeds moeilijker, schrijft Luckas Vander Taelen.
Bert Anciaux (SP.A) concludeerde dat Vlaanderen dezelfde filosofie hanteert tegenover ethnisch-culturele minderheden als het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime (DS 15 maart) . Net als het abjecte Zuid-Afrikaanse regime zou Vlaanderen minderheden het recht op een eigen identiteit en verleden ontzeggen.
Zware historische metaforen gebruiken, het is een bekende retorische truc. Als een situatie te complex is om met enkele woorden uit te leggen en je wil je publiek overtuigen, gebruik dan een vergelijking die iedereen begrijpt. In dit geval de verschrikkingen van het apartheidsregime. De spreker hoopt dan dat de unanieme afkeer van die gruwel uit het verleden zal afstralen op de situatie die hij wil aanklagen. Philippe Moureaux kent dat trucje ook: hij vergeleek het lot van de Maghrebijnen met dat van de Joden tijdens de jaren dertig.
Bezette gebieden
Beide vergelijkingen zijn even grotesk als schandalig. Tot op heden worden minderheden in dit land niet onderworpen aan de vernederingen die het lot waren van de zwarten onder het apartheidsregime. Ze kunnen hun cultuur en religie vrij beleven en het is hun niet verboden om te genieten van ons onderwijs of sociale zekerheid. En geen leider van een minderheidsgroep is ooit decennia verbannen naar een onherbergzaam eiland. Dat weet Anciaux. Net zoals historicus Moureaux wel wist dat Maghrebijnen niet massaal getroffen worden door abjecte rassenwetten en afgevoerd worden naar dodenkampen.
Onterechte vergelijkingen hebben als nadeel dat ze de geloofwaardigheid van de auteur ondermijnen. De voormalige FDF-voorzitter Georges Clerfayt vergeleek ooit de Vlaamse Rand rond Brussel met de door Israël bezette gebieden in Palestina. Dat soort onzin levert meer afkeur dan begrip op omdat iedereen aanvoelt dat wie zo’n ongenuanceerde dramatisering propageert, in een eigen fictieve wereld leeft en niet au sérieux genomen kan worden.
Dat kan Anciaux ook overkomen. Hij beweert zonder schroom dat ‘Vlamingen die zo hebben moeten strijden voor hun identiteit, die identiteit ontzeggen aan anderen’. Op welke manier dat gebeurt, maakt hij niet concreet. Of toch: met het argument dat we van minderheden verwachten dat ze zich integreren, wat voor Anciaux een synoniem is van assimilatie, en gelijkstaat met de eigen cultuur afzweren.
Het is een onrustwekkende tendens dat het idee van integratie negatief wordt beoordeeld en gelijkgesteld met assimilatie. Alsof men zijn eigen cultuur nietkan beleven en toch volledig geïntegreerd zijn in de maatschappij. De Verenigde Staten zijn een perfect voorbeeld dat het mogelijk is om de eigenheid te bewaren en zich toch Amerikaan te voelen.
Laïcité
Maar de integratiegedachte is voor Anciaux een teken van de Vlaamse onwil om met andere culturen om te gaan. Hij ziet er een perfide middel in om de diversiteit uit te doven en Vlaanderen monocultureel te houden. Als bewijs van zijn stelling springt hij naar waar het hem eigenlijk allemaal om te doen is: zijn strijd binnen de SP.A tegen de laïcité, dat duivels Frans begrip waarbij de staat neutraal moet zijn in geloofszaken. Hij verkiest een actief pluralisme omdat de Vlamingen volgens hem ‘neoracistisch’ zijn tegenover de islam. Zo verwart hij het samenleven van verschillende culturen en de plaats van godsdienst in onze maatschappij.
Het is niet omdat je vindt dat nieuwkomers recht hebben op een eigen cultuurbeleving, dat je niet meer mag opkomen voor een waterdichte scheiding tussen kerk en staat. Wie bedenkingen heeft bij het gevaar van religieuze infiltraties in het openbare leven, is daarom nog geen racist. Hij kan gewoon een vrijdenker zijn.
DS, 19-03-2014 (Luckas Vander Taelen)