nic.andriessen
19th December 2012, 19:35
De eerste zeven maanden van dit jaar is hij amper het huis uit geweest. Midlifecrisis. Burn-out ook. Bang dat hij zijn hoogtepunt al achter de rug had, dat hij zichzelf nooit meer zou kunnen overtreffen. Dat vertelt Johan Heldenbergh in Knack. En niemand die hem erop aankijkt, niemand die zijn dip een teken van zwakte vindt. Want Heldenbergh is een artiest. Een echte. En van artiesten verwachten we dat ze grootse, meeslepende emoties hebben, geregeld diep in eigen hart kijken en dat achteraf nog uitgebreid toelichten ook.
Heel anders is het als een politicus het helemaal gehad heeft. Als zo iemand het allemaal niet meer weet en zich het liefst een halfjaar lang in de een of andere blokhut zou terugtrekken, wordt daar meteen smalend over gedaan. In tijden van electorale tegenslag, ja, dan hebben we nog wat mededogen. Zoals met Patrick Janssens, die voor onze ogen gevloerd werd door Bart De Wever. Dat zo iemand op verkiezingsavond zijn smart niet weet te verbergen, vinden we nog sympathiek. Een teken dat die Janssens ook maar een mens is, zeg maar. Maar lang zal het niet meer mogen duren, of hij zal worden afgeschilderd als een watje dat geen tegenslagen kan incasseren. Te soft voor de politiek dus.
Helemaal onverbiddelijk zijn we voor politici die wél de wind in de zeilen hebben en toch wat mistroostig zijn. Dan is er een probleem. Het probleem-Vanackere, bijvoorbeeld. De voorbije week verschenen berichten in de media dat vicepremier en minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V) moe is. Heel moe. Nu zal hij wellicht de enige niet zijn. Sinds 2007 heeft de hele Wetstraat haast ononderbroken hoge hindernissen genomen – of toch proberen te nemen. Niet alleen moest de politiek jongleren met de gevolgen van de economische crisis, ze waadde ook door schier oneindige regeringsonderhandelingen. Dat gaat je natuurlijk niet in de kouwe kleren zitten. Politici zijn echt niet opgetrokken uit teflon en beton – wat sommigen daar ook over mogen beweren. Velen onder hen hebben een loodzware periode achter de rug, waarin ze op een gegeven moment bang zijn geweest. Bang voor hun job, zeker, maar ook voor de toekomst van het land, van de politiek, van hun partij. Gaandeweg begonnen ze zich ook vragen te stellen. Of ze zich nog wel in de kronkels van hun partij konden vinden, of de politiek ooit wel weer over iets zou gaan, en vooral: of dit nog wel de job was waar ze ooit voor hadden gekozen. Met al dat onbehagen begonnen de leden van de regering-Di Rupo een jaar geleden aan een bijzonder bochtig traject. Aanvankelijk nog vol overtuiging, ondertussen met de moed der wanhoop.
Mag een vicepremier die ook al die hele onderhandelingscarrousel heeft meegemaakt dan even moe zijn, ja? Mag hij zich dan even afvragen of hij toch niet beter een andere stiel had gekozen? Provinciegouverneur, bijvoorbeeld? Steven Vanackere holt dezer dagen van de Kamer naar de Europese wijk en terug en ergert zich ondertussen te pletter aan de aanhoudende kritiek op het regeringsbeleid. Maar hij doet zijn werk nog altijd, en hij is het naar eigen zeggen ook niet beu. Alleen heeft hij op dit moment zwaar de pest in. Dat is niet verboden en maakt hem ook niet ongeschikt voor de politiek.
Het is zoals psychiater Dirk De Wachter zegt: we moeten weer een beetje ongelukkig leren zijn. Het leven is niet alleen maar leuk. En dat betekent vanzelfsprekend dat we ook andere mensen hun ongeluk moeten gunnen. Zelfs politici.
Ann Peuteman
Bron: Knack.be
Mijn mening:
Dit is volgens mij een perfecte aanvulling op het interview dat Vanackere zelf gegeven heeft in Reyers Laat. Ik weet nog dat ik Vanackere eens ontmoette en hem vroeg of het meeviel op Financiën (hij was toen drie maanden minister) hij zei: Ghoh jong ... Zoiets kan niet meevallen. Je bent bezig met het geld van de mensen. Daar lig je wakker van. De druk die op je ligt is loodzwaar. En het is crisis." Die woorden zullen me altijd bijblijven. Het geeft inderdaad aan dat politici niet zomaar zure beslissers en ruziemakers zijn, maar ook écht mensen die begaan zijn met mensen. Het feit dat je als minister van Financiën puin moet ruimen van 10 jaar Reynders, je in crisistijd zit, je in een niet al te beste meerderheid zit (waar de grootste Vlaamse partij constant op kapt), is volgens mij slopend. Toch krijgt Vanackere goede resultaten: de langetermijnrente is fors gedaald, België heeft bijna 18 miljard op 2 jaar tijd bespaard, er wordt gewerkt aan fiscale hervormingen, ook op Europees gebied boekt Vanackere resultaat. Hij is zopas nog "bekroond" tot meest betrouwbare minister van de Eurozone. Dat een politicus dan eens een moment heeft dat hij ontzettend moe is en zich inderdaad even afvraagt "Waarom doe ik dit?" is volgens mij alleen maar menselijk te noemen.
