Barst
25th November 2005, 01:02
Bush voert Palestijnse staat af
door Paul Vanden Bavière
Yasser Arafat was jaren lang voor Israëli’s en Amerikanen een excuus om geen werk te maken van vrede in het Nabije Oosten. Zijn opvolger Mahmoud Abbas is wel op Witte Huis welkom. En in overeenstemming met Israëls wensen kreeg hij daar te horen van president Bush dat de idee van een Palestijnse staat ten minste tot 2008 is afgevoerd.
Toen vader George Bush in 1991 aan het hoofd van een internationale coalitie oorlog voerde tegen Irak om Koeweit te bevrijden, beloofde hij om ook werk te maken van de Israëlisch-Palestijnse kwestie. Dat resulteerde eind oktober van dat jaar in een "Vredesconferentie voor het Midden Oosten" in Madrid. Die ondanks het opgeklopte optimisme en topontmoetingen allerhande tot niets leidde. Wat te verwachten was want de conferentie was alleen samengeroepen om Washingtons Arabische bondgenoten in de strijd tegen Irak te paaien.
Arafat probeerde het dan maar op zijn eentje. En dat leidde tot de zgn. "akkoorden van Oslo", die met een schitterende receptie van president Bill Clinton op het gazon voor het Witte Huis werden gevierd. Arafat en de Israëlische premier Menachem Begin, destijds een notoir terrorist en Palestijnen-moordenaar, kregen er de Nobelprijs voor de Vrede voor. Maar een kind kon zien dat ook die akkoorden oogverblinding waren. Een scherm waarachter de kolonisatie en verdrijving van de Palestijnen van hun land verder ging. Geen wonder dat zeven jaar later, in 2000, na hun ondertekening een tweede, nog steeds voortdurende Palestijnse intifada (volksopstand) uitbarstte.
In 2003 trok Bush jr. ten strijde tegen Irak onder voorwendsel van een aantal grove leugens, zoals het bezit van massavernietigingswapens. Zoals zijn vader achtte de jonge Bush enige rugdekking nodig. Op 1 mei 2003 lanceerde hij het zgn. "stappenplan" voor vrede, waaronder er in 2003 een "voorlopige" Palestijnse staat zou komen en eind 2005 een definitieve. Een doorzichtig manoeuvre, waarvoor Uitpers destijds ook waarschuwde(1). Het plan was de maanden daarvoor uitgewerkt door het zgn. "Kwartet" (bestaande uit de Verenigde Staten, de Verenigde Naties, Rusland en de Europese Unie).
Zoals te verwachten was, was dit plan een zoveelste kwakkel om de goegemeente zand in de ogen te strooien. Eerst was Arafat een hinderpaal voor dit plan. Na zijn overlijden vorig jaar werd Mahmoed Abbas door Amerikanen en Israëli’s als zijn opvolger voorgedragen – en kozen de Palestijnen hem dan ook maar in de hoop dat hij iets zou kunnen doen of iets zou kunnen krijgen. IJdele hoop. Israël wil gewoonweg geen vrede en wil zoveel mogelijk Palestijns gebied koloniseren en opslorpen en de Palestijnse bevolking in een aantal concentratiekampen, genre de Gaza-strook, opsluiten. Bewijs daarvoor is het al enkele malen door de Arabische Liga voorgestelde vredesplan, dat erkenning van Israël door alle Arabische staten inhoudt in ruil voor de ontruiming van alle in 1967 bezette Arabische gebieden, Oost-Jeruzalem incluis. Meer dan een "njet" heeft Israël voor dit plan nooit overgehad. Vredeswil is de laatste bekommernis van het land. Expansie des te meer: volgens het Oud Testament heeft het "volk van Israël" recht op alle land tussen de "Eufraat en de Egyptische rivier" (de Nijl), die in de vorm van twee blauwe strepen, met daartussen de Davidsster, symbolisch de Israëlische vlag sieren.
