Barst
20th December 2013, 00:10
Niet voor mietjes
Rik Vanwalleghem
‘We hebben een sport nodig waar ouders hun kinderen heen kunnen brengen. Zonder dat het kind iets moet ondergaan dat zijn gezondheid schaadt. En zonder de rest van zijn leven bevreesd achterom te moeten kijken.’
Dit is geen uitspraak van een voetbalbobo naar aanleiding van de aanslag van Bjorn Ruytinx op Mehdi Carcela. Het zijn de woorden van Brian Cookson, de nieuwbakken baas van de wielrennerij, de sport van de zelfculpabilisering. De Brit had het over doping.
Wat is erger: de dopingcultuur in de wielersport of de lynchcultuur in het voetbal? Dopingzondaars zijn monomane gloriezoekers die met hun (verwerpelijke) daden echter geen collega's naar het hospitaal katapulteren. Het voetbal cultiveert agressie, sublimeert de jungle, kolkt van de misplaatste viriliteit.
Voor de wedstrijd van de Rode Duivels op 6 september tegen Schotland bleef Eden Hazard, die had gesukkeld met de achillespees, op de bank. Verklaring van studiogast Bob Peeters bij de voorbeschouwing: ’Hazard is wellicht speelklaar. Maar voorzichtigheidshalve laat men hem aan de kant. Ik ben drie keer aan de achillespees geopereerd. Als de tegenstand zoiets weet, is het bij het eerste contact prijs. Dan zoeken ze je zwakke plek. Zo is dat in het topvoetbal.’
In de eerste minuten je rechtstreekse tegenstander even laten ‘voelen’ welk vlees hij in de kuip heeft. Standaardprocedure. Hem eventjes mededelen dat zijn moeder een hoer is. En hij zelf een flikker. Ons voetbal telt overigens geen zelfverklaarde homo’s. Je zou gek moeten zijn. Wie uit de kast komt, weet dat hij op het veld aangeschoten wild is. De homo past niet in het superviriele voetbalplaatje. ‘Ik raad homoseksuele voetballers af uit de kast te komen’, liet de legendarische Duitse doelman Oliver Kahn onlangs weten. ‘De sfeer is vaak verhit, waardoor mensen erg onaardige dingen gaan zeggen of doen.’
Coureurs die pakken zijn criminelen, voetballers die hakken zijn professionals. Een doorgebroken spits tackelen, tijd winnen, schwalbes opvoeren: het wordt gewoon van je verwacht als profvoetballer. Trainer Guy Luzon van Standard vindt het niet eens erg dat zijn ploeg ook de zwarte rangschikking aanvoert (leider qua aantal overtredingen, kaarten, uitsluitingen).
11 december, match Olympiakos tegen Anderlecht. Spits Andy Najar wordt rechtmatig afgeblokt in de zestien. ‘Als hij zich had laten vallen, dan was het wellicht penalty’, zegt co-commentator en ex-Anderlechtspeler Tom Soetaers op 2BE. Najar ontbeert de attitude van de echte prof: hij beseft nog niet dat bedrog erbij hoort.
Bonden en clubs halen bij affaires zoals die van Ruytinx even de schouders op. Dit is nu eenmaal een viriel spelletje. Niet voor mietjes, luidt het. Alsof rugby wel voor softies zou zijn. Gentlemensport. Daar heerst een ethiek waar het voetbal een punt aan kan zuigen.
Voetballers lopen er op de velden bij als bloeddorstige Mohikanen, met potsierlijke hanenkammen en uitzinnige tattoos. Mannen op oorlogspad, Mad Max op een grasveld. En maar emmeren tegen de scheidsrechter, de gepatenteerde kop van Jut. Wat een klasse!
Die testosteroncultuur infecteert ook de supporterslegioenen. Uitzinnige reacties van met stamkleuren uitgedoste Rode Duivels-fans in Zagreb na de beslissende winst tegen Kroatië: ‘Zagreb is van ons.’ ‘We gaan ze pakken.’ Primitieve territoriumdrift, oeragressie. De wereld is zogenaamd een dorp, Verenigde Naties en Unies en Integratie zijn overal. Maar nog nooit was er in het voetbal zo’n tribaal en polariserend gedrag te merken als nu. Interlands vijftig jaar terug: afgeborstelde voetballers, publiek in pak netjes achter een koord. Nu wordt er gefloten als het volkslied van de tegenstander wordt gespeeld, rellen horen erbij.
Wie doping gebruikt, wordt twee jaar geschorst. Ruytinx kreeg eergisteren vier speeldagen aan zijn broek. Het zou een begin zijn iemand die zo’n heidense aanslag pleegt minstens even lang te schorsen als de periode dat zijn slachtoffer out is. Dan had Axel Witsel voor zijn doodschop op Marcin Wasilevski acht maanden aan de kant moeten blijven. Witsel, met engelenvleugels getooid op de cover van het Rode Duivels-boek van Stephan Vanfleteren: al lang witgewassen. Absolutie is standaard voor ploertvoetballers. Terwijl een dopingzondaar eeuwig brandt in de hel.
