L*urens Meeus
24th October 2013, 20:33
De Belg heeft de Nederlander nodig: hij ontleent zijn identiteit aan zijn afkeer van de noorderburen. Dat stelt Femke Noordink. Zij is freelance journalist. Deze bijdrage verscheen eerder in de Volkskrant.
Ik zie dat gedrag als afgunst tegenover een grotere broer - laten we hem alvast Henk noemen - die zijn kleinere broer overschaduwt.
De Waal Yves Vander Cruysen wil aantonen dat de kleine Belgen veel hebben bijgedragen aan onze planeet, zo lees ik. Dat doet hij door onder de aandacht te brengen dat niet een Nederlander, maar een Belg aan de basis lag van de stichting van New York (DM 19/10). In zijn onderzoek en bewijsvoering ben ik niet gedoken, maar de afgunst jegens Nederland die hier doorheen sijpelt, vind ik tekenend voor Belgen, Walen en Vlamingen gelijk. Een constatering die ook aan de oppervlakte kwam toen ik in België woonde en werkte, in respectievelijk Gent en Brussel. Een spijtige conclusie, omdat Belgen (door deze afgunst?) volstrekt niet van Nederlanders houden. Vooral betreurenswaardig als je je als Nederlander tussen de Belgen begeeft.
In Belgie kan ik uitstekend doorgaan voor landgenoot, mits ik mijn mond houd. Zit ik undercover in het openbaar vervoer, dan word ik ontmaskerd als de conducteur mijn kaartje controleert. Zodra ik 'alstublieft' zeg, draaien alle koppen om. 'Amai, jij bent er zo een! Wat doet die Ollander in onze tram!'
Van de positieve kant bekeken is België Nederland in de overtreffende trap. Indrukwekkende architectuur, bourgondisch eten, een gemoedelijke sfeer, cultuur in overvloed. Meer ruimte, minder gebral en op zijn tijd nog lekker ongeorganiseerd. Je eet er hesp met waterzooi bij je nonkel en je kuismadam stoft er de chauffage af. Enig toch? Alleen kan ik wat ik ben niet veranderen. Eens een Ollander, altijd een Ollander.
Kleine broer
Maar waar komt die vandaan, die onderhuidse Ollandernijd? Wat meespeelt is dat België kleiner is dan Nederland (met burgers die Vander Cruysen ook als 'kleine Belgen' typeert). Een strook langs de zuidkant van ons land van waaruit je bij helder weer met een beetje verrekijker nog altijd Nederland ziet liggen. Het Calimero-effect ligt dus voor de hand.
Ik zie dat gedrag als afgunst tegenover een grotere broer - laten we hem alvast Henk noemen - die zijn kleinere broer overschaduwt. Henk zelf merkt het bestaan van kleine broer België nauwelijks op. Zoals een Belg eens zei: "Wij hebben honderden prachtige biertjes die niemand ter wereld kent. Holland heeft er een paar die niet te drinken zijn, en die kent iedereen."
Als Henk al weet waar België ligt, heeft hij slechts een vaag beeld voor ogen van Vlamingen als simpele maar sympathieke lieden met een koddig accent. 'Omdat iedereen daar lacht' en 'dat taaltje is zo zacht', aldus Henks hitsong uit de jaren 80.
Het Belgische brein
In tegenstelling tot de Nederlander, die alleen Kabouter Plop dan wel Bart Peeters kent, kent iedere Belg minimaal één Nederlander persoonlijk. Dat is een belasting ontduikende buurman, of de weinig fijnzinnige importpartner van een familielid. Zit ik in België in de trein, dan hoor ik regelmatig gesprekken over Hollanders om me heen. Nederlanders als 16 miljoen Henk en Ingrids, die tijdens hun vakanties de boel weer eens luidruchtig komen verstieren in dat mooie Vlaanderenland of in de Ardennen. De eerste Nederlander die in de trein een monoloog afsteekt over Belgen moet ik nog tegenkomen.
Al met al is het duidelijk: Nederland heeft een vast plekje in het bewustzijn van de Belg. En die aanwezigheid in het Belgisch brein heeft een functie. Belgen hebben de Nederlander nodig. Een gezamenlijke tegenstander om zich tegen af te zetten, om zich een eigen identiteit te vormen. Want een identiteit krijgt alleen inhoud als er iets tegenover staat, wordt alleen een 'zelf' in het bijzijn van 'de ander'.
Een noodzaak voor Belgen, die per definitie moeite hebben met hun identiteit als volk. Niet voor niets staat Belg (van 'verbelgd' in het Gallisch) in sommige interpretaties voor 'verbolgen', naar de lichtgeraaktheid van de oude Belgen, die om de geringste aanleiding met elkaar oorlog voerden (flauwe opmerking, ik weet het, maar toch frappant!). Eenheid is er ook vandaag ver te zoeken, met Vlamingen, Walen, Duitstaligen en een onafhankelijk Brussel. Amper in staat om samen een staat te vormen. Dus wat maakt een Belg nou tot Belg? In ieder geval geen gedeelde taal, cultuur of gewoontes.
Nee, de Nederlander. Die geeft de Belg zijn gezicht: Hij Die Niet Van Hollanders Houdt.
Bron:http://www.demorgen.be/ 24/10/2013
Eigen Mening: Ik stel mezelf nooit vijandig op tegenover Nederlanders, men lacht er wel eens mee maar dat doen zij met ons ook.
Sterker nog ik voel mij dichter bij de Nederlanders staan dan bij de Walen, we spreken dezelfde taal, en vormden in het verleden zelfs een geheel.
