Barst
30th November 2005, 00:18
Frankrijk heeft belangstelling voor solliciteren met een anonieme cv
Als je werk zoekt, kun je in Frankrijk beter Pascal heten dan Fouad. Eerste aflevering van een tweeluik over discriminatie.
Na 24 afwijzingen had Fouad Kiri, 26 jaar en afgestudeerd aan de Ecole supérieure des affaires in Lille, een bedrijfseconomische opleiding, er genoeg van. Al maanden op zoek naar een stage, besloot hij de naam op zijn cv te veranderen in Pascal Durand. Onmiddellijk werd hij uitgenodigd voor een gesprek. Zelfs op het accountantskantoor waar hij eerder was afgewezen, was hij nu opeens van harte welkom.
Volgens Kiri waren de twaalf leerlingen uit het noorden en oosten van Afrika de enigen uit zijn klas die na drie maanden zoeken nog geen stage hadden gevonden. Uiteindelijk accepteerde hij de stageplaats die geen van zijn blanke medeleerlingen de moeite waard had gevonden.
Verhalen zoals die van Fouad Kiri zijn er veel, maar hoe groot het probleem, blijft onduidelijk. In tegenstelling tot Nederland, is het in Frankrijk bij wet verboden gegevens te verzamelen waaruit etnische of raciale herkomst blijkt. Toch is de uit 1978 stammende wet – een uiting van republikeins gelijkheidsdenken – niet de enige oorzaak voor de afwezigheid van bruikbaar cijfermateriaal.
Dat zegt althans Jean-François Amadieu, socioloog en directeur van het Observatoire des discriminations. Politieke correctheid bij onderzoekers speelt een rol, maar ook het dédain voor harde cijfers in de Franse onderzoekstraditie is volgens Amadieu een niet te onderschatten factor. „Een filosofische beschouwing heeft hier helaas nog vaak meer gewicht dan degelijk empirisch onderzoek.”
Amadieu baarde in vorig jaar veel opzien met een praktisch Fouad Kiri-achtig experiment dat de wet uit 1978 eenvoudig omzeilde. In 2004 stuurde hij 1806 identieke cv’s naar werkgevers. Enige afwijkende element was de afzender, in het ene geval een jonge man met een typisch Franse naam, in het andere geval een jonge man met een typisch Arabische naam.
Verder verzon Amadieu er een moeder met drie kinderen bij, iemand uit een probleembuurt, een vijftigjarige en een gehandicapte.
Wat bleek?
De gehandicapte maakte 15 keer minder kans te worden uitgenodigd dan Pascal Durand, gevolgd door Foued Kiri met 5 keer minder kans.
Dit voorjaar deed Amadieu een soortgelijk experiment. Onder de ’sollicitanten’ bevonden zich dit keer een 33-jarige blanke man van Franse origine en een niet met leeftijd genoemde vrouw van wie de naam verraadde dat zij van Noord- Afrikaanse afkomst was. Objectief gezien was zij de betere kandidaat, want uit haar cv viel op te maken dat haar opleiding beter aansloot bij de betreffende (commerciële) functie en ook dat haar verkoopprestaties in haar huidige functie een sterk toenemende lijn vertoonden. Toch werd de 33 jarige man ruim drie keer zo vaak uitgenodigd voor een gesprek.
Voor Amadieu alle reden om te pleiten voor de invoering van anonieme CV’s.
Premier Dominique de Villepin, die werkt aan een wet die gelijke kansen moet bevorderen (met onder meer een ’stimuleringsmaatregel voor etnische diversiteit bij omroepen’), reageerde gisteren welwillend op het voorstel. Maar of de anonieme cv verplicht kan worden, dat kon hij niet zeggen.
De anonieme cv lost bovendien het volgende probleem, het sollicitatiegesprek, niet op. Eenmaal op gesprek bleek weliswaar dat de vrouw van Noord-Afrikaanse afkomst 66 procent kans maakte op de baan, maar in het geval de 33-jarige man was dat 96 procent.
