"Niet te snel zijn met de stempel dyslexie"

[Annelies.Roofthooft]

Psychologen moeten kinderen niet te snel de stempel dyslectisch geven, stelt Nederlands staatssecretaris Sander Dekker. Hij opent daarom een debat om te zien of de regels rond dyslexieverklaringen verstrengd kunnen worden.
Onlangs bleek dat maar liefst 15 procent van de Nederlandse scholieren aangepaste eindexamens doet. Veel van die kinderen hebben een dyslexieverklaring, omdat ze moeite hebben met lezen. "Als het gaat om zulke grote percentages, kun je er vraagtekens bij zetten of iedereen inderdaad dyslexie heeft", aldus Dekker.

Kinderen die woordblind zijn, moeten volgens de staatssecretaris aangepaste eindexamens kunnen doen. De teksten die ze moeten lezen bestaan dan bijvoorbeeld uit grotere letters en ze krijgen iets meer tijd.

Leerproblemen
Het zou echter ook kunnen zijn dat een kind gewoon moeite heeft met lezen en te makkelijk als dyslectisch wordt bestempeld. "We moeten uitkijken dat we niet al onze leerproblemen dyslexie gaan noemen", stelt de staatssecretaris.

Volgens psycholoog en onderzoeker Chris Struiksma van het Nederlands Instituut van Psychologen is iedereen geschrokken van de cijfers. Want volgens de wetenschap is slechts 3 tot 4 procent van de scholieren dyslectisch.

Aantrekkelijk
Volgens is hem is het voor scholieren aantrekkelijk om dyslectisch verklaard te worden en krijgen ze bovendien gemakkelijk een dyslectieverklaring. "Iedere zelfbenoemde deskundige kan zo'n verklaring afgeven", zegt Struiksma. Een mogelijke maatregel is dat alleen eindexamenkandidaten die al op 14-jarige leeftijd een dyslectieverklaring hadden, aangepaste examens mogen doen.

Bron:
http://www.hln.be/hln/nl/38/Kinderen/article/detail/1587484/2013/02/27/Niet-te-snel-zijn-met-de-stempel-dyslexie.dhtml

eigen mening:
Ik vind het persoonlijk wel goed dat hier aandacht aan wordt gegeven. Sommige leerlingen hebben inderdaad gewoon nog enkele moeilijkheden en hoeven niet meteen dyslectisch verklaard worden. Dit is misschien inderdaad voor vele scholier aantrekkelijk maar nefast voor hun verdere ontwikkeling. Zij krijgen dan aangepaste testen die onder hun niveau zijn. Op deze manier is de uitdaging er niet en is het ook veel moeilijker om iets bij te leren voor deze leerlingen.

[Evelien.Verlinden]

Ik vind het zeer goed dat men over dit onderwerp eens een debat voert. Tenslotte wordt er vandaag de dag in mijn ogen te snel een stempel gedrukt op de leerlingen. Als je nog maar iets verschilt van van het idealistische beeld van de maatschappij (het 'normale' kind) krijg je al meteen het etiquette van een bepaalde ziekte, gedrag - of leerstoornis op jou geplakt.
Daarentegen ben ik een zeer grote voorstander dat er onderzocht wordt bij kinderen of ze al dan niet last hebben van ADHD, ASS, Dyslexie, Dyscalculie etc. Hierdoor kunnen wij als leerkracht hen ook beter begeleiden, omdat we weten waarom een leerling op bepaalde situaties/omstandigheden reageert.
Ik vind dus dat de leerlingen de kans moeten krijgen om onderzocht te worden, maar ik vind ook dat men niet te snel een bepaald etiquette op de leerling mag kleven.

[Raisa.Docx]

Net als de rest ga ik er volledig mee akkoord dat niet elk kind dat moeite heeft met lezen dyslexie heeft. Het lijkt bijna een 'trend' om een leerstoornis te hebben ... Ouders nemen ook zeer snel de beslissing om naar bv. een logopedist te gaan omdat ze denken dat hun kind achterstaat. Op zich is daar dan ook niets mis mee aangezien ze gewoon willen weten waarom het kind bepaalde moeilijkheden ondervindt met het leren van iets, maar het probleem is net dat de kinderen te snel de stempel van een leerstoornis krijgen. Niet elk kind is snel in taalontwikkeling, of snel in het leren spreken en goed articuleren! Ik zou dus ook niet al te snel panikeren wanneer één van je kinderen iets later is met de ontwikkeling van iets nieuws dan andere kinderen.

Een gericht en betrouwbaar (!) onderzoek zou een oplossing kunnen bieden, maar sommige kinderen hebben gewoon meer input, hulp en steun nodig. Ik stond trouwens ook een jaar achter qua taalontwikkeling, maar met de nodige steun en oefening spreek ik eveneens vlot Nederlands. Net als Annelies denk ik ook dat kinderen die eigenlijk helemaal geen dyslexie hebben, onder hun niveau zouden gaan presteren en zij zouden bovendien ook geen uitdaging meer geboden krijgen.