Barst
22nd November 2005, 02:47
Alimentatie wordt vaak als machtsmiddel gebruikt
Ongeveer 70 procent van de gescheiden mannen wil of kan geen alimentatie betalen. ,,Een zeer zorgelijke ontwikkeling", vindt Ed Spruijt, echtscheidingsonderzoeker aan de Universiteit Utrecht. Hij toont zich ’geschokt’ door het percentage. Problemen rond de betaling van alimentatie kwamen voorheen, in Nederland en ook in andere landen, bij ongeveer de helft van de gescheiden stellen voor. Maar het neemt toe, liet het LBIO (Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen) vorige week weten.
Er zijn steeds meer mensen –lees: mannen– die vanwege de ’economische tegenwind’ niet kunnen betalen, zegt een woordvoerster van het LBIO. Maar er zijn er ook die niet wíllen betalen, als ze bijvoorbeeld hun kind te weinig mogen zien naar hun zin. ,,Ja”, zegt Spruijt, ,,formeel wordt altijd gezegd dat er geen verband mag zijn tussen de frequentie van het contact en het betalen van alimentatie. Maar in de praktijk is dat verband er wel. Niemand zegt het hardop, maar het geld wordt vaak als machtsmiddel gebruikt.”
Terwijl daar uiteindelijk niets mee bereikt wordt, zegt R. Jongerius, advocate personen- en familierecht in Leiden. Ook zij maakt scherp onderscheid tussen mensen die niet willen betalen, en anderen die niet kúnnen. ,,Er zijn genoeg middelen om die eerste groep aan te pakken”, aldus Jongerius. ,,Als de rechter een bedrag heeft vastgesteld en de man betaalt dat niet, kan de gedupeerde naar een deurwaarder stappen. Binnen een aantal weken kan er dan loonbeslag of beslag op goederen gelegd worden. Ik denk dat duidelijker moet worden dat niet wíllen betalen geen zin heeft: uiteindelijk moet je toch betalen, en zelfs meer, door extra proceskosten en kosten voor de deurwaarder. Het ergste is nog wel dat de kinderen eronder lijden.”
De toename zit ’m vooral in de tweede groep: de vader die niet kán betalen. Jongerius: ,,Die moet zelf, sneller dan nu meestal gebeurt, aan de bel trekken. En bij de rechter aangeven dat zijn omstandigheden ernstig veranderd zijn, door ontslag of faillissement. Dan kunnen alle partijen zo snel mogelijk naar een oplossing zoeken.”
Wanneer alimentatie als machtsmiddel dreigt te worden gebruikt, moeten advocaten hun cliënt erop wijzen dat dit schadelijk kan zijn voor de kinderen, vindt Jongerius. Spruijt onderschrijft dit. ,,Uit onderzoeken blijkt dat als vaders trouw betalen, het beter gaat met de kinderen. Dat vader aan de verzorging meebetaalt, is een blijk van betrokkenheid die van grote waarde is voor een kind. Omgekeerd blijkt dat vaders die veel contact met hun kinderen hebben, trouwer betalen.”
Een oplossing als een onafhankelijk orgaan alle alimentatie te laten innen en eerlijk te laten uitkeren, lijkt de betrokkenen te bureaucratisch en bevoogdend. Spruijt pleit er liever voor dat een goed lopende omgangsregeling fiscaal beloond wordt. ,,Als de ouders eens per jaar verklaren dat hun regeling, óók de financiële, goed loopt, kan fiscale aftrek aan beiden worden verleend. Dit voorkomt een hoop problemen die uiteindelijk meer kosten.”
70 procent betaalt geen alimentatie:
Volgens het CBS (Centraal Bureau Statistiek) zijn er per jaar tienduizend echtscheidingen van paren met kinderen. Het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen (LBIO), een incassobureau dat optreedt als de betaling van alimentatie misloopt, kreeg in 2004 ruim 7000 nieuwe zaken. Dus 70 procent van de gescheiden ouders die alimentatie moet betalen, kan of wil niet aan die verplichting voldoen. Wanneer het LBIO zich ermee bemoeit, komt in ruim de helft van de gevallen de betaling snel weer op gang. Zoals bij de gescheiden Elisa (niet haar echte naam). Zij heeft een tienerzoon en een ex die jarenlang geen alimentatie betaalde. Elisa wijt dat vooral aan ’gemakzucht’: ,,Hij wilde eerst zijn eigen leven op orde krijgen.” Zij leefde met haar zoon van een uitkering plus een bijdrage van haar ouders. Pas na inschakeling van een advocaat en ingrijpen door het LBIO ging haar ex betalen. Het geld, zegt Elisa, wordt nu automatisch naar haar overgemaakt.