DS, 19-12-2013 (Rik Vanwalleghem)
Rik Vanwalleghem
‘We hebben een sport nodig waar ouders hun kinderen heen kunnen brengen. Zonder dat het kind iets moet ondergaan dat zijn gezondheid schaadt. En zonder de rest van zijn leven bevreesd achterom te moeten kijken.’
Dit is geen uitspraak van een voetbalbobo naar aanleiding van de aanslag van Bjorn Ruytinx op Mehdi Carcela. Het zijn de woorden van Brian Cookson, de nieuwbakken baas van de wielrennerij, de sport van de zelfculpabilisering. De Brit had het over doping.
Wat is erger: de dopingcultuur in de wielersport of de lynchcultuur in het voetbal? Dopingzondaars zijn monomane gloriezoekers die met hun (verwerpelijke) daden echter geen collega's naar het hospitaal katapulteren. Het voetbal cultiveert agressie, sublimeert de jungle, kolkt van de misplaatste viriliteit.
Voor de wedstrijd van de Rode Duivels op 6 september tegen Schotland bleef Eden Hazard, die had gesukkeld met de achillespees, op de bank. Verklaring van studiogast Bob Peeters bij de voorbeschouwing: ’Hazard is wellicht speelklaar. Maar voorzichtigheidshalve laat men hem aan de kant. Ik ben drie keer aan de achillespees geopereerd. Als de tegenstand zoiets weet, is het bij het eerste contact prijs. Dan zoeken ze je zwakke plek. Zo is dat in het topvoetbal.’
In de eerste minuten je rechtstreekse tegenstander even laten ‘voelen’ welk vlees hij in de kuip heeft. Standaardprocedure. Hem eventjes mededelen dat zijn moeder een hoer is. En hij zelf een flikker. Ons voetbal telt overigens geen zelfverklaarde homo’s. Je zou gek moeten zijn. Wie uit de kast komt, weet dat hij op het veld aangeschoten wild is. De homo past niet in het superviriele voetbalplaatje. ‘Ik raad homoseksuele voetballers af uit de kast te komen’, liet de legendarische Duitse doelman Oliver Kahn onlangs weten. ‘De sfeer is vaak verhit, waardoor mensen erg onaardige dingen gaan zeggen of doen.’
Coureurs die pakken zijn criminelen, voetballers die hakken zijn professionals. Een doorgebroken spits tackelen, tijd winnen, schwalbes opvoeren: het wordt gewoon van je verwacht als profvoetballer. Trainer Guy Luzon van Standard vindt het niet eens erg dat zijn ploeg ook de zwarte rangschikking aanvoert (leider qua aantal overtredingen, kaarten, uitsluitingen).
11 december, match Olympiakos tegen Anderlecht. Spits Andy Najar wordt rechtmatig afgeblokt in de zestien. ‘Als hij zich had laten vallen, dan was het wellicht penalty’, zegt co-commentator en ex-Anderlechtspeler Tom Soetaers op 2BE. Najar ontbeert de attitude van de echte prof: hij beseft nog niet dat bedrog erbij hoort.
Bonden en clubs halen bij affaires zoals die van Ruytinx even de schouders op. Dit is nu eenmaal een viriel spelletje. Niet voor mietjes, luidt het. Alsof rugby wel voor softies zou zijn. Gentlemensport. Daar heerst een ethiek waar het voetbal een punt aan kan zuigen.
Voetballers lopen er op de velden bij als bloeddorstige Mohikanen, met potsierlijke hanenkammen en uitzinnige tattoos. Mannen op oorlogspad, Mad Max op een grasveld. En maar emmeren tegen de scheidsrechter, de gepatenteerde kop van Jut. Wat een klasse!
Die testosteroncultuur infecteert ook de supporterslegioenen. Uitzinnige reacties van met stamkleuren uitgedoste Rode Duivels-fans in Zagreb na de beslissende winst tegen Kroatië: ‘Zagreb is van ons.’ ‘We gaan ze pakken.’ Primitieve territoriumdrift, oeragressie. De wereld is zogenaamd een dorp, Verenigde Naties en Unies en Integratie zijn overal. Maar nog nooit was er in het voetbal zo’n tribaal en polariserend gedrag te merken als nu. Interlands vijftig jaar terug: afgeborstelde voetballers, publiek in pak netjes achter een koord. Nu wordt er gefloten als het volkslied van de tegenstander wordt gespeeld, rellen horen erbij.
Wie doping gebruikt, wordt twee jaar geschorst. Ruytinx kreeg eergisteren vier speeldagen aan zijn broek. Het zou een begin zijn iemand die zo’n heidense aanslag pleegt minstens even lang te schorsen als de periode dat zijn slachtoffer out is. Dan had Axel Witsel voor zijn doodschop op Marcin Wasilevski acht maanden aan de kant moeten blijven. Witsel, met engelenvleugels getooid op de cover van het Rode Duivels-boek van Stephan Vanfleteren: al lang witgewassen. Absolutie is standaard voor ploertvoetballers. Terwijl een dopingzondaar eeuwig brandt in de hel.
DS, 19-12-2013 (Rik Vanwalleghem)