Trouw, 30-11-2005
Als je werk zoekt, kun je in Frankrijk beter Pascal heten dan Fouad. Eerste aflevering van een tweeluik over discriminatie.
Na 24 afwijzingen had Fouad Kiri, 26 jaar en afgestudeerd aan de Ecole supérieure des affaires in Lille, een bedrijfseconomische opleiding, er genoeg van. Al maanden op zoek naar een stage, besloot hij de naam op zijn cv te veranderen in Pascal Durand. Onmiddellijk werd hij uitgenodigd voor een gesprek. Zelfs op het accountantskantoor waar hij eerder was afgewezen, was hij nu opeens van harte welkom.
Volgens Kiri waren de twaalf leerlingen uit het noorden en oosten van Afrika de enigen uit zijn klas die na drie maanden zoeken nog geen stage hadden gevonden. Uiteindelijk accepteerde hij de stageplaats die geen van zijn blanke medeleerlingen de moeite waard had gevonden.
Verhalen zoals die van Fouad Kiri zijn er veel, maar hoe groot het probleem, blijft onduidelijk. In tegenstelling tot Nederland, is het in Frankrijk bij wet verboden gegevens te verzamelen waaruit etnische of raciale herkomst blijkt. Toch is de uit 1978 stammende wet – een uiting van republikeins gelijkheidsdenken – niet de enige oorzaak voor de afwezigheid van bruikbaar cijfermateriaal.
Dat zegt althans Jean-François Amadieu, socioloog en directeur van het Observatoire des discriminations. Politieke correctheid bij onderzoekers speelt een rol, maar ook het dédain voor harde cijfers in de Franse onderzoekstraditie is volgens Amadieu een niet te onderschatten factor. „Een filosofische beschouwing heeft hier helaas nog vaak meer gewicht dan degelijk empirisch onderzoek.”
Amadieu baarde in vorig jaar veel opzien met een praktisch Fouad Kiri-achtig experiment dat de wet uit 1978 eenvoudig omzeilde. In 2004 stuurde hij 1806 identieke cv’s naar werkgevers. Enige afwijkende element was de afzender, in het ene geval een jonge man met een typisch Franse naam, in het andere geval een jonge man met een typisch Arabische naam.
Verder verzon Amadieu er een moeder met drie kinderen bij, iemand uit een probleembuurt, een vijftigjarige en een gehandicapte.
Wat bleek?
De gehandicapte maakte 15 keer minder kans te worden uitgenodigd dan Pascal Durand, gevolgd door Foued Kiri met 5 keer minder kans.
Dit voorjaar deed Amadieu een soortgelijk experiment. Onder de ’sollicitanten’ bevonden zich dit keer een 33-jarige blanke man van Franse origine en een niet met leeftijd genoemde vrouw van wie de naam verraadde dat zij van Noord- Afrikaanse afkomst was. Objectief gezien was zij de betere kandidaat, want uit haar cv viel op te maken dat haar opleiding beter aansloot bij de betreffende (commerciële) functie en ook dat haar verkoopprestaties in haar huidige functie een sterk toenemende lijn vertoonden. Toch werd de 33 jarige man ruim drie keer zo vaak uitgenodigd voor een gesprek.
Voor Amadieu alle reden om te pleiten voor de invoering van anonieme CV’s.
Premier Dominique de Villepin, die werkt aan een wet die gelijke kansen moet bevorderen (met onder meer een ’stimuleringsmaatregel voor etnische diversiteit bij omroepen’), reageerde gisteren welwillend op het voorstel. Maar of de anonieme cv verplicht kan worden, dat kon hij niet zeggen.
De anonieme cv lost bovendien het volgende probleem, het sollicitatiegesprek, niet op. Eenmaal op gesprek bleek weliswaar dat de vrouw van Noord-Afrikaanse afkomst 66 procent kans maakte op de baan, maar in het geval de 33-jarige man was dat 96 procent.
Trouw, 30-11-2005