Trouw, 22-11-2005
Ongeveer 70 procent van de gescheiden mannen wil of kan geen alimentatie betalen. ,,Een zeer zorgelijke ontwikkeling", vindt Ed Spruijt, echtscheidingsonderzoeker aan de Universiteit Utrecht. Hij toont zich ’geschokt’ door het percentage. Problemen rond de betaling van alimentatie kwamen voorheen, in Nederland en ook in andere landen, bij ongeveer de helft van de gescheiden stellen voor. Maar het neemt toe, liet het LBIO (Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen) vorige week weten.
Er zijn steeds meer mensen –lees: mannen– die vanwege de ’economische tegenwind’ niet kunnen betalen, zegt een woordvoerster van het LBIO. Maar er zijn er ook die niet wíllen betalen, als ze bijvoorbeeld hun kind te weinig mogen zien naar hun zin. ,,Ja”, zegt Spruijt, ,,formeel wordt altijd gezegd dat er geen verband mag zijn tussen de frequentie van het contact en het betalen van alimentatie. Maar in de praktijk is dat verband er wel. Niemand zegt het hardop, maar het geld wordt vaak als machtsmiddel gebruikt.”
Terwijl daar uiteindelijk niets mee bereikt wordt, zegt R. Jongerius, advocate personen- en familierecht in Leiden. Ook zij maakt scherp onderscheid tussen mensen die niet willen betalen, en anderen die niet kúnnen. ,,Er zijn genoeg middelen om die eerste groep aan te pakken”, aldus Jongerius. ,,Als de rechter een bedrag heeft vastgesteld en de man betaalt dat niet, kan de gedupeerde naar een deurwaarder stappen. Binnen een aantal weken kan er dan loonbeslag of beslag op goederen gelegd worden. Ik denk dat duidelijker moet worden dat niet wíllen betalen geen zin heeft: uiteindelijk moet je toch betalen, en zelfs meer, door extra proceskosten en kosten voor de deurwaarder. Het ergste is nog wel dat de kinderen eronder lijden.”
De toename zit ’m vooral in de tweede groep: de vader die niet kán betalen. Jongerius: ,,Die moet zelf, sneller dan nu meestal gebeurt, aan de bel trekken. En bij de rechter aangeven dat zijn omstandigheden ernstig veranderd zijn, door ontslag of faillissement. Dan kunnen alle partijen zo snel mogelijk naar een oplossing zoeken.”
Wanneer alimentatie als machtsmiddel dreigt te worden gebruikt, moeten advocaten hun cliënt erop wijzen dat dit schadelijk kan zijn voor de kinderen, vindt Jongerius. Spruijt onderschrijft dit. ,,Uit onderzoeken blijkt dat als vaders trouw betalen, het beter gaat met de kinderen. Dat vader aan de verzorging meebetaalt, is een blijk van betrokkenheid die van grote waarde is voor een kind. Omgekeerd blijkt dat vaders die veel contact met hun kinderen hebben, trouwer betalen.”
Een oplossing als een onafhankelijk orgaan alle alimentatie te laten innen en eerlijk te laten uitkeren, lijkt de betrokkenen te bureaucratisch en bevoogdend. Spruijt pleit er liever voor dat een goed lopende omgangsregeling fiscaal beloond wordt. ,,Als de ouders eens per jaar verklaren dat hun regeling, óók de financiële, goed loopt, kan fiscale aftrek aan beiden worden verleend. Dit voorkomt een hoop problemen die uiteindelijk meer kosten.”
70 procent betaalt geen alimentatie:
Volgens het CBS (Centraal Bureau Statistiek) zijn er per jaar tienduizend echtscheidingen van paren met kinderen. Het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen (LBIO), een incassobureau dat optreedt als de betaling van alimentatie misloopt, kreeg in 2004 ruim 7000 nieuwe zaken. Dus 70 procent van de gescheiden ouders die alimentatie moet betalen, kan of wil niet aan die verplichting voldoen. Wanneer het LBIO zich ermee bemoeit, komt in ruim de helft van de gevallen de betaling snel weer op gang. Zoals bij de gescheiden Elisa (niet haar echte naam). Zij heeft een tienerzoon en een ex die jarenlang geen alimentatie betaalde. Elisa wijt dat vooral aan ’gemakzucht’: ,,Hij wilde eerst zijn eigen leven op orde krijgen.” Zij leefde met haar zoon van een uitkering plus een bijdrage van haar ouders. Pas na inschakeling van een advocaat en ingrijpen door het LBIO ging haar ex betalen. Het geld, zegt Elisa, wordt nu automatisch naar haar overgemaakt.
Trouw, 22-11-2005