Al vorig jaar verdween het stappenplan op de achtergrond ten voordele van het Amerikaanse "initiatief voor een groot Midden Oosten", dat onder meer naar democratisering van alle landen in het Midden Oosten zou moeten leiden. Dat daar ook geen werk van is gemaakt, zal niemand verwonderen. De Amerikaanse bondgenoten in de regio: Egypte, Saoedi-Arabië, Irak, Koeweit, Qatar, Bahrein, Oman, Libië, de Verenigde Arabische Emiraten en Afghanistan zijn nog altijd even ondemocratisch als voorheen. Het zal ook niemand verwonderen dat het "initiatief" als een stok wordt gebruikt tegen landen die geregeld door de VS met geweld worden bedreigd: Syrië en Iran.
Daar de rugdekking tegenover een slaafs en/of onmachtig Midden Oosten inmiddels niet meer nodig is, en hij toch niet van plan was zijn belofte na te komen, heeft Bush zijn idee voor een Palestijnse staat formeel opgegeven. Dat werd al beslist op een ontmoeting in september op het Witte Huis tussen Bush en de Isrsaëlische premier Ariel Sharon in september. En de Palestijnse president kreeg het in oktober te horen uit de mond van Bush. Natuurlijk is Bush niet zo brutaal dat ondubbelzinnig te zeggen. Hij zei dat de Palestijnse staat er niet voor het einde van zijn tweede ambtstermijn, begin 2008, zal zijn. Met andere woorden, hij wast zoals Pontius Pilatus (hem als bijbellezer zeker bekend) zijn handen in onschuld. Ook al kost dat talrijke Palestijnen het leven.
Het voorwendsel is dat Mahmoed Abbas nog steeds geen einde heeft kunnen maken aan Palestijnse geweld tegen Israël. Het stappenplan is daarmee gereduceerd tot een eis aan de Palestijnen om op te treden tegen de islamitische verzetsbewegingen Hamas en Islamitische Jihad en tegen andere dissidente Palestijnse groepen. De Palestijnen zelf hebben geen recht op veiligheid. Er is geen enkele oproep om extremistische joodse groepen en kolonisten te ontwapenen. Die mogen ongestraft, en zonder enige noemenswaardige kritiek, Palestijnen vermoorden. Dat het stappenplan ook een stopzetting van de kolonisatie inhoudt, is in deze context een detail dat niet ernstig mag worden genomen.
Het is niet alleen Washington dat Sharon, nochtans een berucht oorlogsmisdadiger die ook zich ook schuldig maakt(e) aan misdaden tegen de menselijkheid, volledig de vrije hand geeft. Ook de Europese Unie doet dat. Ze bewijst af en toe wat lippendienst aan de principes, maar staat in feite achter alles wat Israël doet en zorgt dat Israël daar de nodige fondsen voor heeft. Het doet in elk geval niets tegen Israël, integendeel: het financiert al jaar en dag de Israëlische bezetting onder het mom van "steun aan de Palestijnen"… Cynischer kan nauwelijks.
Meer nog, de EU is bereid nog meer manna over Israël te laten neerdalen om het te belonen voor de "ontruiming" van Gaza, dat het als een "nieuwe kans" voor vrede ziet. Dit alhoewel Sharon en zijn medewerkers herhaaldelijk hebben gezegd dat die ontruiming (overigens onvolledig: luchtruim, territoriale wateren, grenzen en stukken van de strook blijven onder Israëlische controle) bedoeld is om grote delen van de Westelijke Jordaanoever te kunnen inlijven én om juist te verhinderen dat het vredesproces een kans zou maken. De EU heeft inmiddels Bush niet tegengesproken en zal zich, misschien wel met enig gemopper om de goegemeente een rad voor de ogen te draaien, neerleggen bij het anti-Palestijnse verdict van Bush.
