Barst
6th December 2005, 01:21
Knielen voor de aanstaande beul
door Sylvain Ephimenco
Redouan kwam zeven jaar geleden van Marokko naar Nederland. Hij was in 1998 pas 17 jaar. In die ongelooflijke korte tijd van zeven jaar zag hij de kans om een sidderende haat voor zijn nieuwe vaderland in het bijzonder, en het Westen in het algemeen te ontwikkelen.
Niet omdat hij gediscrimineerd werd, niet omdat hij niet mocht studeren of werken. Hij kreeg juist in het door hem verfoeide Nederland de kansen die hem in Al Hoceima hem nooit zouden zijn geboden. In het interview dat Kustaw Bessems, gisteren in Trouw met hem had, vertelde hij hoe bij aankomst ’de grote tolerantie hier voor andere culturen’ hem opviel. Dankbaar hiervoor is hij nooit geweest. Zonder een spoor van twijfel besloot hij de tolerantie van zijn gastland, in naam van het geperverteerde beeld van de islam dat hij gekweekt had, te misbruiken. 11 september was de omslag, geeft hij toe: hij juichte de afschuwelijke dood van 3000 mensen toe. Met wreed dédain noemt hij nu de slachtoffers ’zielig en zwak’. Redouan bewondert Mohammed Atta en de zijnen. Hij droomt ervan om volksvertegenwoordiger Hirsi Ali te doden. Hij zou zelfs zijn interviewer, toch een ongelovige hond in zijn islamofascistische wereldbeeld, zonder een spoor van spijt kunnen ombrengen: ’Dat kan een optie zijn’. En hij laat grappig doorschemeren dat zijn einddoel best zou kunnen zijn om zich op Amsterdam CS te laten ontploffen. In het hoofd en hart van Redouan is na zeven jaar verblijf in het verdraagzame Nederland een rotte vrucht gegroeid.
Waar wachten we op om Redouan, na intrekking van zijn Nederlandse nationaliteit, als hij die bezit, op het eerste het beste vliegtuig richting Al Hoceima te zetten?
Wachten we erop dat onze dochters en zonen door zijn haat worden getroffen en in stukken worden gereten? Zodat we met hun bloedige overblijfselen als bewijsstukken de rechter eindelijk kunnen overtuigen dat hij nu tot veroordeling moet overgaan? Wat is er mis met onze weerbaarheid en hoe lang zullen we nog moeten knielen en treuzelen aan de voeten van onze aanstaande beulen?
Hetzelfde lot zou het overgrote deel van de Hofstadgroep eigenlijk moeten ondergaan. De intentie om de rechtsstaat te destabiliseren, die openlijk door de verdachten niet wordt erkend en gerespecteerd, moet voldoende zijn om deze potentiële terroristenzelfmoordenaars het land uit te zetten. De andere optie, ervan uitgaande dat de verdachten niet alweer worden vrijgelaten, is veel erger. Een paar jaar in detentie zal in de promiscuïteit van het gevangeniswezen hun zendingsdrang alleen maar vergroten en versterken. De penitentiaire wereld is op het ogenblik een van de plekken waar het bloeddorstige fundamentalisme zich het snelste verspreidt. En dan heb ik het nog niet over de mogelijkheid om vanuit je cel je venijn per post de buitenwereld in te sturen. Wat dan als op dit ogenblik, zoals de meeste rapporten over radicalisering vaststellen, talrijke nieuwe Hofstadgroepen in de maak zijn? Daar zullen geen tralies en gevangenismuren tegenop kunnen.
Trouw, 05-12-2005
door Sylvain Ephimenco
Redouan kwam zeven jaar geleden van Marokko naar Nederland. Hij was in 1998 pas 17 jaar. In die ongelooflijke korte tijd van zeven jaar zag hij de kans om een sidderende haat voor zijn nieuwe vaderland in het bijzonder, en het Westen in het algemeen te ontwikkelen.
Niet omdat hij gediscrimineerd werd, niet omdat hij niet mocht studeren of werken. Hij kreeg juist in het door hem verfoeide Nederland de kansen die hem in Al Hoceima hem nooit zouden zijn geboden. In het interview dat Kustaw Bessems, gisteren in Trouw met hem had, vertelde hij hoe bij aankomst ’de grote tolerantie hier voor andere culturen’ hem opviel. Dankbaar hiervoor is hij nooit geweest. Zonder een spoor van twijfel besloot hij de tolerantie van zijn gastland, in naam van het geperverteerde beeld van de islam dat hij gekweekt had, te misbruiken. 11 september was de omslag, geeft hij toe: hij juichte de afschuwelijke dood van 3000 mensen toe. Met wreed dédain noemt hij nu de slachtoffers ’zielig en zwak’. Redouan bewondert Mohammed Atta en de zijnen. Hij droomt ervan om volksvertegenwoordiger Hirsi Ali te doden. Hij zou zelfs zijn interviewer, toch een ongelovige hond in zijn islamofascistische wereldbeeld, zonder een spoor van spijt kunnen ombrengen: ’Dat kan een optie zijn’. En hij laat grappig doorschemeren dat zijn einddoel best zou kunnen zijn om zich op Amsterdam CS te laten ontploffen. In het hoofd en hart van Redouan is na zeven jaar verblijf in het verdraagzame Nederland een rotte vrucht gegroeid.
Waar wachten we op om Redouan, na intrekking van zijn Nederlandse nationaliteit, als hij die bezit, op het eerste het beste vliegtuig richting Al Hoceima te zetten?
Wachten we erop dat onze dochters en zonen door zijn haat worden getroffen en in stukken worden gereten? Zodat we met hun bloedige overblijfselen als bewijsstukken de rechter eindelijk kunnen overtuigen dat hij nu tot veroordeling moet overgaan? Wat is er mis met onze weerbaarheid en hoe lang zullen we nog moeten knielen en treuzelen aan de voeten van onze aanstaande beulen?
Hetzelfde lot zou het overgrote deel van de Hofstadgroep eigenlijk moeten ondergaan. De intentie om de rechtsstaat te destabiliseren, die openlijk door de verdachten niet wordt erkend en gerespecteerd, moet voldoende zijn om deze potentiële terroristenzelfmoordenaars het land uit te zetten. De andere optie, ervan uitgaande dat de verdachten niet alweer worden vrijgelaten, is veel erger. Een paar jaar in detentie zal in de promiscuïteit van het gevangeniswezen hun zendingsdrang alleen maar vergroten en versterken. De penitentiaire wereld is op het ogenblik een van de plekken waar het bloeddorstige fundamentalisme zich het snelste verspreidt. En dan heb ik het nog niet over de mogelijkheid om vanuit je cel je venijn per post de buitenwereld in te sturen. Wat dan als op dit ogenblik, zoals de meeste rapporten over radicalisering vaststellen, talrijke nieuwe Hofstadgroepen in de maak zijn? Daar zullen geen tralies en gevangenismuren tegenop kunnen.
Trouw, 05-12-2005