Barst
26th August 2013, 17:06
Ook de 13 spoorbazen zijn het waard
Een goeie manager is een dure manager. Volgens verdedigers van hoge lonen heeft dat te maken met ‘de markt’. Talent is schaars, iedereen wil talent, en dus wordt talent pokkeduur. Voor die zeldzame talenten hebben we het woord ‘top’ uitgevonden, van topvoetballer over topmodel tot topmanager. Zij verdienen toplonen omdat ze top zijn. De slogan van cosmeticamerk L’Oréal past elk van hen: omdat ik het waard ben.
Samen vormen ze een fijne dertien-koppige regering die de spoorwegen van dit land leidt
Zouden die tien directeurs-generaal en de drie ceo’s van de NMBS, Infrabel en de Holding dat ook over zichzelf denken? Samen vormen ze een fijne dertienkoppige regering die de spoorwegen van dit land leidt. Het moet zijn dat de NMBS internationaal in fantastisch hoog aanzien staat, want stuk voor stuk verdienen deze toppers meer dan premier Di Rupo, en dus een eind meer dan de andere federale ministers. Het loon van de premier zou voortaan voor overheidsmanagers gelden als moreel baken en (met wat bonussen erbovenop) als grens, maar tegen dat plan groeit verzet.
Nu en dan behoeft de discussie over hoge lonen nuance. Zoals dat het bij privébedrijven uiteindelijk de zaak is van de aandeelhouders hoe riant ze hun managers betalen. Of dat sommige managers wel degelijk een cruciaal verschil maken. Denk aan Johnny Thijs van Bpost, die laat weten dat hij het niet wil doen voor 290.000. Thijs verdient nu 1,1 miljoen.
If you pay peanuts, you get monkeys, plegen verdedigers van hoge lonen met een guitige knipoog te zeggen. Maar soms maakt het kennelijk niet veel uit hoeveel je betaalt.
Want dertien toplonen in de NMBS en Infrabel? Een bedrijf waarvan de belastingbetaler de aandeelhouder en klant is. Een bedrijf dat moet worden gered. De schuld is in vier jaar tijd van 2,4 naar bijna 3,8 miljard euro opgelopen. Elk jaar rijden meer treinen met vertraging, meer treinen worden afgeschaft en de reizigers geven minder dan 7 op 10 voor de dienstverlening. In geen enkel bedrijf wordt meer gestaakt. Maar het is waar, het had wellicht nog slechter gekund.
Het is bovendien leerrijk om verderop in deze krant te lezen hoe de regering een nieuwe manager zoekt die dit bedrijf van 35.000 werknemers kan leiden. Een telefoontje van een headhunter, een gesprek van een uurtje om 7 uur ’s morgens, enkele regeltjes cv die fout blijken, bevriend zijn met de vicepremier. Zoiets helpt niet om de mythe in stand te houden van de zeldzaam getalenteerde en dus dure topmanager.
De regering is volgende week terug. De benoemingscarrousel en de begrenzing van de lonen liggen samen op tafel. Een prijs voor deugdelijk bestuur is niet meer te winnen, een beetje eer misschien nog wel.
DS, 24-08-2013 (Karel Verhoeven)
Een goeie manager is een dure manager. Volgens verdedigers van hoge lonen heeft dat te maken met ‘de markt’. Talent is schaars, iedereen wil talent, en dus wordt talent pokkeduur. Voor die zeldzame talenten hebben we het woord ‘top’ uitgevonden, van topvoetballer over topmodel tot topmanager. Zij verdienen toplonen omdat ze top zijn. De slogan van cosmeticamerk L’Oréal past elk van hen: omdat ik het waard ben.
Samen vormen ze een fijne dertien-koppige regering die de spoorwegen van dit land leidt
Zouden die tien directeurs-generaal en de drie ceo’s van de NMBS, Infrabel en de Holding dat ook over zichzelf denken? Samen vormen ze een fijne dertienkoppige regering die de spoorwegen van dit land leidt. Het moet zijn dat de NMBS internationaal in fantastisch hoog aanzien staat, want stuk voor stuk verdienen deze toppers meer dan premier Di Rupo, en dus een eind meer dan de andere federale ministers. Het loon van de premier zou voortaan voor overheidsmanagers gelden als moreel baken en (met wat bonussen erbovenop) als grens, maar tegen dat plan groeit verzet.
Nu en dan behoeft de discussie over hoge lonen nuance. Zoals dat het bij privébedrijven uiteindelijk de zaak is van de aandeelhouders hoe riant ze hun managers betalen. Of dat sommige managers wel degelijk een cruciaal verschil maken. Denk aan Johnny Thijs van Bpost, die laat weten dat hij het niet wil doen voor 290.000. Thijs verdient nu 1,1 miljoen.
If you pay peanuts, you get monkeys, plegen verdedigers van hoge lonen met een guitige knipoog te zeggen. Maar soms maakt het kennelijk niet veel uit hoeveel je betaalt.
Want dertien toplonen in de NMBS en Infrabel? Een bedrijf waarvan de belastingbetaler de aandeelhouder en klant is. Een bedrijf dat moet worden gered. De schuld is in vier jaar tijd van 2,4 naar bijna 3,8 miljard euro opgelopen. Elk jaar rijden meer treinen met vertraging, meer treinen worden afgeschaft en de reizigers geven minder dan 7 op 10 voor de dienstverlening. In geen enkel bedrijf wordt meer gestaakt. Maar het is waar, het had wellicht nog slechter gekund.
Het is bovendien leerrijk om verderop in deze krant te lezen hoe de regering een nieuwe manager zoekt die dit bedrijf van 35.000 werknemers kan leiden. Een telefoontje van een headhunter, een gesprek van een uurtje om 7 uur ’s morgens, enkele regeltjes cv die fout blijken, bevriend zijn met de vicepremier. Zoiets helpt niet om de mythe in stand te houden van de zeldzaam getalenteerde en dus dure topmanager.
De regering is volgende week terug. De benoemingscarrousel en de begrenzing van de lonen liggen samen op tafel. Een prijs voor deugdelijk bestuur is niet meer te winnen, een beetje eer misschien nog wel.
DS, 24-08-2013 (Karel Verhoeven)