Depressie: lichaam of geest?

[Michael Van Deun]

Depressie: lichaam of geest?

Video | Door FastFacts.nl

Onderzoek naar het verloop van depressie en angststoornissen

Eén op de vijf Nederlanders is wel eens depressief. De Wereldgezondheidsorganisatie voorspelt dat depressiviteit in 2030 volksziekte nummer een is. Een depressie zit niet alleen tussen je oren, maar ook in je lijf. Psychiatrisch Epidemioloog Brenda Penninx onderzoekt de relatie tussen lichamelijke klachten en depressie. Ze volgt daarvoor een groep van drieduizend patiënten met depressieve klachten en angststoornissen en gezonde proefpersonen.

Bron: http://eoswetenschap.eu/video/depressie-lichaam-geest

Naar mijn mening is depressie meer een veralgemeend begrip geworden. In België is iedereen tegenwoordig depressief. Is het niet door het weer, dan is het wel omwille van een (kleine) tegenslag. Natuurlijk wil ik hier niet onrespectvol verkondigen dat mensen in een depressie of mensen die het moeilijk hebben komedie spelen. Mijn punt is dat ik vind dat mensen moeten leren uit tegenslagen, de draad weer opnemen en verdergaan met hun leven ook al lijkt de situatie absoluut de moeite niet waard. Het is vaak makkelijk om te schuilen achter het mom van 'ik ben depressief'. Dat kan natuurlijk effectief zo zijn, maar door achter je depressie te schuilen zullen problemen helemaal niet opgelost worden. Je schuilt als het ware achter je probleem dat je niet wilt of kunt aanpakken.
Dat merk je ook in de media als je kijkt naar nieuwsberichten rond antidepressiva bij kinderen en jongeren, zelfmoord bij jongeren, ... Dit kan in mijn ogen absoluut niet! Daar moet dringend actie tegen ondernomen worden. Jongeren hebben het eens zo moeilijk om tegenslagen te verwerken, denk maar aan het cliché 'mijn liefje is mijn wereld en die heeft het net uitgemaakt'. Jongeren kunnen veel minder deze tegenslag verwerken omdat dit voor hen alles betekent. Ze komen dan ook vaker in een negatieve spiraal terecht, ondersteund door het woord depressie, in plaats van hun tegenslag mee te nemen in hun rugzakje richting de toekomst! Ik begrijp zelf heel goed hoe moeilijk sommige jongeren het kunnen hebben door tegenslagen, of zelfs in hun zoektocht naar hun eigen identiteit. Daarom is het ook belangrijk dat zij ergens terecht kunnen, welzijn stimuleren!

[Lien Wijnants]

Ik wil hier toch even reageren, omdat ik niet helemaal akkoord ben met de mening van Michael.
Ik ben de eerste om toe te geven dat er heel wat mensen zijn die gebruik maken van de titel 'depressie'. Jammergenoeg zeggen mensen al gauw: 'Ik ben depressief'. Waarschijnlijk zitten ze dan gewoon even in een dipje en dit overkomt elke gezonde mens wel eens. Iedereen zit wel eens in de put omwille van welke reden dan ook.
Maar dit alles is totaal niet te vergelijken met een echte depressie. Die kan trouwens enkel vastgesteld worden door gespecialiseerde mensen, zoals dokters, psychologen en psychiaters. Je kan van jezelf niet zomaar zeggen dat je depressief bent. Jammergenoeg is deze uitspraak bijna een gezegde geworden en wordt ze veel te vaak gebruikt.
Wat Michael beweert, namelijk dat je na een tegenslag maar moet leren verdergaan met je leven, heeft eigenlijk niets met een depressie te maken. Een depressie betekent dat je er zelf niet uit geraakt, hoe graag je dat ook zou willen. Het overkomt je, je kan er niets aan doen. Het enige dat helpt is therapie volgen en eventueel medicatie nemen. Ik zeg niet dat er geen mensen zijn die zich schuilhouden achter hun depressie, maar meestal kunnen mensen met een echte depressie gewoon niet verder. Dat is nu net het probleem van de ziekte. De hersenen maken niet meer voldoende geluksstofjes aan en je gaat er zo aan tenonder. Mensen die dan zeggen tegen depressieve mensen: 'Komaan, je schuilt je achter je ziekte. Pak je problemen aan.' begrijpen niet dat ze daarmee de depressieve nog meer in een put duwen. Want depressieve mensen werken meestal heel hard om uit hun dal te geraken. Als je dan moet toegeven dat dat niet lukt, en mensen je dan ook nog eens beschuldigen van luiheid, geraak je alleen nog dieper in een put. Je wil er wel iets aan doen, maar het lukt niet. Zeggen dat mensen zich schuilhouden achter hun ziekte is gemakkelijk om te zeggen. Het is totaal geen kwestie van wilskracht, maar van zwaar ziek zijn. En deze ziekte kan maanden aanslepen. Het beste wat je kan doen voor een depressieve persoon is er zijn voor die persoon; niet meer of niet minder.

