Barst
3rd December 2005, 16:59
Nieuwe bron van wantrouwen
Je hoeft niet doorgeleerd te hebben in sociale psychologie om te weten dat wat deze week bekend raakte over het abrupt geëindigde leven van Muriel Degauque, een bom is. Het familiekiekje van de jonge vrouw, die zich op 9 november opblies in Irak, ging de wereld rond. Telkens met een verhaal erbij vol vraagtekens over hoe een meisje uit een rijtjeshuis, uit een gezin zonder geschiedenis, in een fanatieke bekeerlinge kon veranderen.
Dat leden van netwerken van moslimterreur wel eens door België passeren, valt nog aan te nemen. We zijn tenslotte een doorvoerland. Dat inheemse moslims van de tweede of derde generatie vatbaar zijn voor de lokroep van Al-Qaeda en hand- en spandiensten leveren aan terroristen, maakt het al beduidend zorgwekkender. Maar dat een autochtone meid door doelgerichte manipulatie in een dodelijk wapen kan worden omgeturnd, is nog van een heel andere orde. En er zijn indicaties dat zij niet de enige was op wie ronselaars hebben ingepraat. De gevolgen reiken ver.
Het kan niet anders of de ongemakkelijke stiltes aan de zondagse koffietafel zullen nog wat intenser worden als de dochter van 16 komt aanzetten met Mohammed, een leuke knul uit haar klas. Guess who's coming to diner? Zelfs de meest breeddenkende ouders zullen even moeten slikken.
Het zou wat te onverstandig zijn om die bezorgdheid als overdreven weg te honen. Natuurlijk gaat het hier slechts om één of enkele cellen, alles samen een handvol extremisten. Het zou vanzelfsprekend unfair zijn om de verantwoordelijkheid voor hun criminele daden op de hele moslimgemeenschap te laden. Maar schrik laat zich niet met logische argumenten wegredeneren. Dit is wat terroristen doen: redeloze angst zaaien. Dat is één.
Bij haar aanslag was Muriel de enige die omkwam. In militaire termen moet je zoiets als een mislukking beschouwen, een verspilling van munitie. Maar voor de psychologische oorlogsvoering begint ze pas nu volop te renderen. Haar martelaarschap, de eerste westerse vrouw die zich in Irak als jihadi opoffert, is een mijlpaal in de geschiedenis van de moslimterreur. Haar leven was onbetekenend. Nu is ze een icoon. Afschuwwekkend op het eerste gezicht. Maar de werfkracht van haar voorbeeld is voor haar opdrachtgevers van goudwaarde. Dat is twee.
En drie: wellicht het belangrijkste en gruwelijkste gevolg van de verschijning van de Belgische kamikaze is dat het nóg een beetje moeilijker wordt om de diepe kloof tussen autochtonen en moslims te overbruggen. De terreurbestrijders kunnen niet anders dan hun jacht op potentiële bommenleggers opdrijven. Dat zal tot grotere spanningen, vergissingen en frustraties leiden. Naast de wrevel over alledaagse samenlevingsproblemen en de groeiende ergernis over blijvende achterstelling, hebben we er een bron van wederzijds diepgeworteld wantrouwen bij.
DS, 03-12-2005(Bart Sturtewagen)
Je hoeft niet doorgeleerd te hebben in sociale psychologie om te weten dat wat deze week bekend raakte over het abrupt geëindigde leven van Muriel Degauque, een bom is. Het familiekiekje van de jonge vrouw, die zich op 9 november opblies in Irak, ging de wereld rond. Telkens met een verhaal erbij vol vraagtekens over hoe een meisje uit een rijtjeshuis, uit een gezin zonder geschiedenis, in een fanatieke bekeerlinge kon veranderen.
Dat leden van netwerken van moslimterreur wel eens door België passeren, valt nog aan te nemen. We zijn tenslotte een doorvoerland. Dat inheemse moslims van de tweede of derde generatie vatbaar zijn voor de lokroep van Al-Qaeda en hand- en spandiensten leveren aan terroristen, maakt het al beduidend zorgwekkender. Maar dat een autochtone meid door doelgerichte manipulatie in een dodelijk wapen kan worden omgeturnd, is nog van een heel andere orde. En er zijn indicaties dat zij niet de enige was op wie ronselaars hebben ingepraat. De gevolgen reiken ver.
Het kan niet anders of de ongemakkelijke stiltes aan de zondagse koffietafel zullen nog wat intenser worden als de dochter van 16 komt aanzetten met Mohammed, een leuke knul uit haar klas. Guess who's coming to diner? Zelfs de meest breeddenkende ouders zullen even moeten slikken.
Het zou wat te onverstandig zijn om die bezorgdheid als overdreven weg te honen. Natuurlijk gaat het hier slechts om één of enkele cellen, alles samen een handvol extremisten. Het zou vanzelfsprekend unfair zijn om de verantwoordelijkheid voor hun criminele daden op de hele moslimgemeenschap te laden. Maar schrik laat zich niet met logische argumenten wegredeneren. Dit is wat terroristen doen: redeloze angst zaaien. Dat is één.
Bij haar aanslag was Muriel de enige die omkwam. In militaire termen moet je zoiets als een mislukking beschouwen, een verspilling van munitie. Maar voor de psychologische oorlogsvoering begint ze pas nu volop te renderen. Haar martelaarschap, de eerste westerse vrouw die zich in Irak als jihadi opoffert, is een mijlpaal in de geschiedenis van de moslimterreur. Haar leven was onbetekenend. Nu is ze een icoon. Afschuwwekkend op het eerste gezicht. Maar de werfkracht van haar voorbeeld is voor haar opdrachtgevers van goudwaarde. Dat is twee.
En drie: wellicht het belangrijkste en gruwelijkste gevolg van de verschijning van de Belgische kamikaze is dat het nóg een beetje moeilijker wordt om de diepe kloof tussen autochtonen en moslims te overbruggen. De terreurbestrijders kunnen niet anders dan hun jacht op potentiële bommenleggers opdrijven. Dat zal tot grotere spanningen, vergissingen en frustraties leiden. Naast de wrevel over alledaagse samenlevingsproblemen en de groeiende ergernis over blijvende achterstelling, hebben we er een bron van wederzijds diepgeworteld wantrouwen bij.
DS, 03-12-2005(Bart Sturtewagen)