(Uitpers, nr. 69, 7de jg., november 2005)
(1) Een wegenkaart naar nergens voor de Palestijnen, Uitpers nr. 42, mei 2003.
door Paul Vanden Bavière
Yasser Arafat was jaren lang voor Israëli’s en Amerikanen een excuus om geen werk te maken van vrede in het Nabije Oosten. Zijn opvolger Mahmoud Abbas is wel op Witte Huis welkom. En in overeenstemming met Israëls wensen kreeg hij daar te horen van president Bush dat de idee van een Palestijnse staat ten minste tot 2008 is afgevoerd.
Toen vader George Bush in 1991 aan het hoofd van een internationale coalitie oorlog voerde tegen Irak om Koeweit te bevrijden, beloofde hij om ook werk te maken van de Israëlisch-Palestijnse kwestie. Dat resulteerde eind oktober van dat jaar in een "Vredesconferentie voor het Midden Oosten" in Madrid. Die ondanks het opgeklopte optimisme en topontmoetingen allerhande tot niets leidde. Wat te verwachten was want de conferentie was alleen samengeroepen om Washingtons Arabische bondgenoten in de strijd tegen Irak te paaien.
Arafat probeerde het dan maar op zijn eentje. En dat leidde tot de zgn. "akkoorden van Oslo", die met een schitterende receptie van president Bill Clinton op het gazon voor het Witte Huis werden gevierd. Arafat en de Israëlische premier Menachem Begin, destijds een notoir terrorist en Palestijnen-moordenaar, kregen er de Nobelprijs voor de Vrede voor. Maar een kind kon zien dat ook die akkoorden oogverblinding waren. Een scherm waarachter de kolonisatie en verdrijving van de Palestijnen van hun land verder ging. Geen wonder dat zeven jaar later, in 2000, na hun ondertekening een tweede, nog steeds voortdurende Palestijnse intifada (volksopstand) uitbarstte.
In 2003 trok Bush jr. ten strijde tegen Irak onder voorwendsel van een aantal grove leugens, zoals het bezit van massavernietigingswapens. Zoals zijn vader achtte de jonge Bush enige rugdekking nodig. Op 1 mei 2003 lanceerde hij het zgn. "stappenplan" voor vrede, waaronder er in 2003 een "voorlopige" Palestijnse staat zou komen en eind 2005 een definitieve. Een doorzichtig manoeuvre, waarvoor Uitpers destijds ook waarschuwde(1). Het plan was de maanden daarvoor uitgewerkt door het zgn. "Kwartet" (bestaande uit de Verenigde Staten, de Verenigde Naties, Rusland en de Europese Unie).
Zoals te verwachten was, was dit plan een zoveelste kwakkel om de goegemeente zand in de ogen te strooien. Eerst was Arafat een hinderpaal voor dit plan. Na zijn overlijden vorig jaar werd Mahmoed Abbas door Amerikanen en Israëli’s als zijn opvolger voorgedragen – en kozen de Palestijnen hem dan ook maar in de hoop dat hij iets zou kunnen doen of iets zou kunnen krijgen. IJdele hoop. Israël wil gewoonweg geen vrede en wil zoveel mogelijk Palestijns gebied koloniseren en opslorpen en de Palestijnse bevolking in een aantal concentratiekampen, genre de Gaza-strook, opsluiten. Bewijs daarvoor is het al enkele malen door de Arabische Liga voorgestelde vredesplan, dat erkenning van Israël door alle Arabische staten inhoudt in ruil voor de ontruiming van alle in 1967 bezette Arabische gebieden, Oost-Jeruzalem incluis. Meer dan een "njet" heeft Israël voor dit plan nooit overgehad. Vredeswil is de laatste bekommernis van het land. Expansie des te meer: volgens het Oud Testament heeft het "volk van Israël" recht op alle land tussen de "Eufraat en de Egyptische rivier" (de Nijl), die in de vorm van twee blauwe strepen, met daartussen de Davidsster, symbolisch de Israëlische vlag sieren.