[Michael Van Deun]

[QUOTE=Lien Wijnants]Ik wil hier toch even reageren, omdat ik niet helemaal akkoord ben met de mening van Michael.
Ik ben de eerste om toe te geven dat er heel wat mensen zijn die gebruik maken van de titel 'depressie'. Jammergenoeg zeggen mensen al gauw: 'Ik ben depressief'. Waarschijnlijk zitten ze dan gewoon even in een dipje en dit overkomt elke gezonde mens wel eens. Iedereen zit wel eens in de put omwille van welke reden dan ook.
Maar dit alles is totaal niet te vergelijken met een echte depressie. Die kan trouwens enkel vastgesteld worden door gespecialiseerde mensen, zoals dokters, psychologen en psychiaters. Je kan van jezelf niet zomaar zeggen dat je depressief bent. Jammergenoeg is deze uitspraak bijna een gezegde geworden en wordt ze veel te vaak gebruikt.
Wat Michael beweert, namelijk dat je na een tegenslag maar moet leren verdergaan met je leven, heeft eigenlijk niets met een depressie te maken. Een depressie betekent dat je er zelf niet uit geraakt, hoe graag je dat ook zou willen. Het overkomt je, je kan er niets aan doen. Het enige dat helpt is therapie volgen en eventueel medicatie nemen. Ik zeg niet dat er geen mensen zijn die zich schuilhouden achter hun depressie, maar meestal kunnen mensen met een echte depressie gewoon niet verder. Dat is nu net het probleem van de ziekte. De hersenen maken niet meer voldoende geluksstofjes aan en je gaat er zo aan tenonder. Mensen die dan zeggen tegen depressieve mensen: 'Komaan, je schuilt je achter je ziekte. Pak je problemen aan.' begrijpen niet dat ze daarmee de depressieve nog meer in een put duwen. Want depressieve mensen werken meestal heel hard om uit hun dal te geraken. Als je dan moet toegeven dat dat niet lukt, en mensen je dan ook nog eens beschuldigen van luiheid, geraak je alleen nog dieper in een put. Je wil er wel iets aan doen, maar het lukt niet. Zeggen dat mensen zich schuilhouden achter hun ziekte is gemakkelijk om te zeggen. Het is totaal geen kwestie van wilskracht, maar van zwaar ziek zijn. En deze ziekte kan maanden aanslepen. Het beste wat je kan doen voor een depressieve persoon is er zijn voor die persoon; niet meer of niet minder.[/QUOTE]

Ik wil toch eventjes de tijd nemen om te reageren op de reactie van Lien. Het is zeker niet mijn bedoeling om alle mensen te veralgemenen en te catalogiseren. Ik begrijp heel goed dat er sommige mensen wel degelijk in een depressie zitten en dat er ook hulp nodig is om hen hieruit te helpen. Ik heb voor deze situatie dan ook alle respect en ik zal ook mijn uiterste best doen om dergelijke mensen in mijn eigen omgeving te helpen waar mogelijk. Wat ik voornamelijk wil duidelijk maken, is dat er teveel wordt gesproken over een depressie en dat iedereen tegenwoordig depressief is! Dat is een groot verschil omdat er dan ook een fout beeld van de 'aandoening' de wereld wordt ingestuurd. Ik denk dan meteen aan bepaalde jongeren die het echt moeilijk hebben om hun eigen identiteit te vormen en hun plekje in de samenleving te veroveren. Sommige mensen begrijpen niet hoe moeilijk jongeren het hierbij kunnen hebben. Een gebrek aan kennis (en uiteindelijk ook respect) doet inderdaad dergelijke mensen dieper in de put raken. Dit kan absoluut niet. Wat Lien zegt is dus ook waar! Bij deze neem ik ook de kans om mij te verontschuldigen voor mijn uitspraak/uitspraken die fout worden geïnterpreteerd. Ik hoop dan ook dat mijn ware mening nu wel duidelijk is?

[Sanne.Nuydens]

Ik denk dat een depressie inderdaad in je geest én in je lichaam kruipt.
Ik heb het van dichtbij gezien, en je merkt inderdaad dat mensen met een depressie zowel mentaal als lichamelijk 'op' zijn. Niets lukt nog.
Ik vraag me soms ook af of er niet te licht wordt omgegaan met die term, zeker bij jongeren.
Als puber lijkt een kleine tegenslag al héél snel het einde van de wereld, maar kunnen we dan echt spreken van een depressie of is het meer door toedoen van hun leeftijd?
Het lijkt mij ook belangrijk om het welzijn van jongeren zo goed mogelijk te stimuleren, juist omdat zij zo kwetsbaar zijn.