Q*inten.Goossens
22nd November 2012, 18:13
Voor de eerste keer heeft het Internationaal Strafhof ICC een arrestiebevel uitgevaardigd tegen een vrouw. Ex-presidentsvrouw Simone Gbagbo wordt gezocht voor onder meer moord en verkrachting. Wie is deze vrouw, die jarenlang aan de zijde stond van de Ivoriaanse oud-president Laurent Gbagbo?
Een vrouw die bekend staat om haar tomeloze machtshonger en als een Raspoetin de poltieke carriere van haar man heeft beïnvloed, schreef correspondent Leen Vervaeke al eens in de Volkskrant. Haar man zit sinds vorig jaar vast in Den Haag. Hij wordt beschuldigd van onder meer moord en verkrachting tijdens het geweld na de omstreden presidentsverkiezingen van 2010 in het West-Afrikaanse land.
Verkiezingen 2010
Simone Gbagbo, liefkozend 'Maman' genoemd door aanhangers van de FPI, was meer dan tien jaar fractievoorzitter en vicevoorzitter van de partij toen deze in 2010 de verkiezingen verloor van Alassane Ouattara en zijn partij RDR. Na de verkiezingen beweerden beide partijen de grootste te zijn. De Verenigde Naties en de Afrikaanse Unie schaarden zich achter Ouattara en erkenden hem en zijn partij als de rechtmatige winnaars.
Als First-lady oefent ze veel invloed uit op de regering, die van 2000 tot 2011 het land bestuurt. Ze benoemt tal van ministers. 'Alle ministers hebben respect voor mij. Ik sta vaak boven hen. Ik ben van het kaliber van een minister', zegt ze tegen het Franse weekblad L'Express.
Hang naar macht
Al in haar jeugd blijkt de hang naar macht. Overal waar Simone verschijnt, neemt ze het roer over. In haar jeugdbeweging klimt ze op tot voorzitter, in haar vakbond tot ondervoorzitter. Ze strijdt tegen polygamie en voor vrouwenrechten, en verkondigt luidkeels dat ze lak heeft aan koken en schoonmaken.
In 1972 wordt ze als enige vrouw lid van 'Organisation', een clandestiene politieke beweging die een meerpartijenstelsel wil invoeren. Daar leert ze Laurent Gbagbo kennen. Ze trouwen, krijgen twee kinderen en strijden tegen president Félix Houphouët-Boigny, die als handlanger van het koloniale Frankrijk wordt gezien.
Ballingschap
Het stel verdwijnt meerdere keren achter tralies en in 1982 gaat Laurent in ballingschap in Frankrijk. Als hij zes jaar later terugkomt, heeft de autoritaire Simone de touwtjes stevig in handen. Ze is leider van 'Organisation', dat ondertussen is uitgegroeid tot een volwassen politieke partij. In 1996 wordt ze parlementslid.
De 'Hillary Clinton van de tropen' wekt aanvankelijk bewondering. Maar nadat haar man in 2000 president is geworden, wordt ze steeds extremer. Ze bekeert zich tot een evangelische kerk met Amerikaanse inslag, en ziet het presidentschap als door god gegeven.
'God houdt niet van rebellen'
In 2002 wordt vanuit het islamitische noorden een staatsgreep gepleegd. De First lady richt volgens een VN-onderzoek doodseskaders op die belangrijke oppositiefiguren elimineren. Als haar echtgenoot onder internationale druk een staakt-het-vuren wil sluiten met de rebellen, ligt zij dwars. 'God houdt niet van rebellen', zegt ze. 'Dat staat in zijn teksten.'
Laurent Gbagbo tekent toch het vredesakkoord, maar door Simones verzet mislukt de uitvoering. Het ontlokt VN-chef Kofi Annan de opmerking dat 'we de volgende keer misschien beter mevrouw Gbagbo ook uitnodigen'.
Door: Just Fontein, Leen Vervaecke − 22/11/12 (De Morgen)
Mening:
Ik vind het zeker goed dat het Internationaal Strafhof of ICC ook mensen als Simone Gbagbo vervolgt. Praktijken zoals massamoord en verkrachting enz, worden dan ook meestal niet alleen gedaan. Er zijn meerde personen nodig om deze gruwelijke dingen te laten doorgaan. Dus iedereen moet in deze situatie gestraft worden en niet alleen de president. Zijn aanhangers zijn even schuldig.