Het culinaire verschil is er immers wel maar eerlijk gezegd stoor ik mij daar niet aan. Op communautair niveau zou het immers ook makkelijker zijn om met de Nederlanders een staat te vormen dan met de Walen.
Ik zie dat gedrag als afgunst tegenover een grotere broer - laten we hem alvast Henk noemen - die zijn kleinere broer overschaduwt.
De Waal Yves Vander Cruysen wil aantonen dat de kleine Belgen veel hebben bijgedragen aan onze planeet, zo lees ik. Dat doet hij door onder de aandacht te brengen dat niet een Nederlander, maar een Belg aan de basis lag van de stichting van New York (DM 19/10). In zijn onderzoek en bewijsvoering ben ik niet gedoken, maar de afgunst jegens Nederland die hier doorheen sijpelt, vind ik tekenend voor Belgen, Walen en Vlamingen gelijk. Een constatering die ook aan de oppervlakte kwam toen ik in België woonde en werkte, in respectievelijk Gent en Brussel. Een spijtige conclusie, omdat Belgen (door deze afgunst?) volstrekt niet van Nederlanders houden. Vooral betreurenswaardig als je je als Nederlander tussen de Belgen begeeft.
In Belgie kan ik uitstekend doorgaan voor landgenoot, mits ik mijn mond houd. Zit ik undercover in het openbaar vervoer, dan word ik ontmaskerd als de conducteur mijn kaartje controleert. Zodra ik 'alstublieft' zeg, draaien alle koppen om. 'Amai, jij bent er zo een! Wat doet die Ollander in onze tram!'
Van de positieve kant bekeken is België Nederland in de overtreffende trap. Indrukwekkende architectuur, bourgondisch eten, een gemoedelijke sfeer, cultuur in overvloed. Meer ruimte, minder gebral en op zijn tijd nog lekker ongeorganiseerd. Je eet er hesp met waterzooi bij je nonkel en je kuismadam stoft er de chauffage af. Enig toch? Alleen kan ik wat ik ben niet veranderen. Eens een Ollander, altijd een Ollander.
Kleine broer
Maar waar komt die vandaan, die onderhuidse Ollandernijd? Wat meespeelt is dat België kleiner is dan Nederland (met burgers die Vander Cruysen ook als 'kleine Belgen' typeert). Een strook langs de zuidkant van ons land van waaruit je bij helder weer met een beetje verrekijker nog altijd Nederland ziet liggen. Het Calimero-effect ligt dus voor de hand.
Ik zie dat gedrag als afgunst tegenover een grotere broer - laten we hem alvast Henk noemen - die zijn kleinere broer overschaduwt. Henk zelf merkt het bestaan van kleine broer België nauwelijks op. Zoals een Belg eens zei: "Wij hebben honderden prachtige biertjes die niemand ter wereld kent. Holland heeft er een paar die niet te drinken zijn, en die kent iedereen."
Als Henk al weet waar België ligt, heeft hij slechts een vaag beeld voor ogen van Vlamingen als simpele maar sympathieke lieden met een koddig accent. 'Omdat iedereen daar lacht' en 'dat taaltje is zo zacht', aldus Henks hitsong uit de jaren 80.
Het Belgische brein
In tegenstelling tot de Nederlander, die alleen Kabouter Plop dan wel Bart Peeters kent, kent iedere Belg minimaal één Nederlander persoonlijk. Dat is een belasting ontduikende buurman, of de weinig fijnzinnige importpartner van een familielid. Zit ik in België in de trein, dan hoor ik regelmatig gesprekken over Hollanders om me heen. Nederlanders als 16 miljoen Henk en Ingrids, die tijdens hun vakanties de boel weer eens luidruchtig komen verstieren in dat mooie Vlaanderenland of in de Ardennen. De eerste Nederlander die in de trein een monoloog afsteekt over Belgen moet ik nog tegenkomen.
Al met al is het duidelijk: Nederland heeft een vast plekje in het bewustzijn van de Belg. En die aanwezigheid in het Belgisch brein heeft een functie. Belgen hebben de Nederlander nodig. Een gezamenlijke tegenstander om zich tegen af te zetten, om zich een eigen identiteit te vormen. Want een identiteit krijgt alleen inhoud als er iets tegenover staat, wordt alleen een 'zelf' in het bijzijn van 'de ander'.
Een noodzaak voor Belgen, die per definitie moeite hebben met hun identiteit als volk. Niet voor niets staat Belg (van 'verbelgd' in het Gallisch) in sommige interpretaties voor 'verbolgen', naar de lichtgeraaktheid van de oude Belgen, die om de geringste aanleiding met elkaar oorlog voerden (flauwe opmerking, ik weet het, maar toch frappant!). Eenheid is er ook vandaag ver te zoeken, met Vlamingen, Walen, Duitstaligen en een onafhankelijk Brussel. Amper in staat om samen een staat te vormen. Dus wat maakt een Belg nou tot Belg? In ieder geval geen gedeelde taal, cultuur of gewoontes.
Nee, de Nederlander. Die geeft de Belg zijn gezicht: Hij Die Niet Van Hollanders Houdt.
Bron:http://www.demorgen.be/ 24/10/2013
Eigen Mening: Ik stel mezelf nooit vijandig op tegenover Nederlanders, men lacht er wel eens mee maar dat doen zij met ons ook.
Sterker nog ik voel mij dichter bij de Nederlanders staan dan bij de Walen, we spreken dezelfde taal, en vormden in het verleden zelfs een geheel.
Het culinaire verschil is er immers wel maar eerlijk gezegd stoor ik mij daar niet aan. Op communautair niveau zou het immers ook makkelijker zijn om met de Nederlanders een staat te vormen dan met de Walen.