Al vorig jaar verdween het stappenplan op de achtergrond ten voordele van het Amerikaanse "initiatief voor een groot Midden Oosten", dat onder meer naar democratisering van alle landen in het Midden Oosten zou moeten leiden. Dat daar ook geen werk van is gemaakt, zal niemand verwonderen. De Amerikaanse bondgenoten in de regio: Egypte, Saoedi-Arabië, Irak, Koeweit, Qatar, Bahrein, Oman, Libië, de Verenigde Arabische Emiraten en Afghanistan zijn nog altijd even ondemocratisch als voorheen. Het zal ook niemand verwonderen dat het "initiatief" als een stok wordt gebruikt tegen landen die geregeld door de VS met geweld worden bedreigd: Syrië en Iran.
Daar de rugdekking tegenover een slaafs en/of onmachtig Midden Oosten inmiddels niet meer nodig is, en hij toch niet van plan was zijn belofte na te komen, heeft Bush zijn idee voor een Palestijnse staat formeel opgegeven. Dat werd al beslist op een ontmoeting in september op het Witte Huis tussen Bush en de Isrsaëlische premier Ariel Sharon in september. En de Palestijnse president kreeg het in oktober te horen uit de mond van Bush. Natuurlijk is Bush niet zo brutaal dat ondubbelzinnig te zeggen. Hij zei dat de Palestijnse staat er niet voor het einde van zijn tweede ambtstermijn, begin 2008, zal zijn. Met andere woorden, hij wast zoals Pontius Pilatus (hem als bijbellezer zeker bekend) zijn handen in onschuld. Ook al kost dat talrijke Palestijnen het leven.
Het voorwendsel is dat Mahmoed Abbas nog steeds geen einde heeft kunnen maken aan Palestijnse geweld tegen Israël. Het stappenplan is daarmee gereduceerd tot een eis aan de Palestijnen om op te treden tegen de islamitische verzetsbewegingen Hamas en Islamitische Jihad en tegen andere dissidente Palestijnse groepen. De Palestijnen zelf hebben geen recht op veiligheid. Er is geen enkele oproep om extremistische joodse groepen en kolonisten te ontwapenen. Die mogen ongestraft, en zonder enige noemenswaardige kritiek, Palestijnen vermoorden. Dat het stappenplan ook een stopzetting van de kolonisatie inhoudt, is in deze context een detail dat niet ernstig mag worden genomen.
Het is niet alleen Washington dat Sharon, nochtans een berucht oorlogsmisdadiger die ook zich ook schuldig maakt(e) aan misdaden tegen de menselijkheid, volledig de vrije hand geeft. Ook de Europese Unie doet dat. Ze bewijst af en toe wat lippendienst aan de principes, maar staat in feite achter alles wat Israël doet en zorgt dat Israël daar de nodige fondsen voor heeft. Het doet in elk geval niets tegen Israël, integendeel: het financiert al jaar en dag de Israëlische bezetting onder het mom van "steun aan de Palestijnen"… Cynischer kan nauwelijks.
Meer nog, de EU is bereid nog meer manna over Israël te laten neerdalen om het te belonen voor de "ontruiming" van Gaza, dat het als een "nieuwe kans" voor vrede ziet. Dit alhoewel Sharon en zijn medewerkers herhaaldelijk hebben gezegd dat die ontruiming (overigens onvolledig: luchtruim, territoriale wateren, grenzen en stukken van de strook blijven onder Israëlische controle) bedoeld is om grote delen van de Westelijke Jordaanoever te kunnen inlijven én om juist te verhinderen dat het vredesproces een kans zou maken. De EU heeft inmiddels Bush niet tegengesproken en zal zich, misschien wel met enig gemopper om de goegemeente een rad voor de ogen te draaien, neerleggen bij het anti-Palestijnse verdict van Bush.
(Uitpers, nr. 69, 7de jg., november 2005)
(1) Een wegenkaart naar nergens voor de Palestijnen, Uitpers nr. 42, mei 2003.