Een vrouw die bekend staat om haar tomeloze machtshonger en als een Raspoetin de poltieke carriere van haar man heeft beïnvloed, schreef correspondent Leen Vervaeke al eens in de Volkskrant. Haar man zit sinds vorig jaar vast in Den Haag. Hij wordt beschuldigd van onder meer moord en verkrachting tijdens het geweld na de omstreden presidentsverkiezingen van 2010 in het West-Afrikaanse land.
Verkiezingen 2010
Simone Gbagbo, liefkozend 'Maman' genoemd door aanhangers van de FPI, was meer dan tien jaar fractievoorzitter en vicevoorzitter van de partij toen deze in 2010 de verkiezingen verloor van Alassane Ouattara en zijn partij RDR. Na de verkiezingen beweerden beide partijen de grootste te zijn. De Verenigde Naties en de Afrikaanse Unie schaarden zich achter Ouattara en erkenden hem en zijn partij als de rechtmatige winnaars.
Als First-lady oefent ze veel invloed uit op de regering, die van 2000 tot 2011 het land bestuurt. Ze benoemt tal van ministers. 'Alle ministers hebben respect voor mij. Ik sta vaak boven hen. Ik ben van het kaliber van een minister', zegt ze tegen het Franse weekblad L'Express.
Hang naar macht
Al in haar jeugd blijkt de hang naar macht. Overal waar Simone verschijnt, neemt ze het roer over. In haar jeugdbeweging klimt ze op tot voorzitter, in haar vakbond tot ondervoorzitter. Ze strijdt tegen polygamie en voor vrouwenrechten, en verkondigt luidkeels dat ze lak heeft aan koken en schoonmaken.
In 1972 wordt ze als enige vrouw lid van 'Organisation', een clandestiene politieke beweging die een meerpartijenstelsel wil invoeren. Daar leert ze Laurent Gbagbo kennen. Ze trouwen, krijgen twee kinderen en strijden tegen president Félix Houphouët-Boigny, die als handlanger van het koloniale Frankrijk wordt gezien.
Ballingschap
Het stel verdwijnt meerdere keren achter tralies en in 1982 gaat Laurent in ballingschap in Frankrijk. Als hij zes jaar later terugkomt, heeft de autoritaire Simone de touwtjes stevig in handen. Ze is leider van 'Organisation', dat ondertussen is uitgegroeid tot een volwassen politieke partij. In 1996 wordt ze parlementslid.
De 'Hillary Clinton van de tropen' wekt aanvankelijk bewondering. Maar nadat haar man in 2000 president is geworden, wordt ze steeds extremer. Ze bekeert zich tot een evangelische kerk met Amerikaanse inslag, en ziet het presidentschap als door god gegeven.
'God houdt niet van rebellen'
In 2002 wordt vanuit het islamitische noorden een staatsgreep gepleegd. De First lady richt volgens een VN-onderzoek doodseskaders op die belangrijke oppositiefiguren elimineren. Als haar echtgenoot onder internationale druk een staakt-het-vuren wil sluiten met de rebellen, ligt zij dwars. 'God houdt niet van rebellen', zegt ze. 'Dat staat in zijn teksten.'
Laurent Gbagbo tekent toch het vredesakkoord, maar door Simones verzet mislukt de uitvoering. Het ontlokt VN-chef Kofi Annan de opmerking dat 'we de volgende keer misschien beter mevrouw Gbagbo ook uitnodigen'.
Door: Just Fontein, Leen Vervaecke − 22/11/12 (De Morgen)
Mening:
Ik vind het zeker goed dat het Internationaal Strafhof of ICC ook mensen als Simone Gbagbo vervolgt. Praktijken zoals massamoord en verkrachting enz, worden dan ook meestal niet alleen gedaan. Er zijn meerde personen nodig om deze gruwelijke dingen te laten doorgaan. Dus iedereen moet in deze situatie gestraft worden en niet alleen de president. Zijn aanhangers zijn even schuldig.