Heel anders is het als een politicus het helemaal gehad heeft. Als zo iemand het allemaal niet meer weet en zich het liefst een halfjaar lang in de een of andere blokhut zou terugtrekken, wordt daar meteen smalend over gedaan. In tijden van electorale tegenslag, ja, dan hebben we nog wat mededogen. Zoals met Patrick Janssens, die voor onze ogen gevloerd werd door Bart De Wever. Dat zo iemand op verkiezingsavond zijn smart niet weet te verbergen, vinden we nog sympathiek. Een teken dat die Janssens ook maar een mens is, zeg maar. Maar lang zal het niet meer mogen duren, of hij zal worden afgeschilderd als een watje dat geen tegenslagen kan incasseren. Te soft voor de politiek dus.
Helemaal onverbiddelijk zijn we voor politici die wél de wind in de zeilen hebben en toch wat mistroostig zijn. Dan is er een probleem. Het probleem-Vanackere, bijvoorbeeld. De voorbije week verschenen berichten in de media dat vicepremier en minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V) moe is. Heel moe. Nu zal hij wellicht de enige niet zijn. Sinds 2007 heeft de hele Wetstraat haast ononderbroken hoge hindernissen genomen – of toch proberen te nemen. Niet alleen moest de politiek jongleren met de gevolgen van de economische crisis, ze waadde ook door schier oneindige regeringsonderhandelingen. Dat gaat je natuurlijk niet in de kouwe kleren zitten. Politici zijn echt niet opgetrokken uit teflon en beton – wat sommigen daar ook over mogen beweren. Velen onder hen hebben een loodzware periode achter de rug, waarin ze op een gegeven moment bang zijn geweest. Bang voor hun job, zeker, maar ook voor de toekomst van het land, van de politiek, van hun partij. Gaandeweg begonnen ze zich ook vragen te stellen. Of ze zich nog wel in de kronkels van hun partij konden vinden, of de politiek ooit wel weer over iets zou gaan, en vooral: of dit nog wel de job was waar ze ooit voor hadden gekozen. Met al dat onbehagen begonnen de leden van de regering-Di Rupo een jaar geleden aan een bijzonder bochtig traject. Aanvankelijk nog vol overtuiging, ondertussen met de moed der wanhoop.
Mag een vicepremier die ook al die hele onderhandelingscarrousel heeft meegemaakt dan even moe zijn, ja? Mag hij zich dan even afvragen of hij toch niet beter een andere stiel had gekozen? Provinciegouverneur, bijvoorbeeld? Steven Vanackere holt dezer dagen van de Kamer naar de Europese wijk en terug en ergert zich ondertussen te pletter aan de aanhoudende kritiek op het regeringsbeleid. Maar hij doet zijn werk nog altijd, en hij is het naar eigen zeggen ook niet beu. Alleen heeft hij op dit moment zwaar de pest in. Dat is niet verboden en maakt hem ook niet ongeschikt voor de politiek.
Het is zoals psychiater Dirk De Wachter zegt: we moeten weer een beetje ongelukkig leren zijn. Het leven is niet alleen maar leuk. En dat betekent vanzelfsprekend dat we ook andere mensen hun ongeluk moeten gunnen. Zelfs politici.
Ann Peuteman
Bron: Knack.be
Mijn mening:
Dit is volgens mij een perfecte aanvulling op het interview dat Vanackere zelf gegeven heeft in Reyers Laat. Ik weet nog dat ik Vanackere eens ontmoette en hem vroeg of het meeviel op Financiën (hij was toen drie maanden minister) hij zei: Ghoh jong ... Zoiets kan niet meevallen. Je bent bezig met het geld van de mensen. Daar lig je wakker van. De druk die op je ligt is loodzwaar. En het is crisis." Die woorden zullen me altijd bijblijven. Het geeft inderdaad aan dat politici niet zomaar zure beslissers en ruziemakers zijn, maar ook écht mensen die begaan zijn met mensen. Het feit dat je als minister van Financiën puin moet ruimen van 10 jaar Reynders, je in crisistijd zit, je in een niet al te beste meerderheid zit (waar de grootste Vlaamse partij constant op kapt), is volgens mij slopend. Toch krijgt Vanackere goede resultaten: de langetermijnrente is fors gedaald, België heeft bijna 18 miljard op 2 jaar tijd bespaard, er wordt gewerkt aan fiscale hervormingen, ook op Europees gebied boekt Vanackere resultaat. Hij is zopas nog "bekroond" tot meest betrouwbare minister van de Eurozone. Dat een politicus dan eens een moment heeft dat hij ontzettend moe is en zich inderdaad even afvraagt "Waarom doe ik dit?" is volgens mij alleen maar menselijk te noemen.